Ik vrees dat enkel Eurosport met die waardeloze commentatoren die ze hebben wedstrijden LIVE zullen brengen. Hopelijk wel zoveel mogelijk.

Quincy brengt Ghana in extase

Bron: De Telegraaf

AMSTERDAM - Gastland Ghana heeft de openingswedstrijd van de 26e editie van de Africa Cup gewonnen van Guinee. In de laatste minuut schoot Sulley Muntari ‘The Black Stars’ naar de eerste groepszege: 2-1. PSV-er Eric Addo speelde de gehele wedstrijd mee bij Ghana, Quincy Owusu-Abeyie werd een kwartier voor tijd tot onvrede van het thuispubliek gewisseld.
De oud-jeugdspeler van Ajax en Jong Oranje bracht in de eerste helft de ruim veertigduizend toeschouwers in extase met enkele acties. Ghana had pech en raakte twee keer de paal, maar werd tien minuten na rust geholpen door de arbitrage en kwam goedkoop aan een strafschop. Die werd benut door Gyan Asamoah. De man van de ‘overtreding’, Guinee-verdediger, Kalabane Oumar, maakte vervolgens gelijk. In de slotfase kwam Ghana, met als uitblinker Michael Essien, alsnog aan de gehoopte buit.

Ik heb de aanloop naar dit toernooi niet zo goed gevolgd, maar waarom zit El Ahmadi niet bij de selectie van Marokko? D_Skilled?

Hij heeft er nu al drie inliggen tegen Namibië, maar die kunnen er vrij weinig van. Ik kijk zelf nog even met een half oog naar Chamakh en Bassir, maar dit is niet al te boeiend.

Straks om 18:00 Nigeria-Ivoorkust. Daar ga ik zeker even voor zitten.

‘Ik heb het moeilijk gehad met Foppe’

INTERVIEW, Van onze verslaggever Willem Vissers
gepubliceerd op 22 januari 2008 02:47, bijgewerkt op 02:47

ACCRA - Toeschouwers waarderenfrivoliteiten van debutant in openingsduel Afrika Cup.

Als voetballer is hij verhuisd van een vaderland naar een moederland. Quincy Owusu-Abeyie (21), de voormalige wervelwind van Jong Oranje, laat het nu stormen op de flanken van Ghana.

De soms bijna contemplatieve stilte in de Nederlandse bus, op weg naar een interland, is vervangen door gospelzang en gebed. De Black Stars zingen op melodieën uit de luidsprekers. ‘Stap voor stap leer ik de liederen kennen.’

De kolkende, met 2-1 gewonnen openingswedstrijd van de Afrika Cup tegen Guinee was zijn debuut voor Ghana. Vader, moeder en vriendin zaten op de tribune, benieuwd naar de verrichtingen van de in Amsterdam geboren en getogen Quincy voor zijn nieuwe moederland. ‘Zo zeggen Ghanezen dat: it’s your motherland.’

Bij zijn eerste optreden voor het grote publiek van Oranje, tegen Japan tijdens het jeugd-WK van 2005 in Nederland, was hij een relatief onbekende aanvaller uit de tweede garnituur van Arsenal. Een troetelkind in de dop.

In Ghana was hij tot zondag onbekend. Het publiek reageerde soms verrukt op zijn rushes en frivoliteiten. ‘Ik ben blij dat we thuis spelen. Iedereen kent me in één keer. Maar ik móet goed zijn. Stel dat ik een slecht toernooi speel, dan zeggen de mensen: wat moeten we met die Quincy?

‘Mijn vader was voor de wedstrijd erg nerveus. Ik zei: pa, maak je geen zorgen. Het komt goed. Mijn moeder belde ook nog: Quincy, alsjeblieft* Ik zei: mama, mama, rustig aan. Zelf was ik niet zenuwachtig.’

De keuze voor Ghana, toegestaan dankzij de regel dat Quincy overstapte van een jeugdploeg naar een A-elftal van het land van zijn tweede nationaliteit, heeft zijn gedachten lang bepaald. De keuze vloeide voort uit onvrede.

‘Eerst belde ik bondscoach Foppe de Haan. Hij gaf mij niet het gevoel dat ik zou meedoen aan het EK van vorig jaar. Daarna heb ik mijn beslissing genomen.’ Zelfs als hij was geselecteerd of een keer door Van Basten was opgeroepen voor de A-ploeg, was de twijfel gebleven. ‘Ghana wilde me graag hebben. Ik voelde me meteen welkom.’

Hij is verzeild geraakt in een andere wereld, waarin de selectie de Ghanese taal Twi spreekt, die hij leerde van zijn ouders.

Tijdens het trainingskamp in Abu Dhabi werd hij ceremonieel gedoopt als teamlid, toen zijn ploeggenoten hem overgoten met water. ‘En we bidden veel.’ De ene keer gaat een moslim voor in gebed, dan een christen. ‘Het spreekt me aan, hoewel het nieuw voor me is. Bij het Nederlands elftal deed iedereen zijn eigen ding, hier doen we het met zijn allen.’

Het hotel is na de zege op Guinee een zoete inval met pers, familie en vrienden. ‘In Nederland wordt alles zo serieus genomen, met tal van regels. Hier zijn ook regels, maar je hebt meer vrijheid. Het is relaxt.’ Welke aanpak beter is, daarover velt hij geen oordeel. Hij weet alleen dat hij zich thuis voelt in Ghana.

‘Ik heb het moeilijk gehad met Foppe. Ik had vaker moeite met het Nederlands elftal. Dat was al zo in de ploeg tot 15 jaar, met bondscoach Gullit. Ik was het eigenlijk allemaal een beetje zat.’ Maar de jongeman die weg moest bij Ajax en een nieuwe kans kreeg bij Arsenal, noemt zich geen lastige jongen. ‘Pfffff.’

Bondscoach Le Roy zegt dat hij moet doen wat hij goed kan, dat hij met zijn snelheid een verdediging kapot kan spelen. ‘We moeten Quincy meer voeren’, zei teamgenoot Sulley Muntari tijdens de rust. Dat vindt hij een mooi geluid.

‘Bij Jong Oranje was het altijd: Quincy maakt de actie om de actie. Hij is een circusact. Het is nooit goed in Nederland, het is nooit goed.’

Quincy was tot de Afrika Cup pas twee keer in Ghana geweest. Eerst toen 12 was, met zijn ouders. Daarna met Kerst 2006. Vrienden brachten hem in contact met de bond, die hem tijdens een diner vroeg voor de nationale ploeg.

De Haan had ook kritiek op zijn stap van Arsenal naar Spartak Moskou. ‘Ik heb me daar niets van aangetrokken. Zo gaat het nu eenmaal in voetbal. Het was helemaal niet moeilijk, die stap. Ik ben ook naar Arsenal gegaan toen ik 16 was.’

Hij speelde overigens weinig in Moskou, maar hij leerde in mentaal opzicht en ontmoette landgenoot Kingston van Lokomotiv, die hem warm maakte voor de Ghanese ploeg. ‘Hij zei altijd: Quincy, kom toch voor Ghana spelen.’ Kingston is nu zijn kamergenoot.

Quincy is door Spartak uitgeleend aan Celta de Vigo, uit de tweede divisie van Spanje. Hij ziet de Afrika Cup ook als visitekaartje, hoewel het eerst en vooral gaat om de winst. ‘Hier verliezen is anders dan in Nederland. Ik denk dat we veel problemen krijgen als we het toernooi niet winnen.

Dat vriendje van Ali B (dat was dus die andere knul).

Wedstrijd is net afgelopen. Marokko heeft met 2-3 verloren. Het commentaar van een van de heren: Guinea zal best wel verdiend gewonnen hebben maar ik ben niet sportief genoeg om dat toe te geven.

27' Ghana 1 - 0 Morocco

27' Guinea 0 - 0 Namibia

Deze tussenstand betekent dat Marokko uitgeschakeld is als alles zo blijft.

Inderdaad. Ik zie ze niet van Ghana winnen. Ghana is toch wel terecht een van de favorieten voor de cup.

Chaos en misstanden bij Afrika Cup

Door Henk Stouwdam

De Afrika Cup in Ghana verloopt niet vlekkeloos. Stadions zitten half vol, het gras kan niet gemaaid worden, het licht valt uit of hotelkamers worden weggegeven. Dat kan zelfs ‘Mr. Fix-it’ niet voorkomen.

Als het toernooi om de Afrika Cup in Ghana exemplarisch is voor de organisatiegraad van het wereldkampioenschap voetbal in 2010 in Zuid-Afrika, moet het ergste worden gevreesd. Ghana is een warmbloedig voetballand met een goed nationaal team, en daarin enkele parels van spelers, maar incompetent als organisator van een groot toernooi. Gelukkig voor de wereldvoetbalbond FIFA staat Zuid-Afrika als organisator beter aangeschreven.

Zelfs grasmaaien is een probleem

Zoals gebruikelijk is de Afrika Cup een cocktail van kleur, emotie, mystiek en muziek. Dat maakt het toernooi zo aantrekkelijk en daarmee onderscheidt het zich van alle andere voetbalkampioenschappen. Maar in Ghana gaat bij de 26ste editie om de Afrika Cup zó veel mis dat die typische Afrikaanse frivoliteiten niet leuk meer zijn.

De Duitse krant Frankfurter Allgemeine Zeitung zette vorige week de Ghanese miskleunen op een rijtje. En het moet gezegd: dat was een indrukwekkende opsomming.

De ellende begon vorige week zondag bij de openingswedstrijd Ghana-Guinee; de grasmat van het Ohene Djan Stadion lag er erbarmelijk slecht bij. Bondscoach Claude Leroy van Ghana sprak over „het slechtste veld dat ik in twintig jaar in Afrika heb gezien”. Volgens een Nederlandse journaliste zakten de spelers zakten er tot hun enkels in weg.

De oorzaak was miscommunicatie. De terreinbeheerder, die ervaring heeft opgedaan bij Fulham in Engeland, had besloten zo laat mogelijk te maaien om het gras sterker te maken voor een drie weken durend toernooi. Maar op het moment dat hij wilde maaien, bleek de mat met kleden te zijn afgedekt voor de openingsplechtigheid. En toen hij later wilde sproeien, werd dat verhinderd door een muziekkorps dat aan het oefenen was. Van enige behandeling kwam dan ook niets meer terecht.

Ook Europese televisiezenders hadden problemen: hun apparatuur paste niet op de Afrikaanse aansluitingen. En dat terwijl de Afrikaanse voetbalfederatie CAF een nieuw, lucratief televisiecontract had gesloten dat tachtig procent meer opleverde dan de oude deal van 23,5 miljoen dollar. Een foutje dat binnen vijf dagen hersteld werd. Ook dat is Afrika.

Vorige week maandag viel in havenstad Sekondi tijdens de wedstrijd Mali-Benin het licht uit. De oorzaak: doordat de hoofdgenerator stopte, werd noodgedwongen overgeschakeld op het publieke elektriciteitsnet, dat daarop niet is berekend. Hoe het kwam dat de generator uitviel? Het oliefilter vergeten te verwisselen.

Kaartverkoop

En dan is er nog het ondoorzichtige systeem van de kaartverkoop. Buiten de wedstrijden van Ghana is er moeilijk aan toegangsbewijzen te komen. De organisatie zegt de tickets in een laat stadium te laten drukken om vervalsing te voorkomen. Om die reden was zelfs het stadion bij een topduel als Ivoorkust-Nigeria maar voor de helft bezet. Merkwaardig, zeker als voor kaarten op de zwarte markt het vijfvoudige van de prijs moet worden betaald.

Ronduit chaotisch verliep de uitgifte van persaccreditaties. Er waren verslaggevers die twee dagen op hun kaart moesten wachten. De grimmige sfeer in het accreditatiecentrum omschreef een Ghanese krant als ‘een hel’. De situatie was zo beschamend dat de minister van Sport, Elizabeth Ohene, zich namens de regering verontschuldigde tegenover de journalisten. Haar verklaring: er was geen rekening mee gehouden dat alle verslaggevers die zich hadden aangemeld ook daadwerkelijk zouden komen.

Denk niet dat voornamelijk buitenlanders de dupe worden van alle miskleunen. Zelfs het Ghanese elftal, bijgenaamd The Black Stars, was het slachtoffer van mismanagement. Toen de selectie terugkeerde van het trainingskamp in Abu Dhabi bleek het gereserveerde luxe Labadi Beach Hotel in Accra niet beschikbaar. Door de grote vraag naar hotelkamers waren de prijzen dermate gestegen dat de hoteldirectie had besloten de overeenkomst met de Ghanese bond eenzijdig op te zeggen en de kamers voor hogere tarieven te verhuren. En de voetballers van de nationale ploeg dan? Die vonden een alternatief in het Fiesta Hotel. Veel reden tot klagen hebben de spelers overigens niet, want dit hotel is zo mogelijk nog luxueuzer.

De Ghanese slordigheden passen niet bij de reputatie van dr. Kofi Amoah, voorzitter van het organisatiecomité (LOC). De zakenman wordt ‘Mr. Fix-it’ genoemd, omdat vrijwel alles wat hij heeft aangepakt een succes is geworden. De toewijzing van de Afrika Cup is daar een voorbeeld van. Hij wordt ook gezien als het brein achter het succes van het Ghanese voetbal, dat vooral zichtbaar werd tijdens het WK van twee jaar geleden in Duitsland toen Ghana als jongste ploeg van het toernooi en als enig Afrikaans land de achtste finales haalde, maar daarin door Brazilië werd uitgeschakeld. Amoah zorgde namens de Ghanese voetbalbond (GFA) voor structuur in de organisatie rond de ploeg. „Voetbal is big business. En dan is iemand met business brains gewenst”, zegt hij over zijn rol.

Wereldkampioen

En zakelijk instinct heeft Amoah. Dat bewees hij door de mijnfirma Gold Fields te interesseren voor het programma van de nationale ploeg. De deal van drie miljoen dollar gold toen als het hoogste bedrag dat aan sponsorgeld in het Ghanese voetbal is gestoken. Uiteindelijk is Amoahs grote doel: Ghana in 2010 in Zuid-Afrika als eerste Afrikaanse natie wereldkampioen voetbal laten worden.

Die taak heeft hij zichzelf gesteld en ziet Amoah als de tweede grote opdracht in zijn leven. De eerste was om de geldtransfers naar Afrika te vergemakkelijken. Toen hij in de Verenigde Staten woonde raakte hij gefrustreerd dat het amper mogelijk was geld naar zijn moeder in Ghana te sturen. De enveloppes met inhoud bereikten vrijwel nooit hun bestemming. Hij kreeg het voor elkaar dat de Amerikaanse financiële dienstverlener Western Union zich in Afrika vestigde. Na het begin in 1995 in Ghana is het bedrijf nu gevestigd in 54 Afrikaanse landen en is het veruit de belangrijkste speler op de markt van geldtransfers. In 2002, het laatste jaar waarvan cijfers bekend zijn, werd via Western Union twaalf miljard dollar doorgesluisd naar Afrika.

Amoah heeft daar zelf ook goed aan verdiend; en is in Ghana een man van aanzien geworden. Zo is hij onder meer gevraagd zitting te nemen in het investeringsadviescollege van president John Kufour. En geïnvesteerd heeft de regering, ook in de Afrika Cup. Er werd driehonderd miljoen dollar uitgetrokken voor de renovatie van de stadions in Accra en Kumasi en de bouw van nieuwe stadions in Sekondi en het noordelijk gelegen Tamale.

De hand van Amoah reikt niet zover dat hij de blunders bij de Afrika Cup heeft kunnen voorkomen. En evenmin de misstanden rond het toernooi, zoals de talrijke overvallen waarvan vooral westerlingen het slachtoffer zijn. Maar als Ghana Afrikaans kampioen wordt, zullen Amoah deze smetten vast en zeker niet worden nagedragen.