Mike misschien een vraag aan jou omdat hij ook columnist bij jullie was. Maar schrijft Benkie nog wel eens columns ik mis ze namelijk .

Mooie column van een vrouwelijke Ajax die-hard , die alle thuis en uitwedstrijden bezoekt : Eeuwig Trouw
http://www.sthcrw.nl/?p=4868

De saaiste broers van de wereld

Siem & Luuk. Luuk & Siem. Siem & Luuk. Luuk & Siem. Siem & Luuk. Luuk & Siem. Gááááááááááááááááááááááááááááááááááááááááááááááááp!

En daar zaten ze weer. Naast elkaar aan een tafeltje. Haartjes netjes gekamd, blosjes op de wagen, vriendelijke glimlach. Het was het vierduizendachthonderdvijfenveertigste interview van de week. Want er bestaan nog maar twee voetballers in Nederland. De ene heet Siem. En de andere heet Luuk.

De ene speelt bij Ajax, de ander bij Twente. En – nu komt het dames en heren – het zijn broers! Hoe verzin je het? Is toch ongelofelijk? Het zijn broers! Nee, echt. Broers! Ze heten allebei De Jong van achteren!

Siem & Luuk zijn al hun hele leven broers. Je zou denken dat het verhaal wel een keer verteld is. Maar dat is niet zo. Alle tv-zenders, alle radiostations, alle kranten: iedereen moet Siem & Luuk spreken of portretteren. Want als je Siem & Luuk niet hebt, dan tel je niet mee. En omdat Siem & Luuk zulke beleefde jongens zijn, komen ze overal opdagen.

Veel praten

Siem & Luuk blinken uit in veel praten en niets zeggen. Alle voetballers zijn daar goed in, maar niemand kan het zo goed als Siem & Luuk. De Jong & De Jong praten zonder problemen een uur bij Barend & Barend vol zonder een woord te zeggen. Ze lepelen hun riedeltje op, laten hun ogen over het plafond dwalen en zetten hun hersenencellen in de slaapstand. Kan ook makkelijk, want ze kennen de vragen toch al.

Of Siem na die en die wedstrijd nog een sms van Luuk had gehad (‘Ja hoor’). Of Luuk nog een sms van Siem had gehad (‘Ja hoor’). Of ze vroeger veel met elkaar stoeiden (‘Ja hoor’). Of Siem trots is op Luuk (‘Heel erg’). Of Luuk trots is op Siem (‘Heel erg’). Of papa en mama De Jong voor Siem of voor Luuk juichen (‘Voor allebei tegelijk’). Of Siem Luuk een rotschop kan geven (‘Nee, natuurlijk niet’). En wie er gaat winnen (‘We zullen het zien’).

Sms-inbox

Alles is al honderdduizend keer gedaan. De familiegeschiedenis is uitgeplozen, de oude voetbalfilmpjes zijn op tv geweest, de sms-inbox van hun telefoons is binnenstebuiten gekeerd. Papa en mama en de buurman en de schooljuf en de gymleraar en de jeugdtrainer en weet-ik-wie-nog-meer – iedereen heeft al een microfoon in zijn keelgat gekregen om te vertellen hoe lief en hoe braaf en hoe leuk Siem & Luuk vroeger waren.

Siem & Luuk zelf zijn kapotgemediatraind, suf geïnterviewd en murw gepraat. Ik wil wedden dat ze in elkaar in het echt jennen, treiteren, dollen, slaan, kietelen, haten en liefhebben (zoals alle broers), maar niet als er een microfoon onder hun neus hangt. Hoe vaker ze in de media zijn, hoe minder ze van zichzelf laten zien. De scherpe randjes zijn er vanaf gevijld; ze verbergen zichzelf achter een muur van nietszeggendheid en hun doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg-imago. Zodra ze voor een camera staan, veranderen ze in kartonnen borden. De saaiste broers van de hele wereld. Aardappelen met bloemkool in het kwadraat –
alle dagen van de week.

Behalve komende zondagavond. Dan hebben Siem, Luuk en alle voetballiefhebbers even Siem&Luuk-mediapauze. Ze spelen tegen elkaar in de bekerfinale. Geen geneuzel, gewoon een potje ballen. Eindelijk.

Die finale kan me niet lang genoeg duren.

Echte topclub ligt geen seconde wakker van de KNVB-beker

In de perskamer van de Kuip, aan een vierkante witte pilaar, hangt een merkwaardige foto. Er klopt iets niet aan, voor je gevoel, alsof iemand stiekem met Photoshop heeft zitten knoeien, of met een schaar en een prittstift.

Wat je ziet is een polonaise. Roy Makaay loopt vrolijk mee, samen met Tim de Cler en Theo Lucius en Denny Landzaat. Ze lachen en ze zwaaien naar de mensen, in witte badjassen, over hun Feyenoord-tenue heen, het ceintuur losjes omgeknoopt. Er valt iets te vieren, blijkbaar.

Het eerste wat je denkt is: wanneer was dit, in vredesnaam? Wanneer hebben Makaay, Landzaat en De Cler ooit een polonaise gelopen in een Feyenoord-shirt? En waarom eigenlijk? Het was toch juist totaal mislukt, die hele miljoenenoperatie met die dertigers in de Kuip? Of heb ik iets gemist, ergens?

Uit nader onderzoek blijkt dat het in 2008 was. Dat jaar won Feyenoord de bekerfinale, dankzij een overwinning op (weet u het nog?) Roda JC. Ik was er die dag bij nota bene, maar ergens in mijn geheugen is het daarna misgegaan, en gelukkig niet alleen bij mij. Iedereen die al een tijdje niet meer in de perskamer van de Kuip is geweest, staat minutenlang verwonderd naar Roy Makaay in een badjas te staren.

Bekerfinales zijn meestal gedoemd om vergeten te worden. Deze week hoorde ik iemand zeggen dat de waarde van de KNVB-beker dit jaar alleen maar verder is gedevalueerd, omdat Ajax en FC Twente het meer dan ooit een bijzaak vinden. Een week voor 15 mei sneeuwt dat ding alleen maar verder onder.

Volgens mij is het tegenovergestelde waar. Ik bedoel, juist dankzij het verlangen naar de titel zal deze bekerfinale nooit helemaal wegsterven uit ons geheugen. Dat rare tweeluik maakt het tenminste nog een beetje geil. Je moet er toch niet aan denken dat Ajax de finale dit jaar tegen pak hem beet Roda JC had moeten spelen, of nog erger: tegen PSV. Op maandagochtend had niemand zich de uitslag kunnen herinneren, hoogstwaarschijnlijk.

Ik ga hier het bekertoernooi niet afzeiken, dat zou erg flauw zijn. Rob Penders, om maar iemand te noemen, had de finale oneindig graag een keer gespeeld. Maar in elf jaar NAC kwam Rob niet verder dan een stuk of dertig halve finales. Allemaal uitwedstrijden bovendien, door een bizarre speling van het lot. Voor één van Nederlands allerlaatste clubvoetballers blijft de hunkering voor altijd onbeantwoord.

De KNVB-beker is het speeltje van de subtop en alles wat daaronder zit. FC Utrecht leefde hartstochtelijk op toen het een paar keer de finale haalde. Roda JC en SC Heerenveen; zelfde verhaal. En van al die bekerfinales mag ik er dan veel vergeten zijn, maar niet die met Sander Boschker in de hoofdrol, tegen PSV. Die zee van Tukkers op de tribunes alleen al, in een tijd dat glorie nog iets nieuws was in Twente.

Op Twitter en op internet werd de laatste weken wat schamper gedaan over het aantal Ajax-supporters in de Kuip, komende zondag. Terwijl FC Twente de hele bups kaarten binnen no time had verkocht, raakten ze ze in Amsterdam aan de straatstenen niet kwijt. Logisch, klonk het bijtend cynisch in Enschede. 'Want Ajax is de laatste jaren natuurlijk bedolven onder de prijzen'. En: 'Waar zijn ze nou opeens, al die honderdduizenden Ajax-supporters in Nederland?.'

Het klinkt lekker, dat soort oneliners, maar het ligt net iets genuanceerder. Bekerfinales, als het goed is heb je er op een gegeven moment tabak van. In de laatste vijf jaar won Ajax drie keer, maar dat verhaal van die verdraaide landstitel kent u onderhand. Ze zijn er wel klaar mee in Amsterdam, met die dennenappel.

Dat PSV de beker al jaren niet meer won; het interesseert ze geen ruk in Eindhoven. En die polonaise van Feyenoord, in 2008, is bijna iedereen alweer vergeten. Het veranderde geen moment iets aan het verhaal van een club in verval.

Geen seconde wakker liggen van een KNVB-beker. Daaraan herken je een topclub.

Wij zijn Ajax, wij zijn de beste


Wij zijn Ajax, wij zijn de beste.Na zeven lange jaren kunnen we het eindelijk weer zeggen. Zeven jaren waarin alle successupporters door de mand zijn gevallen, maar alle trouwe fans zijn gebleven. Voor ons smaakt deze titel nu extra zoet. Wij zijn Ajax, wij zijn de beste.

Met volle overtuiging stortte Jan Vertonghen zich in het publiek na de 3-1 tegen FC Twente. Het tekent zijn instelling, die pure emotie, die absolute winnaarsmentaliteit. Elke week weer speelt hij met volle overgave, steekt hij met die grote passen het middenveld over. En dat is dan slechts de ene helft van ons Vlaamse Blok. Die andere helft heet Toby Alderweireld, met nog meer fantastische crosspasses dan tatoeages.

Sowieso is onze verdediging ijzersterk. Met de beste doelman ter wereld tussen de palen, de man van de katachtige reflexen die in het slot van het seizoen punten pakte, en natuurlijk ‘de pizzaman'.

Gregory van der Wiel, Vurnon Anita en Daley Blind hebben het allemaal uitstekend gedaan als back. Maar de vleugelverdediger waar ik het meest enthousiast over ben, heet Nicolai Boilesen. We zijn bevoorrecht dat we dit grote Deense talent de komende jaren in de Arena mogen aanschouwen.

Over Deense toptalenten gesproken. Ik wil hem niet te veel de hemel in prijzen, maar Christian Eriksen is een blonde god. Niet het prototype van een stoere viking, eerder een fijngevoelige stylist. Het passje waarmee hij de derde Ajaxgoal afgelopen zondag inleidde was magistraal, Siem de Jong hoefde alleen maar af te ronden.

Die De Jong kan trouwens ook aardig voetballen. Hij werd natuurlijk niet voor niets een paar jaar geleden uitgeroepen als grootste talent van De Toekomst. Maar ook tijger Enoh verdient een vermelding, met zijn nimmer afnemende strijdlust. En Anita, klein van stuk, maar verschrikkelijk fel en zet altijd stevig zijn kont erin. Ook de Zeeuw speelde sterk. Hij kreeg veel kritiek over zijn vermoeid ogende spel na het WK, maar was in de wedstrijd van het jaar onvermoeibaar.

Ik weet nog goed dat ik Martin Jol meermaals hoorde klagen over het gebrek aan goede buitenspelers in de jeugd. Ik zeg: Lorenzo Ebecilio. Over lef en zelfvertrouwen gesproken zeg, wat een zelfbewuste speler. En natuurlijk hadden we Miralem Sulejmani nog, die eindelijk weer zijn oude vorm lijkt te hebben gevonden. De onvoorwaardelijke steun van de supporters voor deze man wordt terugbetaalt.

Natuurlijk hebben we Urby Emanuelson gemist, en Luis Suarez des te meer. Wat zal hij zich op zitten te vreten (in Liverpool, niet op Otman Bakkal) dat hij niet bij dit geweldige kampioensfeest kan zijn. Maar Urby en Luis, deze is ook van jullie.

Ja, Frank de Boer heeft de boel aardig op de rit gekregen. Hij verdient, net als alle andere leden van de technische staf en de selectie, onze complimenten, want zij hebben ons gebracht waar we al jaren naar snakten. Elk jaar verlangden we meer naar de titel. Steeds pakten de lampen van PSV de titel, of de boeren uit Alkmaar of Enschede. Wij moesten het doen met soms een dennenappel. Ook leuk, maar slechts een doekje tegen het bloeden.

Want ons Ajaxhart heeft flink gebloed de afgelopen jaren. Maar nu kunnen we blij zijn, nu kunnen we enorm blij zijn, dol van vreugde zelfs. Tranen van vreugde. De emotie na de wedstrijd was fantastisch. Die derde ster, wat hebben wij daar naar gesnakt. Door al dat lange wachten smaakt deze titel nu wel extra zoet.

Vergeef mij deze al superlatieven en dit grote gebrek aan objectiviteit, maar wij zijn nou eenmaal Ajax, en wij zijn de beste.

Jasper Oosterveld

Maar ik ben geen Ajacied en koketteer al helemaal niet met dat cultuurtje rond die club. Degenen die het nu voor het zeggen hebben en krijgen, doen dat wel. Met het aantrekken van de beste speler van de eredivisie, verloochenen ze hun eigen permanente onzin.

Ik dacht eerder deze week een slechte column van hem gelezen te hebben, nou die was niets vergeleken bij deze. Wat een jaloerse mafkees, meer ga ik er ook niet over zeggen.

Optellen in plaats van aftrekken

Bron: Column Cruijff (De Telegraaf

Ik vang de laatste tijd geluiden op, dat ik mijn houding ten opzichte van Ajax heb afgezwakt, omdat onze nieuwe plannen gefaseerd moeten worden ingevoerd. Even voor alle duidelijkheid, in deze situatie zijn we gedwongen omdat we niks kunnen doen tot de directeur op 1 juni vertrokken is. Vanaf die dag moet blijken in hoeverre we het tijdverlies van twee maanden goed kunnen maken.

Verder ga ik hier niet verder op door. Ik wil optellen in plaats van aftrekken. Vooruit kijken met de mensen die het straks uit moeten voeren. Daarom hebben we de afgelopen weken niet stilgezeten. Om de focus op het eerste elftal te houden, heeft iedereen al die tijd zijn mond gehouden. Wel werd er achter de schermen hard gewerkt om vanaf 1 juni meteen aan de slag te kunnen gaan.

Intussen hebben we extra goed om ons heen gekeken. De rode draad die door onze plannen loopt is tenslotte samenwerking. Wat dat betreft heeft het nadeel van het tijdverlies ook z’n voordeel gehad. Omdat we nu nog beter dan daarvoor weten wie er wel of niet bereid is om samen te werken.

Mijn belangrijkste taak is om voor zoveel mogelijk ondersteuning te zorgen voor het technisch beleid dat Wim Jonk en Dennis Bergkamp straks, in samenspraak met de coaches van het eerste elftal, bij de jeugd gaan uitvoeren. Om Wim en Dennis van meet af aan goed mogelijk te laten functioneren, wordt er in alle geledingen know-how gemobiliseerd. Dus voor zowel het dagelijkse werk als voor allerlei adviezen.

Frank de Boer, Bergkamp en Jonk moeten straks niet alleen afhankelijk zijn van de mensen die binnen de club een functie hebben, omdat veel zaken ook via de onofficiële kanalen worden geregeld. Dat werkt vaak veel effectiever dan wanneer het eerst in een commissie besproken moet worden.

Wat dat betreft is de rol van Guus Hiddink een goed voorbeeld. Omdat hij nog bondscoach van Turkije is, ligt een officiële functie nu niet voor de hand. Maar natuurlijk is hij wel beschikbaar als Frank, Dennis of Wim ergens mee zitten en overleg willen plegen.

Zoals Guus zijn er meer. Allemaal mensen die samen veel knowhow in kunnen brengen. Dat is hard nodig, omdat er nog een hoop moet gebeuren. Zaken, die op een totaal andere leest geschoeid zijn geweest, gaan straks veranderen. Het liefst zo snel mogelijk. Het is een uitdaging om dat met z’n allen goed aan te pakken. Alles ligt klaar en de komende dagen kunnen de namen bij de verschillende functies worden gekozen. Om vanaf 1 juni meteen vooruit te kunnen kijken.

Cruijff als katvanger

Bron: De Telegraaf

Voordat de aandeelhouders van Ajax vanmiddag instemmen met de nieuwe raad van commissarissen is er al sprake van een valse start. Nota bene de grondlegger van de fluwelen revolutie in de ArenA, Johan Cruijff, wordt bij de eerste en belangrijkste beslissing van de nieuwe rvc gepasseerd door zijn ’collega’s’ Steven ten Have, Marjan Olfers, Paul Römer en Edgar Davids.

Cruijff maakte zich tevergeefs sterk voor voetbalman Tscheu La Ling als algemeen directeur van Ajax. Afgezien van de wijze waarop en de reden van de afwijzing, is dit het bewijs dat Cruijff speelbal is van zijn medecommissarissen. Hoewel hij een officiële functie nooit zag zitten, ging hij na uitvoerig overleg overstag voor een commissariszetel. Ondanks een minderheid van voetbalmensen in de rvc.

De toezegging dat Cruijffs stem zwaarwegend zou zijn bij de aanstelling van de directeur is direct niets waard gebleken. Cruijff blijkt voor een schriftgeleerde als Ten Have, Olfers, Römer en zelfs Davids een excuus te zijn om het voor het zeggen te hebben bij Ajax. Hij is hun eigen katvanger. De legendarische nummer veertien is direct in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd door zijn medecommissarissen.

Omdat Cruijff het bij een stemming nooit kan winnen binnen de rvc wordt hij ongewild verantwoordelijk voor het beleid van anderen. Een doembeeld voor Cruijff. Het is de reden waarom hij ooit – vaak tot onbegrip van de publieke opinie – voor diverse functies bedankte. Zijn collega-commissarissen hebben Cruijff in de tang genomen want opstappen is geen optie meer.

De hoon van het publiek verdraagt hij wel, maar dan worden zijn jeugdliefde Ajax en zijn beschermelingen Dennis Bergkamp, Wim Jonk en Frank de Boer overgeleverd aan Ten Have, Olfers, Römer, Davids en een nieuw te benoemen commissaris. Met het risico dat alles bij Ajax bij het oude blijft nadat de fluwelen revolutie zo veelbelovend startte.Intussen zijn Rob Been jr. en Keje Molenaar van de benoemingscommissie – zij zijn verantwoordelijk voor Cruijffs benarde positie – samen met diverse commissarissen druk bezig om een nieuwe structuur neer te zetten bij Ajax met een zakelijk- en technisch leider.

Daardoor zal het voetbalbedrijf Ajax niet door voetballers worden geleid. Samen met enkele commissarissen zien de benoemingscommissieleden Been jr. en Molenaar voor zichzelf een rol als respectievelijk zakelijk- en technisch leider. Waarbij Molenaar denkt aan één dag (!) in de week voor een interim-periode totdat de rvc een geschikt iemand vindt.

Opmerkelijk aangezien Molenaar altijd verkondigde geen uitvoerende functie binnen Ajax te willen bekleden. Guus Hiddink zou de toezegging hebben gedaan om na zijn Turkse avontuur de technisch leider te willen worden, maar hij stapt nooit in Ajax zonder steun van Cruijff. Jonk wordt genoemd. Maar het is niet fair hem op te zadelen met het dilemma te kiezen voor de nieuwe structuur of solidair te zijn met Cruijff, die hem op het paard zette. De eenheid van de nieuwe rvc van Ajax staat direct onder druk.

AMSTERDAM - Terwijl hij dacht zijn fluwelen revolutie af te kunnen ronden met de aanstelling van een ‘voetbaldirecteur’, is Johan Cruijff opnieuw door Ajax gepiepeld. In plaats van ondersteuning voor de man die als eerste op de barricaden ging staan, is de koers verlegd. Een maand geleden gaf schrijver dezes aan, dat er veel niet klopte in het proces dat binnen Ajax gaande was.

Dit leverde een fikse discussie met Cruijff op, die het volste vertrouwen had in de benoemingscommissie die bezig was om een team te formeren die zijn visie zou ondersteunen en uitbouwen. Intussen is Cruijff van de barricade in een getraliede kooi terecht gekomen. Zijn voorstel om oud-speler en geslaagd zakenman Tscheu La Ling als directeur aan te stellen, werd door zijn vier collega’s in de raad van commissarissen getorpedeerd.
4
In het gisteren in TELESPORT gepubliceerde interview met Ling werd pijnlijk duidelijk, dat de gevolgde procedure aan alle kanten rammelde. Dat gold ook voor het optreden van rvc-voorzitter Steven ten Have, die daarmee bij praktijkmensen als Cruijff en Ling de plank mis heeft geslagen. Gaat Ten Have op dezelfde voet verder, dan begint hij in het topvoetbal aan een kansloze missie. Zo moet je niet met de uitspraak ‘Een voetbalclub moet je als een bedrijf runnen…’ aankomen.

Je wordt er keihard op afgerekend. Desondanks slingerde Ten Have het stoffige cliché weer opgepoetst de wereld in. Ook om als voetbalrookie te acteren dat je Cruijff naar je pijpen laat dansen is een grove overschatting van jezelf. Deze week kreeg ik reacties op m’n bord van (voormalige) werknemers van het managementadviesbureau Berenschot op de koppeling van Ten Have aan Ajax. Die vielen niet mee. Nadat Ten Have in 1993 afstudeerde aan Nyenrode, reikte Berenschot de student de hand.
Negen jaar lang kreeg hij alle kans om zich te ontwikkelen en door te groeien richting de functie die hij vanaf 2003 aan de Vrije Universiteit in Amsterdam zou gaan bekleden.Ten Have heeft dus veel aan zijn eerste werkgever te danken. Toch sleepte hij Berenschot op 24 december 2008 voor de rechter. Het ging om een heruitgave van een boek, dat Ten Have in 2003 in opdracht van zijn werkgever met enkele collega’s had geschreven. Een van zijn bezwaren was, dat bij de heruitgave in 2008 zijn naam slechts in het voorwoord werd genoemd en niet op de cover prijkte, zoals in 2003 wel het geval was geweest. Wie het vonnis leest, vraagt zich af wie het in zijn hoofd haalt om voor zo’n vergrijp de confrontatie met een voormalig en goed werkgever aan te gaan.

Maar net als met Cruijff, kreeg Ten Have wel zijn zin. Een passage uit de uitspraak: ‘Berenschot wordt bevolen dat zij de publicatie staakt van de Editie 2008 en iedere bewerking daarvan die geen vermelding bevat van zijn naam op dezelfde plaats en op dezelfde lettergrootte als waarop deze naam in de Editie 2003 is vermeld.’Dit zegt iets over de loyaliteit van Ten Have. Loyaliteit dat In het voetbal ook wel clubliefde wordt genoemd. Daarom doen topsporters vaak iets vrijwilligs terug richting de sport of club die ze zoveel gegeven heeft. Zo reisde Ruud Gullit de wereld over om het WK 2018 naar Nederland te halen. Hij declareerde daarvoor geen euro.Dit staat dus haaks op de visie van Ten Have dat commissarissen bij Ajax een vergoeding voor hun inzet moeten krijgen. Cruijff ziet hem aankomen. Maar met de stemverhouding vier tegen één zal Ten Have ook dan zijn gelijk gaan halen.