Forum
Forumoverzicht » Onder De Streep » Amusement » CD releases
Ga
Zoeken:

Onderwerp: CD releases
Maker: MarcoBekeken: 2533
Status: InactiefBerichten: 8
+ Nieuw bericht <   1   > + Nieuw onderwerp
Auteur Bericht
Marco


Geregistreerd: 23-08-2007
Forum berichten: 4289
Nieuws reacties: 0
Woonplaats: -
Geplaatst: Za 2 okt 2010 15:49
[list">Robert Plant - Band of Joy



Toptracks:
* Harm's Swift Way
* Angel Dance
* Cindy, I'll Maary You Someday

Band of Joy was een Britse psychedelische countryfolkgroep, opgericht in 1965, waarnaar u in de platenwinkel vruchteloos op zoek zult gaan: behalve een stel demo's namen ze nooit iets op. Band of Joy was een livegroep waarin notabalen als Robert Plant , Led Zeppelin -drummer John Bonham en Dave Pegg van Fairport Convention hebben gezeteld.

Zevenentwintig jaar nadat voor het laatst iets van hen werd vernomen, blaast Robert Plant met een volledig nieuwe bezetting Band of Joy nieuw leven in voor zijn negende en beste soloplaat tot dusver.

Geen sinecure, want terwijl Jimmy Page zich over de nalatenschap van Zeppelin boog (duizendmaal dank voor de remasters, Jimmy!), bleef Plant in het post-Zeppelin-tijdperk verbazen met hoogwaardig nieuw werk. Vooral de laatste jaren leverde dat pareltjes op als 'Dreamland' (2002), 'Mighty Rearranger' (2005), en 'Raising Sand' met Alison Krauss (2007).

Dat 'Band of Joy' van begin tot eind fris, boeiend en opwindend klinkt, is nog opmerkelijker als u weet dat er slechts één nieuwe song opstaat, het door Plant samen met coproducer en rechterhand Buddy Miller geschreven 'Central Two-O-Nine' , en dat die minstens even klassiek en door de tijd gezandstraald lijkt als de traditionals die het gros van de plaat uitmaken.

Dat er wordt geopend met een cover van Los Lobos ('Angel Dance' ) en dat verderop ook uit het oeuvre van Richard Thompson ('House of Cards' ), Low ('Silver Rider' , 'Monkey' ) en Townes Van Zandt ('Harm's Swift Way' ) wordt geplukt, heb je aanvankelijk niet eens in de gaten. Alles klinkt alsof het door Plant en de zijnen gisteren uit de mouw werd geschud en tegelijk alsof het altijd al heeft bestaan.

Hoofdrollen zijn er voor de mandoline van Darrell Scott , de achtergrondzang van Patty Griffin en het spelplezier en inlevingsvermogen van de band. Je voelt dat hier niet zomaar lukraak wat leuke songs zijn gekozen voor een toffe cover, maar dat gezocht is naar materiaal dat alle groepsleden tot diep in hun binnenste voelen resoneren.

Als Plant in traditional 'Cindy, 'Ill Marry You Someday' zingt: 'Cindy got religion / She had it once before / She spilt it on a Saturday / Upon a hard wood floor', klinkt het alsof de hele groep er die bewuste zaterdag zelf bij was en het uit eerste hand kan navertellen.

Moet er een conclusie zijn? Als iedereen vanaf vandaag wat uitvoering en ziel betreft de lat even hoog legt als op 'Band of Joy', hoeven er voor ons gerust een paar jaar geen nieuwe songs te worden geschreven. Band of Joy is overigens een groepsnaam die de lading volledig dekt.

# bron: Humo.be[/list">

Wat mij betreft, tot nu toe, een plaatje met wisselend succes. Uitschieters: House of Cards en Monkey. Silver Rider is ook niet verkeerd en de opener, Angel Dance, mag er ook zijn:

Marco


Geregistreerd: 23-08-2007
Forum berichten: 4289
Nieuws reacties: 0
Woonplaats: -
Geplaatst: Ma 4 okt 2010 17:34


Heruitgave met extra's van de desert rockers: Queens of the Stone Age - Rated R (Deluxe Edition) @ Pitchfork:

[list">Ten years later, Rated R sounds vital, if a bit unusual. Credible hard rock is a tough sell these days. It's been three years since Queens released their last album, Era Vulgaris, and six years since Homme fired his old friend Oliveri-- a notorious party monster who consumed with vigor and often performed in the nude, his bass strapped across his crotch like a phallic totem. They grew bigger, recruiting Dave Grohl to play drummer and writing more riff beasts, but they've never been as fearless. To celebrate the decade since, the band has included the perfunctory bonus disc, with seven B-sides, including a goofy cover the Kinks' "Who'll Be the Next in Line", an even sillier Carly Simon parody called "You're So Vague", and a surprisingly sly take on Romeo Void's new wave classic, "Never Say Never". They've also tacked on a nine-song live set from the 2000 Reading Festival that features Homme hilariously saying, "This is a song for you," to the audience before four consecutive songs. Stoners.[/list">

De Reading-nummers hier zijn een aardige toevoeging, maar het beste live werk van de Queens is nog altijd te vinden op Over The Years And Through The Woods en op de Special Edition van Era Vulgaris. De Non-LP tracks zijn wel een leuk hebbedingetje, al zal ik er waarschijnlijk niet voor naar de winkel gaan. Tracklist hier op Last.fm.

Van de Non-LP extra's: Who'll Be the Next in Line. <img src='smilies/icon_eek.gif' />wing:
hannes


Geregistreerd: 29-11-2008
Forum berichten: 895
Nieuws reacties: 0
Woonplaats: -
Geplaatst: Ma 4 okt 2010 20:33
Ik ben een beetje inactief zo op het web, maar als we het hebben over CD releases dan moet ik mijn ei even kwijt.



[size=150">Grinderman 2[/size">

Citaat:


What is it about dirty old men, anyway? In 2007, Nick Cave gave up the ghost of youth, declaring an out-and-out midlife crisis with Grinderman, a brilliant, crude, stripped-down quartet. Made up of members of his Bad Seeds, the nascent group's self-titled debut was naked about its grotesqueries, as Cave futzed with a guitar for the first time, wailed about the "No Pussy Blues", and sucked in his gut with hopes of getting laid.

It was an inspired late-career move for the then 50-year-old, invigorating and recalibrating the piano-affixed, doom-saying troubadour. Critics fell over themselves proclaiming the return of the former Birthday Party frontman's skuzzy side. A year later you could hear the punk reverberations in 2008's Bad Seeds album, Dig, Lazarus, Dig!!! But Grinderman, though fierce and often hilarious, weren't exactly a great band. Young bands-- no matter how old-- have to learn new tricks, and this one had to find interesting ways to be messy. Grinderman 2 is a sequel of sorts, but mostly an improvement. The band has widened their sound and sexual pursuits, but also poked around at the edges of decrepitude. What does life look like on the other side of crisis?

Well, it's schizophrenic and sloppy. Those feral urges are still there; consider the album cover's lupine avatar. But Cave and the band-- who typically improvise structure and lyrics-- have kept the themes consistent across nine songs. And they're not terribly different from what interests him on albums with the Bad Seeds: God, Death, and America are gospel. But sexual filialness-- Cave seems to be calling himself "Daddy" and yowling at his child-lover a lot here-- takes an uncomfortable precedence. "Worm Tamer" and "Heathen Child" are almost comically lascivious. "I stick my fingers in your biscuit jar/ And crush all your gingerbread men," he moans, aping Howlin' Wolf on "Kitchenette", one of the album's best songs. And later, "What has that husband of yours ever given to you?/ Oprah Winfrey on a plasma screen." That's a great line, the sort of insinuating thing that might get Cave into bed with a frustrated housewife, but it's also miserably desperate, self-deprecating stuff.

Cave has been leading a full life lately, finishing his second novel in 2009, composing scores for John Hillcoat's films, and writing a few screenplays of his own. But he has rarely been as experimental and unafraid as he is here. The pastoral "Palaces of Montezuma" is a "We Didn't Start the Fire" for heroin addicts, haunted by visions of Miles Davis, Marilyn Monroe, JFK, and "a custard-colored super-dream of Ali McGraw and Steve McQueen." It's unhinged and unerringly beautiful. So often, Cave is wise about the state of it all; he seems to know he's on the wrong side of things-- life, love, fear-- but he won't give up the fight.

Like much of Cave's work, there is an ominous sense of dread always creeping. But unlike previous work, there's a speed and intensity to Grinderman 2 unheard before. From the chugging build of "Mickey Mouse and the Goodbye Man" through the psych-haze of "Bellringer Blues", there are few opportunities to catch your breath. "Evil" even lurches toward death metal. "What I Know" is a rare and tender respite from the fury; it's a plaintive ballad to precocity, process, and nothing. "Oh I know, yeah I know," Cave intones, never quite revealing what it is. There isn't much to the song-- a stray, buzzing crackle; a far-off wordless melody; a quietly strummed guitar. It's just a simple moment in a savage life.

Quote va Pitchfork


Vuige, hilarische rock en een beetje roll. Met teksten die uiteenlopen van 'We took shelter under her body/We sucked her and sucked her dry' tot 'a brood of jug-eared buck-toothed imbeciles/The ugliest kids I've ever seen'. Naast de pareltjes van lyriek klopt de muziek ook geweldig. Album loopt als een gesmeerde chaoot door de 9 tracks heen die toch zeker naar meer smaken. Persoonlijk favoriet is album afsluiter 'Bellringer Blues', maar Grinderman 2 is als volledig album op z'n sterkst.
Marco


Geregistreerd: 23-08-2007
Forum berichten: 4289
Nieuws reacties: 0
Woonplaats: -
Geplaatst: Ma 4 okt 2010 20:49
Heb ik inmiddels in de collectie. Binnenkort maar eens opzetten. Bellringer Blues klinkt alvast gruizig goed! :thumbs up:
hannes


Geregistreerd: 29-11-2008
Forum berichten: 895
Nieuws reacties: 0
Woonplaats: -
Geplaatst: Ma 4 okt 2010 20:51
Sommige dingen moet je gewoon kopen, al is het alleen maar om het mooie boekwerk vol met tekeningen en de door dhr. Cave bestempelde homo-poster. ;)
Marco


Geregistreerd: 23-08-2007
Forum berichten: 4289
Nieuws reacties: 0
Woonplaats: -
Geplaatst: Ma 4 okt 2010 21:01
Je hebt de LP-release met CD en toebehoren?
hannes


Geregistreerd: 29-11-2008
Forum berichten: 895
Nieuws reacties: 0
Woonplaats: -
Geplaatst: Ma 4 okt 2010 21:12
Nee, CD, boek, poster. Meeneemprijsje van E14,95 bij de Plato. Ofwel, de deluxe edition!
Marco


Geregistreerd: 23-08-2007
Forum berichten: 4289
Nieuws reacties: 0
Woonplaats: -
Geplaatst: Zo 10 okt 2010 14:58


Neil Young - Le Noise @ Goddeau.com:

[list">Het openingsakkoord is er eentje om in te lijsten. "Het sterkste akkoord van Neil is niet het eerste, maar ergens halverwege de song en ik heb de opname dan ook daar gestart", zegt Lanois. Een imposant "Walk With Me" stormt dan ook binnen met een kracht waar in de middeleeuwen ophaalbruggen voor zijn neergegaan.

Dat geluid houdt Young grotendeels vast. "Sign Of Love" en "Someone’s Gonna Rescue You" zijn weinig opmerkelijke verlengstukken van de opener, maar het is pas met "Love And War" dat Le Noise — een gewilde knipoog naar de producer? — diep gaat. Helemaal akoestisch, zonder al te veel sonische foefjes bekent Young "When I sing about love and war/I don’t really know what I’m saying". Wat volgt is een al te juiste meditatie over het wezen van oorlog: "Daddy won’t ever come home". De simpele gitaarlijn maakt het nummer des te intenser.

"Angry World" is de perfecte aanvulling. De gitaren ronken opnieuw, en hoewel de sfeer wordt voortgezet — "Some see life as a broken promise/Some see life as an endless fight" — wordt de toon toch een tikje lichter. Met een geloopt zanglijntje wordt een bruggetje geworpen naar "The Hitchhiker", een nummer dat live al langer meegaat, maar nu pas zijn neerslag kent. Het is vintage Young.

Een delicaat getokkeld "Peaceful Valley Boulevard" doet Le Noise langzamerhand uitgeleide. Het "geluid van de toekomst" is het niet geworden, wel een boeiende zoektocht naar een uitgepuurde manier om songs te brengen zonder in al te veel soberheid te vervallen. Neil Young heeft de weg en de muze eindelijk teruggevonden. Een bescheiden "hoera" is op zijn plaats.[/list">

Ik deel die hoera. Neil is unstoppable en springlevend, de openingstrack:



En een live uitvoering van misschien wel de beste song op de CD, Hitchhiker:

hannes


Geregistreerd: 29-11-2008
Forum berichten: 895
Nieuws reacties: 0
Woonplaats: -
Geplaatst: Di 19 okt 2010 11:41


Een Jo Bonamassa dingetje....alhoewel, ex-Deep Purple's Burn & Stormbringer stem Glenn Hughes draagt ook een behoorlijk steentje bij. Black Country Communion heet 't en heeft debuut plaat 'Black Country' uitgebracht. En dat hebben ze naar mijn idee zeer behoorlijk gedaan. Kwaliteit is een non-discussie. Met deze mannen in de line-up is dat een garantie, maar klinkt het ook samen? Dat zeer zeker. Het album opent met het zeer sterke titelsong 'Black Country'. Greg Moffit van de BBC vindt dat ook, getuige deze review:

Citaat:
"Classic rock supergroup defies the odds to deliver a great debut LP."

Greg Moffitt 2010-09-20

The term ‘supergroup’ is something of a golden albatross. On one hand, it tells us here is a band of established, successful musicians whose combined talents will undoubtedly deliver the sonic equivalent of The Second Coming. On the other hand, it tends to arouse astronomical expectations which are almost never met. Wade through a few albums by Emerson, Lake & Palmer, The Firm, Traveling Wilburys and Power Station, for example, and you’ll get the picture.

Although ambivalent about the supergroup label since their inception last year, Black Country Communion feature a formidable line-up of familiar names with a century-plus of experience between them. Joining vocalist/bassist Glenn ‘Voice of Rock’ Hughes (Deep Purple/Black Sabbath) are former Dream Theater keyboard player Derek Sherinian, drummer Jason Bonham (son of late Led Zeppelin sticksman John) and guitarist Joe Bonamassa, currently one of the top bluesmen in business.

As pools of talent go, this one’s deep, and the old saying "If a bomb went off in that studio, etc" definitely applies. With direct links back to the mighty motherlode of Zeppelin, Black Sabbath and Deep Purple, it’s no big surprise that BCC have delivered a dozen shots of timeless, classic rock. It’s ballsy, bluesy, even soulful at times, and with none of the bleached-out blandness that ego-clashes and endless compromises can bring. It’s no secret that things weren’t always super-smooth between them, but they got over it, got on with it, and the result is simply stellar.

Drawing on all that experience without sounding like you’re long enough in the tooth to have all that experience to draw on is a magical thing. Hughes in particular is on fire and in better voice than ever. Somehow – God alone knows how – wasted years of cocaine and Mars Bar binges (don’t ask) haven’t trashed any part of his anatomy required for singing. Blazing performances aside, the key here is the songs, which are wonderfully crafted. The title-track is an attention-grabbing opener, while current single One Last Soul is simply outstanding, but there’s really nothing here that shouldn’t be. These guys have defied the odds to deliver a collection that’s all gold and no albatross.


+ Nieuw bericht <   1   > + Nieuw onderwerp
Actieve onderwerpen Wie is er online? Actieve leden
Actieve onderwerpen: 0 Leden online: 0 Actieve leden: 1.888
Berichten: 213.631 Onderwerpen: 2.462 Nieuwste lid: katharine
Jouw berichten: inloggen | registreren Onderwerpen bekeken: 18.366.233 Forums: 45
= actief onderwerp = inactief onderwerp  
Forumoverzicht » Onder De Streep » Amusement » CD releases
Ga
Zoeken: