Ik vroeg het omdat zo'n eerste training natuurlijk leuks is omdat je kan schrijven over de beleving er van, maar als je vaker columns gaat schrijven zal het volgens mij anders moeten. Dan zal je vaker je mening over actualiteiten moeten geven, in plaats van over de open dag of een wedstrijd te schrijven. Columns zijn er immers grotendeels voor om je mening te ventileren.

Zonder Perez kiest Van Basten voor de toekomst
Written by Jacques Happe

Tuesday, 05 August 2008
Marco van Basten heeft schoon schip gemaakt bij Ajax. Overbodige spelers mogen vertrekken en met een groot aantal eigen en aangekochte talenten gaat de Amsterdamse club nu bouwen aan nieuw elan.

Ik zie het al helemaal voor me.
Maandagochtend. De spelers van de selectie melden zich in de kleedkamer. Marco van Basten staat met zijn armen over elkaar geleund tegen de deurpost. Hij kijkt, zoals alleen hij dat kan, stoïcijns de ruimte in. Rustig vult het kleine zaaltje zich met Ajacieden. Het gaat er gezellig aan toe. De jongens hebben net weer een nachtje in eigen bed kunnen slapen nadat ze zijn teruggekeerd van het trainingskamp in Engeland. Als Kenneth Perez binnenkomt en langs Van Basten schuift, mompelt hij binnensmonds, zoals alleen de Deen dat binnensmonds kan, een onduidelijk “goedemorgen”. De coach beantwoordt dat gebaar met een “kom je zo even naar mijn kantoor?” Nog voor hij een reactie krijgt, draait Marco zich van de speler weg, een heel flauw geruststellend glimlachje rond zijn mondhoeken. Hij loopt naar zijn kantoor naast de kleedkamer. Geruststellend, maar voor wie?

Perez kleedt zich om en weet dat het geen goed signaal is van de trainer. Hij hoort Rob Witschge een grap maken. De jongens om hem heen lachen uitbundig. De andere assistent van de coach, John van ’t Schip kijkt er naar, glimlacht even en merkt dan dat er iemand naar hem kijkt. Hij draait zich om en zoekt de ruimte af. Naar Perez. Hij knikt vriendelijk en loopt dan samen met de aanvaller naar Van Basten’s kantoor. Nog één keer klinkt er gelach uit de kleedruimte. Robbie blijft maar grappen maken. “Ga zitten, Kenneth”, zegt Marco van Basten rustig. “We willen wat met je bespreken.” Perez krijgt te horen dat hij weg mag.

Voor de trotse Deen is het nieuws dat hij overbodig is bij Ajax als een bom ingeslagen, zo vertelde zijn zaakwaarnemer dinsdag. Ik kan het me eigenlijk niet zo goed voorstellen. Perez is nu zo’n twee jaar bij Ajax en in die periode heeft hij eigenlijk continu de kantjes er vanaf gelopen. Twee jaar geleden meldde ook hij zich in De Lutte en wat hij liet zien tijdens de oefenwedstrijdjes was hemeltergend. Stond hij links, dan trok hij naar binnen en stoomde op naar de spits. Stond hij achter de spits, dan liep hij door naar het centrum van de aanval, om daar op de bal te blijven wachten. Stond hij linkshalf, dan trok hij naar achter de spits, omdat hij van mening was daar beter tot zijn recht te komen. En zo ging het maar door. Van heel grote waarde is hij allang niet meer geweest.

Kenneth Perez had altijd al een ander beeld van zijn functioneren bij Ajax. Was hij basisspeler, dan stond hij verkeerd. Zat hij op de bank, dan had hij toch zeker in de basis gehoord. Problemen waren er nooit met hem, dacht hij, maar hij creëerde ze wel. Hij speelde te weinig, dus wilde hij vorig seizoen weg. Zijn grote vriend Ronald Koeman, die hem ooit bij Ajax had aanbevolen, achterna naar PSV. Maar toen Koeman naar Valencia vertrok, zagen ook zijn opvolgers dat er voor de Deen geen plek was in de basis. En zo vertrok Perez – helaas - terug naar Ajax.

Ik zeg helaas, want ik heb nooit geloofd in de speler Kenneth Perez als Ajacied. Hij oogt niet alleen ongemotiveerd, zo uit hij zich ook te vaak. Hij is een notoire onruststoker en een luie, lankmoedige speler, die zijn kansen afwacht en in de tussentijd geen stap teveel zet. Oh nee, hij mocht er eens moe van worden. Ik kan me niet herinneren hem ooit met een besmeurde outfit te hebben zien. Ongetwijfeld is dat wel zo geweest, maar ik kan het me in ieder geval niet herinneren.

Tijdens de eerste training dit seizoen toonde Perez zich ongeïnteresseerd, zoals alleen hij zijn desinteresse zo fraai kan laten blijken. Hij rende niet, maar sjokte wat mee, de hoeken afsnijdend. Dat Ismaïl Aissati Ajax kwam versterken verontrustte hem klaarblijkelijk niet, want hij bleef maar net aan het minimale doen, waarvan hij vond dat het het maximale was. Helaas voor Perez, was dat dus onvoldoende, want de technische staf, Marco van Basten voorop, heeft er nu een einde aan gemaakt.

Exit Perez. Ik kan er geen traan om laten. Ik ben er niet rouwig om. Ik heb Aissati gretig gezien tijdens oefenwedstrijden. Ik heb die kleine Utrechtenaar zien bikkelen, waar Perez wat meedeed in de marge zonder echt te overtuigen. En met Kenneth hebben nog een batterij spelers te horen gekregen dat er geen plaats meer voor hen is bij Ajax. Weg ermee. Het klinkt wat hard, maar wat moest Ajax dan ook met spelers als Jurgen Colin, Albert Luque of Laurent Delorge? In de jeugd lopen minstens hun gelijken, dus geef hen die de kans!

Heeft u Marc Overmars tijdens de Jaap Stam Testimonial zijn opponent George Ogararu zien dollen? Aan alle kanten liep die kleine gepensioneerde bestuurder van Go Ahead Eagles de Roemeense rechtsback van Ajax er continu uit. Met groots gemak. Van Basten had het ook gezien en zijn ogen uit zijn kortgeschoren kop geschaamd. Dat moet haast wel, want Ogararu mag zich nu op gaan maken voor wedstrijdjes bij Jong Ajax, waar Colin, Perez, Luque en Delorge zich nu ook al voor de trainingen mogen melden.

Ook voor Kennedy Bakircioglü, Dennis Rommedahl en Leonardo ziet het er somber uit. Deze drie vleugelspitsen konden niet tippen aan de passie en agressie van talent Javier Martina, die het zelf op eigen kracht heeft bewerkstelligd dat hij bij de selectie mag blijven. Hoedje af! Nog meer vleugels mogen uitvliegen: Nicolae Mitea en Edgar Manucharyan. Bye bye!

Ik ben het stuk voor stuk eens met de beslissingen van Marco van Basten om deze spelers op een zijspoor te zetten. Weg ermee! Oh ja? Eh… ja? Eh… nee? Eh… misschien? Misschien! Ik zal Perez niet missen, noch Luque, Colin, Delorge, Leonardo of hoe ze ook allemaal mogen heten. Niet de personen, de spelers, maar wel hun ervaring. Want, was het niet ervaring wat Ajax de laatste seizoenen zo mistte? Was het niet de rijpheid van een Jaap Stam en Edgar Davids, die Ajax zoveel meer pit en inzicht gaven? En nu dan? Van wie moet de ervaring dan nu komen?

Ajax houdt weinig ervaring over. Dat verontrust me enigszins. Aan de andere kant, Marco van Basten wil kunnen bouwen aan zijn team. Hij heeft niet gezegd dat zijn elftal dit jaar kampioen moet worden. Hij wil kunnen boetseren en kneden, manipuleren zelfs. En dat doet hij op zijn eigen wijze. Rigoureus. De bezem er door. Misschien moeten de supporters hun hoge verwachtingen voor dit seizoen toch wat bijstellen. Met zo weinig ervaring in het veld, kan het nog best wel eens een moeizaam seizoen worden. Mijn zegen heeft Van Basten, want wie op deze wijze lankmoedige spelers als Leonardo (jawel, héél lankmoedig) en Perez de wacht aanzegt, heeft in mij een groot fan.

Voor een voetballer zonder passie, zonder wil om te willen werken en winnen, is geen plaats bij Ajax. Voetbal betekent het gras opvreten. Passie tonen, agressie. De wil ervoor te gaan. Dat toonden jonkies als Vurnon Anita, Mitchell Donald, Martina, Siem de Jong, Jeffrey Sarpong en Donovan Slijngard. Van Basten zag dat ook en wist dat het goed was. En zag dat de afvalligen niet goed genoeg waren. Marco ruimt de rotzooi op die Martin van Geel als tecnisch directeur had gecreëerd en kiest voor de toekomst. Dat deed de commissie Uri Coronel eerder ook al. Gaat het toch nog helemaal goed komen met Ajax. Gelukkig maar. Eindelijk…

Jacques Happe

De Spaanse zon weerkaatst op zijn voorhoofd. De man staat met een hand tegen een telefooncel aangeleund. Hij kijkt op zijn horloge welke glinstert in de felle zon. De telefoon had al moeten gaan. Terwijl hij dat denkt klingelt de bel. Het is iemand uit Amsterdam.

Spanje: ”Je belt anderhalve minuut te laat!”

Amsterdam: ”Ja de training liep uit, heb je lang staan wachten?”

Spanje: ”Anderhalve minuut.”

Amsterdam: ”Koop dan ook een mobiel dat is veel makkelijker”

Spanje: ”Dan gaat hij de hele dag over, je wilde iets vragen?”

Amsterdam: ”Wat moet ik met Luque? Ik heb gezegd dat kapitaal op het veld moet staan en nu heb ik hem buiten de selectie gezet. Geen club wil hem hebben en hij kost een fortuin.”

Spanje: ”Das logisch.”

Amsterdam: ”Wat is logisch.”

Spanje: “Nou, je hebt kapitaal gezegd maar niet wat voor kapitaal. En je hebt nooit over geld gesproken. Het kapitaal staat ook op het veld, een kapitaal aan kwaliteit. En dat heeft Luque niet dus daarom zit hij buiten de selectie.”

Amsterdam: “Een kapitaal aan kwaliteit? Ja dat begrijp ik, denk ik.”

Spanje: ”Ik moet gaan, tot snel.”

Amsterdam: “Tot snel.”

De man hangt de telefoon op en stapt de telefooncel uit. Hij kijkt nogmaals op zijn horloge en staart omhoog. Enkele seconden blijft hij zo staan en lacht. Daarna loopt hij weg.

Columnist wil ontevreden Ajax-klant geld teruggeven

Bron: AJAX Life

Brand in de mailbox! Onze columnist Dorus van den Berg is woest en schreef een vlammend betoog. Dorus heeft 't een beetje gehad met Lucas Böke. Lucas wie? Nou, Lucas is zaterdag samen met zijn dochter naar Ajax geweest en eist zijn geld terug. Hij was zelfs bereid om zijn verhaal voor de camera's van AT5 te vertellen. Na het zien van het filmpje pakte onze columnist zijn pen en reageerde zich af. Zijn betoog bevat goed nieuws voor de heer Böke. Dorus is namelijk in tegenstelling tot Ajax bereid de ontevreden klant zijn geld terug te geven. Op twee voorwaarden...

Dorus, brand maar los:

Vuilnisman, mag deze zak óók mee?

Het zal jullie niet verbazen, maar ik ben een enorme Ajax fan. Zo eentje van het soort dat moppert als het slecht gaat (jaja, niks menselijks is mij vreemd) maar vooral blij is als het goed gaat en hard juicht als er gescoord wordt. Die trots is op het allermooiste shirt ter wereld en eigenlijk alles wat Ajax zo mooi maakt. Ik hou oprecht van Ajax. Zielsveel. En zo zijn er vast nog velen onder jullie die hetzelfde voelen.

Echter, er zijn ook zich Ajax-supporter noemende lieden onder ons bij wie de liefde bij lange na niet zo diep zit. Het is je haast niet voor te stellen. Toch is het waar. En zo'n nepsupporter luistert naar de naam Lucas Böke.

Ik zal je vertellen waarom ik voor hem de pek en veren al heb klaar staan: woensdag 13 augustus surf ik aan het eind van de middag een rondje langs mijn vaste route Ajax-websites. Op één van die sites valt mijn oog op een berichtje over dit sujet. Een aangekoppelde link stuurt mij door naar de beelden van een nieuwsitem op AT5.

In het item klaagt deze blaag over het afgelopen 'Ajax Tournament'. En dan vooral over het feit dat hij 110 euro heeft betaald voor kaartjes en dit geld terug wil. Deze 'Ajacied' slist dat hij elk jaar naar het tournament gaat. Samen met zijn dochter. Zo ook dit jaar.

Hij heeft kaartjes weten te bemachtigen voor de tweede dag en treft de wedstrijd tegen Inter. De match waarin Marco van Basten veelal jong talent opstelde. Meneertje Böke rept over een C-elftal dat de wei wordt ingestuurd, dat het niet om aan te zien was, dat de ploeg werd overlopen en dit en dat. Kortom, alles wat lelijk is, heeft hij gezien. Hij stelt zelfs dat de opponent zich kapot gelachen moet hebben en mede daardoor een aantal opgelegde kansen heeft gemist.

Wat deze 'supporter' niet gezien heeft is een heel jong Ajax elftal dat na een onwennige en matige start zich goed herpakte en een naar omstandigheden redelijke partij op de mat legde en daarbij goed weerstand bood. Deze 'Ajacied' is boos en verontwaardigd. Hij eist in een vier kantjes tellende brief zijn geld terug. Iets waar Ajax mijns inziens geheel terecht niet aan begint.

Beste ArenA bezoeker Böke:
Je bent het niet waard Ajacied of Ajax-supporter genoemd te worden. Je bent totaal het tegenovergestelde als je het mij vraagt. Je bent een nepsupporter en een gloriehunter. Helaas ben je er een van velen, maar dat terzijde. Het bezoeken van een Ajax wedstrijd moet een feest zijn. Eender welk elftal er speelt. Door gespuis als jij wordt het feest danig verpest omdat échte Ajacieden er door jouw aanwezigheid niet bij kunnen zijn.

Je wilt je geld terug? 110 euro was het toch?
Ik ben bereid u die flappen terug te betalen. Serieus.
Neemt u maar contact op met de redactie van deze website, zij zullen u wel naar mij dirigeren. Krijgt u fijn van mij uw centjes terug. Euro voor euro.
Op twee voorwaarden: 1. Vertoon je nooit meer bij een wedstrijd van Ajax. 2. Waag het niet jezelf ooit nog Ajax-supporter te noemen.

Lucas Böke: Ga weg en kom nooit meer terug. Vuilnisman, mag deze zak óók mee?

Dorus van den Berg

Dat nieuwe boek, Mijn Dierbaar Ajax, heb ik ook al besteld.

Ons modteam doet normaal gesproken keurig netjes aan bronvermelding. Mocht dat ergens verkeerd zijn gegaan, excuses daarvoor.

Goed idee!
Ik hoop dat je het inmiddels hebt en dat het je bevalt?

Geduld is een schone zaak; achterstand haalt druk van de ketel
Written by Administrator

Wednesday, 03 September 2008
Met het verliezen van de openingswedstrijd is nog niet alles verloren. Het seizoen telt 34 wedstrijden. Over 99 punten hoor je niemand meer over de wedstrijd in Tilburg. Tenslotte is geduld een schone zaak en duurt het seizoen nog tot mei 2009. Het haalt in ieder geval de druk wat van de ketel�

Wat een desillusie voor iedereen met een Ajax-hart. Een zwoele zomeravond in Tilburg werd een heet avondje nagelbijten. Een 0-1 voorsprong werd uit handen gegeven. Iedereen binnen en buiten Ajax was overtuigd dat de beste voorhoede van Nederland in Tilburg ging vlammen en dat er vol passie en instelling gestreden ging worden. Dit bleek ook zo, maar de uitslag viel tegen. Ajax verloor met 2-1.

Zaterdagavond deed ik even een rondje langs de bekende Ajax-sites. In de commentaren kwam ik van alles tegen. Van �Marco van Basten kan er niets van�, �Sno is de zoveelste miskoop�, �Huntelaar was met zijn gedachte bij een transfer�, �de opstelling klopte niet�, �Oleguer kan niet verdedigen� tot een �met Emanuelson in de basis verlies je altijd.� Wat mistroostig las ik al die reacties en verwonderde me over wie dit allemaal schreven. Het waren namelijk dezelfde mensen, die voor zaterdag 18.45 uur nog allerlei superlatieven het World Wide Web op slingerden als �we worden kampioen ol�, ol�,ol�, �Marco van Basten is the Pride of Mokum� of �Huntelaar moet blijven.�

Ik ging op zoek naar mijn prozac. Niet vanwege het verlies in de seizoensouverture, maar vanwege deze reacties van zichzelf respecterende volwassenen. Verliezen hoort bij de sport, verliezen hoort helaas ook bij Ajax. Verliezen kan je aan het begin van het seizoen, in het midden of aan het einde van het seizoen.

Natuurlijk heb je een verwachtingspatroon; ik ook. Als Ajax na kansloze jaren Marco van Basten presenteert als nieuwe coach, gaat mijn hart sneller kloppen. Het liefste had ik eigenlijk gezien, dat ze Marco als nieuwe spits hadden gecontracteerd. Dat ze Sjaak Swart als rechtsbuiten hadden gepresenteerd en Rob de Wit als linksbuiten. Nog mooier was geweest als Johan Cruijff terug was gehaald als de aanvallende middenvelder, die de lijnen uitzet.

In de defensie had ik het liefst gezien dat Frank Rijkaard werd gehaald met Horst Blankenburg aan zijn zijde. Op de bank zat Frank de boer te popelen om der Horst uit de basis te spelen. Een jonge en blessurevrije Jari Litmanen was de stand in voor El Salvador als die weer eens te veel Cameltjes had gerookt. En Klaas Jan Huntelaar was het ideale breekijzer, als San Marco zelf zijn dag niet had. Wedstrijden van Ajax zouden alleen gefloten mogen worden door Jan Keizer en Mario van de Ende. Oh, wat een wensdroom!

Wat iedereen eigenlijk wel wist werd afgelopen zaterdag duidelijk. De afgelopen jaren is Ajax in verval geraakt door verkeerde aankopen, falende beleidsmakers en moedeloze trainers. De gifbeker moet blijkbaar in Amsterdam helemaal leeggedronken worden. In Tilburg is ��n van de laatste slokken genomen tegen Lucky Willem II. De doelpunten vielen letterlijk uit de lucht. De tweede treffer van de Brabanders was een geslaagde persiflage op het succesvolle Tros-programma Te land, ter zee en in de lucht. Oleguer en Vermaelen lieten namelijk een mooi nummertje tobbedansen zien.

Een echte Duitser met de naam Mehmet Akg�n, fietste hem erin zullen we maar zeggen. Later stak deze zijn grote neus in de elleboog van Evander Sno. Natuurlijk kan ik Pieter Vink uitmaken voor een betreffend familielid van de runder- en de slavink, maar het was een uitvloeisel van de Wet van Murphy. In Tilburg is afgelopen zaterdag Lucky Ajax voorgoed naar zijn laatste rustplaats gebracht en zijn de dappere strijders opgestaan uit hun veel te lange winterslaap.

Zonder spelers als bijvoorbeeld Luque, Perez en Krohn-Delhi moet Ajax op zoek naar de manier om de ontstane achterstand ongedaan te maken. En dus zal de term dappere strijder nu ook eens bij Maarten Stekelenburg tussen de oren moeten. Maarten is een fantastische lijnkeeper, maar zoals al in eerdere jaren is gebleken, schoot hij afgelopen zaterdag tekort bij het eerste doelpunt van Willem II uit een ogenschijnlijke ongevaarlijke corner. Uit ervaring weet ik dat het best angstig is om van die lijn af te komen, maar van de keeper van het Nederlands Elftal en het eerste van Ajax mag je dit toch wel verwachten. Kenneth Vermeer zal met lede ogen hebben aangezien en gedacht hebben: �dit kan ik beter!�

Kortom, zoals Marco van Basten zelf al concludeerde, er is nog een hoop werk aan de winkel. Ik moet geduld hebben om mijn column te plaatsten, die ik al jaren in de kast heb liggen. De column die gaat over klinkende overwinningen, over een goedgeoliede Ajax-machine, over zaalvoetbaldoelpunten, over kampioenschappen, over Europese successen en over het glas wat halfvol is en niet halfleeg. Vanuit de achterstand kan Ajax rustig verder bouwen, zonder druk. Laat PSV maar de misstappen begaan, Ajax wacht rustig af. Geduld is tenslotte een schone zaak zullen we maar zeggen�

Remko van der Ploeg

Het belang van Felix

Bron: AJAX Life



Iedereen liep naar Van Basten. Ik schat een mannetje of twintig. Het was in de tijd dat snorren een soort bikkelharde doordouwersmentaliteit symboliseerden. Ophof, Schoenaker, Wouters; dat soort types. Felix Gasselich was de uitzondering op de regel. De balvaardige technicus had niet zo'n aanloop als Van Basten. Der Felix kon rustig de tijd voor je nemen. Hij beloonde je met een kort praatje. Ik pareerde in mijn beste Sendung mit der Maus-deutsch. Zijn snor krulde en onthulde een glimlach.

Het gesprekje was voor mij het begin van een eeuwigdurende sympathie. Net geen liefde. Felix werd mijn positieve cultheld. Ik heb genoten van die korte momenten dat de -voor Oostenrijkse begrippen- onnavolgbare bewegingen van Gasselich werden vertoond.

Op verjaardagspartijen of tijdens een dom potje banken, ik verdedigde Gasselich trouw. Hij bracht weinig, maar was mijn persoonlijke vriend na dat korte gesprek. Voor vrienden ga je door het vuur.

Van Basten was jammergenoeg geen vriend van me. Hij had wel keurig geposeerd voor een foto en met de spelerskaarten was hij meestal ruimhartig. Praten deed je niet met hem. Misschien omdat ik niet durfde.

Hij was dan wel geen vriend, hij was wel mijn held. Als toeschouwertje achter het doel bij Ajax-Red Boys Differdange verdacht ik hem van buitenaardse krachten. Met z'n kopbal die later de Europa Cup 2 naar Amsterdam haalde, promoveerde hij tot mijn religieus leider.

Toch worden de spelers door Van Basten meer afgeschermd dan ooit tevoren. Terwijl die korte contacten met de spelers heel belangrijk zijn. Om je fans en jezelf te belonen met eeuwige liefde. Of sympathie.

Staan of zitten??? Oftewel de maatschappelijke invloed op de voetbaltribunes.
Er is een vreemde tendens aan de gang in de voetbal stadions van Europa. Een tendens die van grote invloed kan zijn op de manier van beleven van een voetbal wedstrijd. Doordat het voor clubs steeds interessanter wordt om een ander soort publiek in de stadions te krijgen, wordt er steeds meer aandacht besteed aan luxe, comfort en service voor, tijdens en na de voetbalwedstrijd. Dit was duidelijk te merken aan de wedstrijden van het Nederlands Elftal op het afgelopen E.K. Het was bijna onmogelijk voor de doorsnee oranje fan om een kaartje voor een wedstrijd te bemachtigen. Het grootste gedeelte van de kaarten was reeds verdeeld onder de sponsors.
De wedstrijden werden omgeven door netwerkende zakenlieden, die zich konden uitleven aan riante banketten, meet and greet met spelers en ondertussen onder het genot van een �hapje en een drankje� zaken kontakten konden leggen.

Jan met de Oranje pet kon op een plein gaan staan en de wedstrijd bekijken via een groot scherm, op hun beurt weer goed bekeken door Oom Agent. Deze ontwikkeling dreigt ook voor de normale competitie wedstrijden, o.a. hier bij onze club. Maar deze tendens is in stadions in heel Europa te zien. Met de bouw van de nieuwe stadions (liefst zover mogelijk uit het centrum van een stad tussen de kantoorflats en meubelboulevards ingebouwd), willen de opdrachtgevers naar zg. �all seated� stadions toe. Dit onder de mom van meer comfort en veiligheid, de werkelijke reden zal nooit hardop uitgesproken worden, maar is duidelijk:
Men wil af van die fanatieke en lastige voetbalfans.

Uw schrijver is nog van de generatie die opgegroeid is met staan tribunes. Hij wist niet anders en� hij wou niet anders! Voetbal moet je staand beleven, zitten doe je maar thuis voor de buis.In de jaren 70 had je ruwweg de volgende indeling van een stadion: De lange zijdes waren voorzien van zitplaatsen, de zijdes achter de doelen waren staanplaatsen.De bobo�s, gezinnen en mensen die slecht ter been waren konden kiezen om een zitplaats te kopen, wij, de fanatiekere supporters namen bezit van de staantribune achter een van de doelen. Ach, wat waren de tijden toen simpel en eenvoudig, vanaf CS nam je lijn 9 tot aan het eindpunt, daar stapte je uit en ging de Diemenzijde op, naar ons eigen vak, VAK F. Je kwam het vak op, ging 10 treden rechts naar boven waar je �eigen� ijzeren hek stond. Zo�n hek waar je een groot gedeelte van de wedstrijd tegenaan kon leunen, maar dat ook vaak genoeg diende om er bovenop te klimmen en op die manier het team naar een overwinning toe te schreeuwen.

Wat zijn de tijden verandert, nu kom je de arena binnen en bevind je op de Zuid tribune. Allemaal stoeltjes! Na hevige protesten na opening van de arena in 1996 is het gedoogd om te gaan staan op Zuid 1. Maar zou het niet slimmer zijn om de stoeltjes in het midden gedeelte van Zuid 1 te vervangen door stalen hekken? Dan heb je grote kans dat de ouderwetse voetbal beleving weer opgepakt wordt. Een kolkende massa achter het doel dat je team naar een overwinning toeschreeuwt. Met de huidige technologie moet het mogelijk zijn om demontabele hekken op de tribune te plaatsen die snel te vervangen zijn door stoeltjes als er een evenement in het stadion plaats vindt dat daar meer voor geschikt is.

Wij, de supporters moeten een signaal afgeven. Een signaal dat luid en duidelijk klinkt:
WIJ STAAN ACHTER ONS TEAM!
Het schrikbeeld van het afgelopen E.K. mag en zal niet het toekomst beeld worden dat bij competitie wedstrijden zal gebeuren. Stel je voor, duizenden fanatieke supporters die voor!!! De poorten van de arena, op een P2 achtig gebied, naar een megascherm staan te kijken, terwijl het stadion is gevuld met zakenlieden, sponsors en genodigden. Dat schrikbeeld kan en zal niet werkelijkheid worden.

Wij willen weer stadions waar er naast de skyboxen en business seats er ook plaats is voor staanplaatsen, zodat je de keuze heb op welke manier je een wedstrijd wil bijwonen.

SAMEN STAAN WIJ VOOR: STAAN!!!!!!!!!!!!!!!

Wij steunen daarom ook EUROSTAND08

PASSIE

John Heitinga, Edgar Davids! Ik mis ze. Altijd stonden ze er, als het er om ging. Voorop in de strijd. Fier en koen. Deze jongens, namen voorafgaand aan de wedstrijd, de beker van Socrates. Elke keer weer zaten zij vol gif. Geen tegenstander die dacht, die Edgar, die pak ik wel even. Deed hij dat wel, dan werd hij genadeloos hard op zijn nummer gezet. Er valt niet te sollen met �Edje�.
Er was geen aanvaller die dacht, die Johnny, die passeer ik wel even. Deed hij dat wel, dan wist Heitinga, dit overkomt mij geen tweede keer. Met een keiharde, maar faire tackle, veroverde hij de bal. En met een pass over enkele tientallen meters, wist hij feilloos zijn medespelers te vinden. Deze jongens, droegen Ajax in hun hart. Deze jongens wilden maar ��n ding. Winnen! Ten koste van alles. En dat is wat ik mis bij het huidige Ajax. De wil. De strijd. De passie.

De Klassieker
Geen Ajacied, die vooraf zijn twijfels had. Deze klus, zouden we wel even klaren. Het was slechts een hindernisje, op weg naar eindelijk weer eens een titel. Van Basten overwoog zelfs, om zijn tweede team op te stellen, om de basisspelers te sparen voor de wedstrijd tegen FC Utrecht, later die week. Want Feyenoord, dat stelt toch al jaren niets meer voor? Toch, om de meegereisde fans geen Ajax � Inter gevoel te geven, stuurde hij zijn elf beste mannen het veld in. Maar verspil vooral niet te veel energie.

Soms leek het wel, alsof Van Basten dit echt tegen zijn spelers had gezegd. Ajax oogde bij vlagen de desinteresse zelve en weigerde zich negentig minuten lang te concentreren. Er zijn spelers die dit, in zulke beladen wedstrijden, nooit zou overkomen. De namen zijn de revue, al eerder in deze column, gepasseerd. Deze jongens, zouden hun eeuwige rivaal, willen pijn doen, bij de strot willen grijpen en nooit meer loslaten. Deze jongens wilden maar ��n ding. Winnen! Ten koste van alles.

Het leek wel alsof Ajax onder de indruk was, van De Kuip. Zoals wel meer mensen onder de indruk waren van de sfeer in het stadion aan de Maas. Namen zullen we om problemen te voorkomen, maar even niet noemen. En dat is misschien maar goed ook voor Braamhaar&Co.
De fans in het oude stadion te Rotterdam-Zuid, zorgden er namelijk wel voor dat Feyenoord wel deed, wat Ajax miste. De Havenclub gooide alles in de strijd, een afgang als eerder die week was uitgesloten. Het moest en zou vandaag niet verliezen. Met weemoed dacht ik terug, aan John Heitinga en Edgar Davids. Onze jongens, met een Rood-wit hart.

We hebben nog ruim vijf maanden, om te vinden, wat we sinds deze zomer zijn kwijtgeraakt, passie!
Marco van Basten, schrijf het in je agenda, want op vijftien februari van het aankomende jaar, verwacht ik slechts twee dingen. Ten eerste dominant en attractief voetbal, resulterend in doelpunten. En ten tweede een elftal met maar ��n opdracht: Speel deze wedstrijd, alsof je leven er vanaf hangt. Speel deze wedstrijd vol overgave en passie! Want wij Ajacieden, willen maar ��n ding. Winnen! Ten koste van alles.

TvP

Geweldig verloren

Bron: Ajax Life

Dat was me weer wat, dat weekend. Blij dat ik weer nuchter ben. �Hou op, schei uit�, laten we maar zeggen. Over het spel is inmiddels al genoeg gezegd, of misschien niet. Het voetbal was in ieder geval dramatisch, evenals het weer. Toch heb ik genoten in het Heerenveense uitvak, niet vanwege de Ajax-spelers, maar vanwege de Ajax-supporters. In de tweede helft kwam namelijk de onvervalste Amsterdamse humor bovendrijven: er werden non-stop ludieke liedjes gezongen en zelfs de wave werd ingezet. Ajax was gistermiddag gewoon het best in Heerenveen, helaas alleen niet op het voetbalvlak.

Mooi, weer, voetbal
De eerste helft was 45 minuten lang afzien vanaf de tribune. Een pijniging van elk Ajax-hart. En de tweede helft was niet veel beter, totdat de Ajax-aanhang bij een achterstand van 4-0 een fraai staaltje cynische Amsterdamse humor liet horen aan de 'mooi weer voetballers' van Ajax.

Een overzicht van de liederen:
-We krijgen voetballes
-Oh, wat zijn we kut

En wat heerlijk cynisme:
-Kampioenen, olee olee
-Leidseplein, Leidseplein, Leidseplein
-Op een slof en �n oude voetbalschoen

Ook de geweldig fluitende arbiter Vink kwam aan bod:
-Pieter fluit een wereldpot
-Pieter bedankt, Pieter bedankt
-We love you Pieter, we do
-Hij is een vriend van de joden
-Oh Pieter, fluit een liedje voor mij alleen
-Pieter Vink, wie kent �m niet
-Singing Pieter Vink, Pieter Vink is great, he�s the pride of Mokum

Na de eretreffer van Huntelaar:
-10,10,10,10!
-Ze krijgen voetballes
-Ajax publiek, Ajax publiek (richting de stille Heerenveen-aanhang)

Na de goal van Suarez:
-Always look on the bright side of life
-Jalalaahlaah Jaalalaah Lalalalalaah (een oude bekende uit de Europacup-tijden)

En dat terwijl het Heerenveen-publiek amper verder kwam dan �en wie niet springt�. Ook de rondgaande wave werd gestart in het uitvak, al viel me op dat veel ochtendbladen dat ontgaan was. Het leek erop dat Heerenveen slechts kon toekijken, uiteraard met wat leedvermaak: daar was de stand nu eenmaal naar. De Ajax-aanhang deed van zich spreken, was zelfs de baas in het Abe Lenstra stadion. Iets wat van het team niet bepaald gezegd kon worden.

Gonna learn how to fly: Mentale weerbaarheid

Youtube is een mooi iets. Je kunt er naar nieuwe en oude dingen zoeken, voor de nostalgicus of de ontdekkingsreiziger, voor elk wat wils. Onlangs kwam ik de seasons finale tegen van de laatste aflevering van het laatste seizoen van de televisieserie Fame. Voordat iedereen in totale verbijstering naar de haardracht en de kleding kijkt: Ja, welkom in de jaren tachtig. Die aflevering is speciaal omdat er mensen van de eerste serie in terugkeren. Een soort reunie, zeg maar. Fame is een film uit 1980 die later een vervolg kende in een televisieserie die mateloos populair was. Toen Fame in de eerste helft van de jaren tachtig in een wereldtour Nederland aandeed, m�est ik daar natuurlijk heen. Ik ging samen met een nichtje van me. Ahoy was uitverkocht en n� het concert stonden Valerie Landsburg, Gene Anthony Ray, Debbie Allen en enkele anderen nog een half uur lang achter glas naar vertrekkende fans te zwaaien. Valerie Landsburg had nog een stuk karton in haar handen waarop 'Dank je wel' stond geschreven.

Mijn nichtje is inmiddels overleden. Fame werd door de VARA uitgezonden, maar die stopten er na drie seizoenen mee. De overige seizoenen heb ik ooit op TV10 Gold, op zaterdagmiddag gezien. Van de cast van de eerste serie zijn Gene Anthony Ray (Leroy), Albert Hague (Mr. Benjamin Shorofsky) en Ann Nelson (Mrs. Getrude Berg) overleden aan respectievelijk AIDS, cancer en ouderdom. De serie was vooral zo populair vanwege het positivisme, het dansen en de liedjes. De zwarte jaren van de Reaganomics, de Koude Oorlog en de economische stagnatie werden even vergeten als je naar series als Fame keek. Het verhaal was ongecompliceerd: de lotgevallen van een groep studenten op een School of the Arts. Het ging over het ontwikkelen van talent en alles wat daarbij kwam kijken. Volwassen worden en problemen aankunnen.

Het is niet zo heel moeilijk om een vergelijking te maken. Bush is Reagan, maar dan veel erger, de Koude Oorlog is bijna terug en we zijn bang voor terroristen en ik hoef niemand meer iets te vertellen over hoe de economie er nu aan toe is, nietwaar? De geschiedenis herhaalt zichzelf niet, mensen wel. Midden jaren tachtig gebeurde er ook iets bij Ajax. Een Ajacied die als speler blijvend zijn stempel op de club heeft gedrukt nam het roer over en werd trainer. Hij werd nooit landskampioen en het ging bepaald niet van een leien dakje. Zeker niet in het begin. Maar ergens in 1987 gebeurde er iets wat niemand meer gehoopt had. Ajax begon te draaien, internationaal. Voor mensen van mijn generatie is de bekerwinst van 1987 een van de mooiste dingen die ze als Ajacied is overkomen omdat het zo verdomd onverwachts was na al die jaren van ellende. Het is niet zo dat Cruijff nooit kritiek kreeg. Integendeel, in de kranten en de kroegen kreeg Cruijff net zo veel kritiek als Marco van Basten in de pers, kroeg en op de internetfora nu. En ik vind het fantastisch.

Even los van het feit dat ik me gisteren kapot heb geschaamd om wat Ajax heeft laten zien, die 5-2 nederlaag tegen SC Heerenveen: ik geniet ervan als Marco van Basten zijn spelers voor de televisie uitfoetert. Ik geniet ervan dat als het laatste fluitsignaal heeft geklonken, Van Basten zonder iemand aan te kijken naar het uitvak wijst en 'daarheen' zegt. Ik geniet ervan dat in dit Ajax eigenlijk niemand zeker is van zijn plek. Waarom, dat komt later.

Voetballers zweren op vertrouwen en stabiliteit. We weten allemaal wat een prachtleven voetballers hebben. Maar in wezen zijn ze net zoals jij en ik: mensen die ongerust worden als hun zekerheden op het spel staan. Dat heeft zo zijn weerslag op het spel. Verkramptheid of bewuste prestatiedrang. Ineenkrimpen of boven jezelf uit groeien omdat je je wil bewijzen. Dat soort dingen. Marco van Basten is gewoon bezig met natuurlijke selectie. Wie kan het aan, die eisen die de top stelt? Wie kan er in de groep gezellig zijn terwijl zijn positie op het spel staat? Wie is er professioneel genoeg een onderscheid te maken tussen sport en priv�?

Daarom geniet ik zo. Marco van Basten bouwt op in de traditie van zijn twee grootste leermeesters, namelijk Johan Cruijff en Arrigo Sacchi. De woorden leerproces, mentale weerbaarheid en topsportklimaat staan centraal. We weten allemaal wat Sacchi en Cruijff als trainers hebben bereikt. Dat Van Basten dit bij Ajax aan het proberen is moeten we accepteren. De afgelopen jaren hebben het korte termijn-denken Ajax gebracht waar het nu is: verder van het idee Ajax dan ooit.

Natuurlijk hebben de langdurige blessures van Sulejmani, Stekelenburg, Gentenaar en anderen hun weerslag op de selectie, maar nu kunnen we w�l Kenneth Vermeer aan het werk zien en beoordelen of het vertrouwen dat de jeugdwatchers in hem hebben terecht was of niet. Jeffrey Sarpong hoort inmiddels alweer een tijdje bij Ajax en Jong Ajax. Ook nu kunnen we weer eens kijken wat hij nu �cht waard is. Komen we weer op die uitspraak van Cruijff over voordelen en nadelen.

We zijn pas een paar weken bezig. De huidige seizoensstart behoort tot een van de slechtsten ooit. Toch: het is maar een seizoensstart. Opbouwen duurt wel langer dan een paar maanden. Om maar even terug te grijpen op een regel de titelsong van Fame, dat zomaar op Ajax zou kunnen slaan:

'You ain't see the best of me yet.'

Nivellering van boven naar beneden

Qua resultaat is een belangrijke week voor het Nederlands elftal perfect verlopen. Wat dat betreft, kan iedereen dus dik tevreden zijn. Kijken we naar het voetbal op zich, dan is de huidige ontwikkeling zorgwekkend. Het lijkt wel of we er qua positiespel steeds meer op achteruitgaan. Ook tegen Noorwegen waren de spelers weer niet in staat om de bal drie of vier keer naar elkaar toe te spelen.

Ik kom hier ook op terug, vanwege de kritiek die Ryan Babel op zijn voorzetten kreeg tijdens de eerdere interland tegen IJsland. Ik ben het daar totaal mee oneens. Niet alleen was Babel de enige speler die in staat was een man uit te spelen, hij was zo�n beetje de enige die ook nog eens een voorzet gaf. Het probleem was alleen, dat zijn meeste medespelers de bal en niet de positie bespeelden.

Dat zie je bij een corner ook vaak. Dan gaan drie man tegelijk naar de bal in plaats van ��n man, waarbij de andere twee een positie kiezen waar ze op de eerste actie kunnen anticiperen.

Dat was in het verleden de kracht van het Nederlandse voetbal, maar helaas zijn we dat voordeel aan het kwijtraken. Een probleem dat ook in de competitie steeds zichtbaarder wordt. Daar is sprake van een nivellering van boven naar beneden in plaats van beneden naar boven. De boel komt dus dichter bij elkaar omdat de topploegen minder worden.

Zo was het geen kwestie van pech dat PSV van NAC verloor en moest Ajax ook alles uit de kast halen om de 1-0 tegen FC Groningen vast te houden. Net als het Nederlands elftal, kwamen PSV en Ajax in de problemen zodra de tegenstander het initiatief nam. Zowel technisch als positioneel zijn onze beste teams niet in staat om juist dan op balbezit te spelen en via de extra ruimtes kansen te cre�ren.

De keuzes die er voor het middenveld worden gemaakt werken dit volgens mij ook extra in de hand. Er is in Nederland een trend aan het ontstaan om voor een middenveld te kiezen met twee defensieve middenvelders en ��n in de punt naar voren. Persoonlijk zie ik liever twee meer vooruit voetballende middenvelders en ��n in de punt naar achteren. Allereerst hoeven de buitenspelers dan minder te lopen en verder kan je met zo�n veldbezetting beter combineren.

Met twee defensieve middenvelders worden bovendien de backs op een verkeerde manier ingezet. Ze worden dan gebruikt in de opbouw in plaats van in de aanval. Dat is een wezenlijk verschil. Op het moment dat je een back in de opbouw gebruikt, wordt zeker de helft van het elftal niet benut.

Een ander verschil tussen deze twee varianten is dat met een middenvelder in de punt naar achteren alle middenvelders met hun gezicht naar de aanvallers staan. Staat de middenvelder in de punt naar voren, dan staat hij altijd met zijn rug naar de situatie.

Allemaal details die van invloed zijn van hoe het positiespel wordt uitgevoerd. Doe je dat goed, dan wordt het balverlies beperkt en heb je ook defensief minder problemen. Het mag daarom duidelijk zijn, dat ik heel sceptisch tegen de huidige ontwikkelingen aankijk.

Nivellering van boven naar beneden

Qua resultaat is een belangrijke week voor het Nederlands elftal perfect verlopen. Wat dat betreft, kan iedereen dus dik tevreden zijn. Kijken we naar het voetbal op zich, dan is de huidige ontwikkeling zorgwekkend. Het lijkt wel of we er qua positiespel steeds meer op achteruitgaan. Ook tegen Noorwegen waren de spelers weer niet in staat om de bal drie of vier keer naar elkaar toe te spelen.

Ik kom hier ook op terug, vanwege de kritiek die Ryan Babel op zijn voorzetten kreeg tijdens de eerdere interland tegen IJsland. Ik ben het daar totaal mee oneens. Niet alleen was Babel de enige speler die in staat was een man uit te spelen, hij was zo�n beetje de enige die ook nog eens een voorzet gaf. Het probleem was alleen, dat zijn meeste medespelers de bal en niet de positie bespeelden.

Dat zie je bij een corner ook vaak. Dan gaan drie man tegelijk naar de bal in plaats van ��n man, waarbij de andere twee een positie kiezen waar ze op de eerste actie kunnen anticiperen.

Dat was in het verleden de kracht van het Nederlandse voetbal, maar helaas zijn we dat voordeel aan het kwijtraken. Een probleem dat ook in de competitie steeds zichtbaarder wordt. Daar is sprake van een nivellering van boven naar beneden in plaats van beneden naar boven. De boel komt dus dichter bij elkaar omdat de topploegen minder worden.

Zo was het geen kwestie van pech dat PSV van NAC verloor en moest Ajax ook alles uit de kast halen om de 1-0 tegen FC Groningen vast te houden. Net als het Nederlands elftal, kwamen PSV en Ajax in de problemen zodra de tegenstander het initiatief nam. Zowel technisch als positioneel zijn onze beste teams niet in staat om juist dan op balbezit te spelen en via de extra ruimtes kansen te cre�ren.

De keuzes die er voor het middenveld worden gemaakt werken dit volgens mij ook extra in de hand. Er is in Nederland een trend aan het ontstaan om voor een middenveld te kiezen met twee defensieve middenvelders en ��n in de punt naar voren. Persoonlijk zie ik liever twee meer vooruit voetballende middenvelders en ��n in de punt naar achteren. Allereerst hoeven de buitenspelers dan minder te lopen en verder kan je met zo�n veldbezetting beter combineren.

Met twee defensieve middenvelders worden bovendien de backs op een verkeerde manier ingezet. Ze worden dan gebruikt in de opbouw in plaats van in de aanval. Dat is een wezenlijk verschil. Op het moment dat je een back in de opbouw gebruikt, wordt zeker de helft van het elftal niet benut.

Een ander verschil tussen deze twee varianten is dat met een middenvelder in de punt naar achteren alle middenvelders met hun gezicht naar de aanvallers staan. Staat de middenvelder in de punt naar voren, dan staat hij altijd met zijn rug naar de situatie.
Allemaal details die van invloed zijn van hoe het positiespel wordt uitgevoerd. Doe je dat goed, dan wordt het balverlies beperkt en heb je ook defensief minder problemen. Het mag daarom duidelijk zijn, dat ik heel sceptisch tegen de huidige ontwikkelingen aankijk.

Eerste school van en voor sporters

Eerst wil ik nog even terugkomen op mijn column van vorige week, waarin ik de keuze voor een middenveld met twee verdedigend ingestelde types en de middelste spelend in de punt naar voren besprak. Als de indruk is gewekt dat ik hierbij enkele coaches persoonlijk heb bekritiseerd, dan is dat onjuist. Dat zou in dit verband iets te gemakkelijk zijn, omdat het probleem niet nu, maar tijdens de opleiding is veroorzaakt.

Het ging mij er vooral om aan te geven waar de minder technische vaardigheid en het slechter beheersen van het positiespel toe geleid hebben. Waardoor er nu een situatie ontstaat waarbij het Nederlandse voetbal, dat altijd zo�n eigen identiteit had, steeds meer op de rest gaat lijken.

Als ik dan zie dat een grote club als Barcelona, met genoeg geld om allerlei spelers te kopen, er nog altijd in slaagt om regelmatig zeven tot acht spelers uit de eigen kweek het veld in te sturen, dan vraag ik me oprecht af wat er met de altijd zo geroemde Nederlandse opleiding aan de hand is.

Nogmaals, het ging me er dus niet direct om wat er nu aan de hand is, maar wat deze situatie in de hand heeft gewerkt.

Verder heb ik een fascinerende week achter de rug. Donderdag heb ik in Londen niet alleen kunnen zien hoe mateloos populair Dennis Bergkamp nog altijd in Engeland is, maar ook wat zijn wens teweeg heeft gebracht om daar met zijn eigen speelveld iets blijvends achter te laten.

Een dag eerder was ik in Roosendaal al getuige geweest van de opening van een nieuwe vestiging van de Johan Cruyff Academy, de eerste school in Nederland die niet alleen door sporters bezocht wordt, maar ook door sporters wordt geleid.

Er kan niet alleen gestudeerd worden, maar voor, tijdens en na de lessen is er ook gelegenheid om te trainen. Verder zijn er voor de leerlingen een masseur, een fysiotherapeut en een sportpsycholoog aanwezig waardoor de studerende sporter op school niets hoeft in te leveren.

Het gaat zelfs zover dat de leiding van de school in handen is van sporters. Tot directeur is namelijk Herman Kruis benoemd, de huidige bondscoach van de hockeyvrouwen.

Het is een project waarvoor iedereen zijn nek tot z�n middel heeft uitgestoken, maar daardoor is wel een enorm belangrijke stap gezet richting de situatie waarin sporters na hun carri�re hun eigen wereld gaan managen en leiden. Daarom is ook een compliment voor de gemeente Roosendaal op z�n plaats, die als kleine stad toch tot zo�n voortrekkersrol besloten heeft.

Het mag daarom duidelijk zijn dat ik de afgelopen week met een prima gevoel heb afgesloten.

Rechtsbuiten steeds meer lijdend voorwerp

Bron: Cruijff.com

Wat me tijdens al die Nederlandse wedstrijden opvalt, is hoe het ras van de buitenspeler aan het uitsterven is. Sommigen gooien het erop dat het niet modern is, maar als Barcelona gewoon zo speelt en bovenaan staat, dan heeft dat volgens mij niets met modern te maken.

Kom ik voor de zoveelste keer terug op de basis van het oorspronkelijke Nederlandse topvoetbal. Die bestond uit een uitstekende techniek en slim positiespel, waarbij de spelers bij balbezit het veld zo groot mogelijk maakten en bij balverlies ze klein mogelijk. Dit klinkt simpel, maar kon vaak verstrekkende gevolgen hebben.

Nu deze principes los worden gelaten, zie je de rechtsbuiten steeds meer het lijdend voorwerp worden. Zo kon ik op mijn zestiende nog geen corner voor de goal krijgen. Om me niet te laten verzuipen, werd ik uit de drukte gezet. Dus de rechtsbuitenplaats, waar ik voornamelijk op m'n techniek aangewezen was. Want als er gelopen moest worden, dan werd ik keurig door de rechtshalf en rechtsback beschermd.

John van 't Schip en Dennis Bergkamp hebben in hun jeugd hetzelfde meegemaakt. Die werden in hun rijptijd ook op rechts gezet, waar ze niet te veel hoefden te lopen, ��n op ��n met de back stonden, die moesten zien te passeren om dan een voorzet te geven.

Die hele rolverdeling is aan het verdwijnen sinds de traditionele drie middenvelders vervangen worden door een linie waar de middelste man in de punt naar voren speelt en de andere twee een verdedigende taak hebben. Vooral voor de rechtsbuiten heeft deze keuze een enorme impact.

Als in de variant met drie middenvelders de rechtsback van de tegenpartij opkwam, dan schoof de linkshalf iets op, de middelste man schoof mee en de rechtshalf zorgde voor een veredelde rugdekking. Belangrijkste was, dat in afstanden iedereen maar een meter of tien opschoof, waardoor alle spelers zicht op hun eigen zone hielden. Voor de situatie op rechts had dit tot gevolg dat de rechtsback zijn positie maar een paar meter bij moest stellen en kon de rechtsbuiten gewoon op zijn plek blijven staan.

Maar als je dezelfde situatie bekijkt als de middelste middenvelder in de punt naar voren speelt, dan zie je dat de rechtshalf zo'n 25 meter moet opschuiven. Omdat ze achterin nauwelijks nog weten hoe ze vooruit moeten verdedigen, zie je dat de back zich vaak bijna tot de achterlijn laat zakken, waardoor de rechtsbuiten achter zich �n geen rechtshalf �n geen rechtsback meer heeft staan.

Met als gevolg dat bij balbezit hij niet alleen nog zit uit te hijgen van de meters die hij al gemaakt heeft, vervolgens met z'n man in de rug door de back wordt aangespeeld en als je ook nog eens een spits hebt die naar je toekomt, dan zit je in zo'n krappe ruimte dat je het wel vergeten kan. Zeker als je het fysiek als Bergkamp, Van 't Schip of ondergetekende hebt toen we nog jong waren.

Dit is volgens mij ook de voornaamste oorzaak waarom de nieuwe Bergkamp en Van 't Schip niet tot nauwelijks nog doorkomen. Omdat er al in de jeugd zo wordt gespeeld, worden ze al afgeschoten ver voor ze zicht op het eerste hebben. Wat de huidige coaches weer dwingt om zich aan te passen, omdat dergelijke spelers niet meer worden aangeleverd.

Daarom ben ik ook blij dat Dennis Bergkamp zich nu met de B-junioren van Ajax bezig gaat houden. Met Bryan Roy en John van 't Schip heeft de club nu tenminste drie oud-spelers die weten hoe het eigenlijk zou moeten. Daar heb ik nu maar mijn hoop op gevestigd.

Mooi Stukje MarnixAFCA. Vooral dat laatste over het zingen in het stadion op zuid. Ben zeker van mening dat dit de ploeg er wel eens doorheen sleept in moeilijke wedstrijden.