Nu weer onze eigen armzalige competitie, heerlijk

Bron: Voetbal International

Genoeg over het WK. Ik hoopte dat Spanje won. Om verschillende redenen. Vooral om een miljoen mensen langzaam de schmink van hun kop te zien huilen. Huilende clowns blijven vernietigend mooi. Ben Cramer is er niet voor niets groot mee geworden. Nu werkt hij bij de Gamma als assistent-verfmenger, maar dat is weer een ander verhaal.

Ik mag daar graag naar kijken: volwassen mannen die vergeten dat ze als klomp zijn verkleed. Heel beteuterd op het museumplein staan met twee plastic tieten onder je armen, in die sfeer zaten we ongeveer. Een belachelijke drang om vooral maar feest te vieren. Het maakt niet uit waarom.

Nu was het het Nederlands elftal, maar als er over zes maanden een of andere Friese bosneuker de Elfstedentocht wint, staan we daar weer met zijn allen langs de sloten. Nederlanders laten graag zien wat voor lekkere rare gekkies ze zijn. Wie die euforie veroorzaakt, dat is inmiddels bijzaak. Het gaat om de spandoeken, niet om wie daar voorbijrijdt.

Ook tijdens het WK ging het over alles behalve voetbal. Die narcistische gezamenlijke tocht naar het stadion van de Oranje-supporters en dat zichtbaar genieten van alle aandacht; ik zal nooit begrijpen wat dat met voetbal te maken heeft. Ik hoopte, een dag voor de finale, op een vol Museumplein en een afstraffing door Spanje.

U kon mij voor 6-1 voor de Spanjaarden noteren. En ik zou er dan gaan staan, bij het Concertgebouw, om ze langs te zien trekken, vrouwen verkleed als oranje anuseitje, met hun armen om hun man heen, verkleed als lek ventiel. We konden het goed gebruiken, een paar jaartjes nationale rouw.

Op een of andere manier leek mij dat heel gezond voor de spelers van het Nederlands elftal, om na de verloren wedstrijd in de kleedkamer te zitten met een magnetisch balansbandje om je pols. Sneijder die in de hoek van de kleedkamer wezenloos over het rozenkransje van Yolanthe heen staat te pissen. Stekelenburg, die na zijn fouten tijdens Nederland-Uruguay gewoon weer het iets minder goede neefje van Edwin van der Sar was.

Het was voor iedereen beter dat we verloren. Zeker voor de mensen in het buitenland. Je had er niet aan moeten denken dat half Nederland als wereldkampioen op vakantie was gegaan. Ga op een willekeurig strand in Zuid-Europa staan en je pikt binnen een minuut de Nederlanders eruit.

Die zitten heel hard, met een halve kip op hun hoofd, te schreeuwen dat de pasta niet gaar is. Dat zou, als Nederland had gewonnen, alleen maar erger zijn geworden. Italianen die de hele zomer van Nederlanders met nat okselhaar moeten horen dat het nieuwe Totaalvoetbal nu in Nederland wordt gespeeld.

Ik denk dat Nederlanders deze zomer in Napels aan een pizzabakker zouden gaan vertellen hoe je het lekkerste brood maakt. 'Luister Italiaanse pik. Wij eten in Nederland knipwit. Dat is hoog brood. Brood waar je moeite voor moet doen.'

'Dus niet wat jullie doen, een beetje staan gooien met dat deeg, er met je reet op gaan zitten en het in een oven schuiven. Nederlanders werken voor hun brood, Italiaan. Twee gehaktballetjes uit eigen jus graag, en snel een beetje.'

Het Nederlands elftal heeft nog nooit zo lelijk gevoetbald. Armoedig was het. Saai. Ik zal dat nooit begrijpen, hoe je feestend de straat op kan gaan als er wordt gewonnen met slaapverwekkend voetbal. Ik houd niet van sporters die spelen om te winnen. Ik houd van spelers die willen winnen met mooi voetbal.

En anders liever niet. Duizend keer liever de fantastische wedstrijden onder Van Basten tegen Frankrijk en Italië dan het benepen voetbal dat Bert van Marwijk predikt. Als Mark van Bommel de beste man van Nederland is, dan weet je het wel. Een echte prof. Zuinig spelen. Scheidsrechter bewerken. Slim gaan liggen. Al die dingen waar ik zo’n vreselijke hekel aan heb. Voetbal als beroep.

Een WK winnen met het lelijkste voetbal van de afgelopen veertig jaar, ik zie er het nut niet van. Daarom hoopte ik dat Spanje zou winnen en daarom was ik blij dat dit vreselijk vervelende WK erop zat. Nooit werd er armoediger gevoetbald. Nooit waren de 100 meter-lopers en de kilometervreters zo overheersend aanwezig.

Nog nooit werden er op een WK zo weinig mensen gepasseerd met een schijnbeweging. Voetbal is een sport geworden die door 22 zorgvuldig in elkaar geschroefde atleten wordt bedreven. Het zijn donkere tijden, helemaal als je daar wereldkampioen mee kunt worden.

Maar niet te somber. Alles is weer bijna als vanouds. Alle spelers die Nederland tot in de finale hebben gebracht, trainen snel weer voor een ton per maand bij een Italiaanse, Spaanse of Engelse club, Sneijder belt vanuit Milan nog even naar Nederland om Piet Velthuizen te vertellen dat hij van de WK-premie precies vierduizend keer zijn maandsalaris kan betalen.

We moeten het weer met onze eigen armzalige competitie doen en dat vind ik heerlijk.

Het wordt een feest dit jaar. De voortekenen zijn gunstig. In Het Parool stond vorige week een foto van de Ajax-selectie, aan het trainen in Oostenrijk. Acht voetballers naast een schuurtje, ieder tot zijn middel in een klikobak.

In München wordt Robben door zestien doktoren heel voorzichtig om zijn hamstring gewreven. Bij Ajax staan ze in een oude gezinsverpakking zure bommen te wachten tot ze weer mogen trainen. Dat is het verschil. Feyenoord heeft geen trainingsveld en laat twee spelers van VVV met een echte grote-mensenhelikopter op het veld zakken.

De bekende, vertrouwde armoede. Bij AZ maken de selectiespelers hun eigen kaas, om de lunchkosten te drukken. Bij Heerenveen vouwen ze loempiavellen voor omringende Chinezen om de armspieren te trainen.

Dat veelbesproken geluksgevoel, de euforie die bezit van ons lichaam zou nemen aan het eind van dit WK, je voelt het zo in de grond verdwijnen als je denkt aan de ellende die ons weer een seizoen lang staat te wachten.

Zoveelste spits voor Ajax

Met de aankoop van Mounir El Hamdaoui heeft Ajax weer een spits gekocht. De zoveelste. Er zijn er de afgelopen jaren nogal wat gekomen en uiteindelijk ook gegaan

Een opvallende trend voor een club, die nog niet zo heel lang geleden de ene spits na de ander zelf wist op te leiden. Maar om de een of andere reden weet Ajax ze niet meer op jonge leeftijd te vinden en ze niet meer op topniveau af te leveren.

Hetzelfde geldt voor de buitenspelers. Er wordt nu zelfs overgegaan om voetballers te halen die eerst bij Ajax moesten vertrekken omdat ze niet goed genoeg waren. Met andere woorden, er wordt inmiddels met een niveau lager genoegen genomen.

Als je dan ziet, dat de kwaliteit van de zelf opgeleide aanvallers blijkbaar niet goed genoeg is en jongens als Nordin Amrabat, Jeremain Lens en Eljero Elia een paar jaar geleden gewoon weg werden gestuurd, dan rijst de vraag waar het fout zit.

Dan nog iets. Als Ajax geen kwaliteit levert, dan werkt dat ook door richting de nationale selecties. Vroeger kwam het gros van de aanvallers uit Amsterdam vandaan, maar daar is ook geen sprake meer van. Dat is dus niet alleen slecht voor Ajax, maar het totale Nederlandse voetbal.

Het niet meer afleveren van aanvallers gaat gepaard met een afnemende interesse van jonge spelers om naar Ajax te komen. Ooit stonden ze in de rij, nu moet er aan ze getrokken worden. Natuurlijk heeft dat ook te maken met de ontwikkeling bij clubs als SC Heerenveen en FC Twente, maar dan nog is het opvallend hoe de ambitie is afgenomen om voor Ajax te kiezen. Ook dat geeft te denken. Zoals het te denken geeft, hoe onrustig Ajax zich op een sleutelwedstrijd als tegen PAOK heeft voorbereid. Terwijl meedoen aan de Champions League zo’n beetje van levensbelang is geworden. Maar eerst dat gedoe tussen Fulham en Martin Jol, terwijl El Hamdaoui uiteindelijk toch niet speelgerechtigd was, het is wrang dat het allemaal zo moest lopen.

Had dat echt niet anders gekund? Dat ik niet de enige ben die er zo over denkt, blijkt wel uit de halfvolle ArenA op woensdagavond. Voor zo’n belangrijke wedstrijd voor de club, vond ik dat pijnlijk om te zien.

Er mogen dan veertigduizend seizoenkaarten zijn verkocht, voor een wedstrijd als tegen PAOK had alles en iedereen gemobiliseerd moeten worden. Omdat de Champions League halen een vereiste is. Die twee voorronden moeten daarom ten koste van alles gewonnen worden. Daarvoor moeten de krachten worden gebundeld. Ook met de supporters. Dan kan het niet zo zijn, dat de helft van het stadion leeg blijft.

Ik vind het echt jammer dat het zo loopt. Dat het zover heeft moeten komen. Juist omdat voor Ajax de opleiding altijd de garantie voor heel veel is geweest. Allereerst zorgde het voor een sterk eerste elftal en tegelijkertijd werden er kapitalen aan de latere transfers verdiend. Dat was goed voor de club en maakte het voor talenten aantrekkelijk om voor Ajax te kiezen.

Het is doodzonde dat deze gouden formule niet meer werkt. Het wordt hoog tijd dat Ajax uitzoekt waar dat aan ligt.

Lezerscolumn - Ajax en het Sulejmani-mysterie

Bron: Voetbal International

Als Ajax in 2008 een som van 16,25 miljoen euro overmaakt aan het meest winstgevende spitsenhandelshuis van Nederland, SC Heerenveen, fronst niemand écht de wenkbrauwen en dat was opmerkelijk. Miralem Sulejmani presteerde het onvoorstelbare door als buitenlands tienertje in zes maanden tijd de duurste binnenlandse transfer ooit te worden.

Eenmaal in Amsterdam gearriveerd veranderde het beoogde topsportklimaat van de jonge ster in een frikandellenklimaat. Boezem- en huisvriend Darko Bodul, die er sportief gezien nog minder van bakt, is medeplichtige in de race naar de honderd kilo.

Micky rolde als een bescheiden versie van Paul de Leeuw door de ArenA. Bijna leek het ooit zo exorbitante prijskaartje van de jonge ster in wording gedevalueerd tot een afgerafeld, vies en gelig visitekaartje. Waarde: 0,0.

Tot overmaat van ramp maakte zijn tweede Ajax-trainer, Martin Jol, wellicht zelf ook een klassieke fout. Hij rubriceerde Sulejmani doodleuk in het rijtje 'Jong-Ajax-spelers' en liet hem voor talloze camera's de tribunes van de lege Amsterdam ArenA op en af rennen. Een kapitale blunder van de Haagse boss. Dat doe je niet. Voorzitter Uri Coronel laat Jol ook niet poseren voor de nieuwe onderbroekencollectie van Ajax. Terecht.

Balkan-bewoners moet je juist met veel liefde en aandacht het vertrouwen schenken, niet publiekelijk vernederen. Anders krijg je uit het onderste van de zak. Denk aan oud-PSV'er Danko Lazovic, landgenoot van Sulejmani, die ooit voor het oog van een miljoenenpubliek én een liplezer onthulde welk beroep de moeder van zijn coach Huub Stevens uitoefende.

De wereld ziet er heden ten dage echter weer totaal anders uit voor de - bij het Ajax-publiek immer populaire - 21-jarige (jeugd)international. Sulejmani lijkt weer hot. Zijn recente invalbeurt in de do-or-die-match tegen Dinamo Kiev in het kader van de Champions League leverde Ajax de winst op, maar nog véél meer. Micky viel in, versnelde als vanouds, tankte vertrouwen en bezegelde de gegarandeerde miljoenen die het Bal der Kampioenen met zich meebrengt.

De man van zestien miljoen toonde agressie na zijn invalbeurt. Penetreerde in de spaarzame tijd die hij kreeg drie keer in de eerder nog haast onbreekbare Oekraïense defensieve muur en was voor 95 procent maker van de 2-0, die concullega Mounir el Hamdaoui binnenduwde.

De linkspoot toonde eindelijk weer aan waarom Ajax destijds gedecideerd de beurs trok en liet weer glimpen zien van de man die heel Friesland op zijn kop zette met weergaloze slaloms en doelpunten.

Of hij door toedoen van Jol op de zwarte lijst staat van elke Amsterdamse nachtclub, een dubbel Sonja Bakker-dieet volgt of een patatzaak-verbod heeft gekregen van de Amsterdamse kantonrechter weet ik niet, maar de werkelijk perfect afgetrainde Sulejmani kan weleens de revelatie worden van de Eredivisie. Opnieuw ja. Wie weet maakt Ajax straks nog winst ook op de haast verguisde dartelaar.

---
Mica de Montigny
Breda

Cruijff: Spelen zonder complex

Bron: De Telegraaf

Het is een rare start van het seizoen. Vooral de internationale topclubs zijn nog duidelijk op zoek naar hun vorm. Dit kan niet helemaal los worden gezien van het afgelopen WK, waardoor de Italianen en Spanjaarden nog voor geen meter in de competitie zitten.

Vooral de wat oudere spelers hebben het moeilijk. Het gaat dan om details die 99% van het publiek niet ziet. Daardoor wordt achterin net dat ene foutje gemaakt en staan ze voorin net niet op de goede plek. Te vaak wordt er dan gekeken naar de man aan de bal, terwijl de mensen zonder bal juist bepalen waar de bal terechtkomt. Staan die niet goed opgesteld, dan heeft de man aan de bal een probleem.

Net zo goed als in balbezit gezorgd moet worden dat het veld zo groot mogelijk wordt gemaakt en bij balverlies weer zo klein mogelijk. Om vervolgens druk te zetten; het liefst op de minder technische voetballers, die dan eerder in de problemen komen. Kijk je naar teams als Manchester United, Real Madrid, Barcelona en Inter Milaan, dan zie je dat het juist qua voetballen zonder bal en het omgaan met de ruimten nog niet lekker draait. Daarom is het misschien toch een voordeel dat FC Twente en Ajax juist nú tegen Inter en Real moeten spelen.

Normaal gesproken krijgen ze het alle twee heel moeilijk, aan de andere kant zie ik nu toch kansen. Neem Real Madrid, dat onder leiding van José Mourinho bezig is de boel rigoureus te reorganiseren. Hij doet dit van achteruit, omdat voor hem het resultaat voor alles gaat en de manier waarop er gevoetbald wordt hem eigenlijk niet interesseert. Daarom moet Ajax woensdag heel scherp zijn. Als de ploeg een te laag tempo hanteert, dan wordt Real in de kaart gespeeld.

Hetzelfde geldt voor FC Twente. Voetballend schat ik de Twentenaren zelfs hoger in dan Inter, dat als geen ander gespecialiseerd is in de omschakeling. Daarom is het belangrijk dat Twente de linies goed bij elkaar houdt en tijdens de opbouw breedtepasses zoveel mogelijk vermijdt. Want als Inter die onderschept, dan is de ploeg levensgevaarlijk. Twente moet gewoon doen waar het goed in is. Dat kan alleen als de ploeg zonder complex speelt. Inter is namelijk een ploeg die zich laat inzakken, waardoor Twente kan gaan voetballen.

In dat geval creëert Twente altijd kansen, terwijl Inter juist moeilijk tot scoren komt. Ik verwacht in Enschede daarom een rare wedstrijd. Legt Twente zichzelf te veel druk op, dan kan het zomaar met 3-0 verliezen. Maar weet de ploeg dat te voorkomen, dan sluit ik een overwinning niet uit. Want waarom zou FC Twente niet lukken, wat Atletico Madrid twee weken geleden tijdens de Super Cup voor elkaar kreeg?

De Spanjaarden hielden het tempo hoog, de linies dicht bij elkaar en profiteerden uitstekend van het gegeven dat veel Inter-spelers het WK nog in de benen hebben. Dus hou in balbezit de laatste lijn op zo'n tien meter van de middenlijn. Geef vanuit die situatie geen ruimte tussen de linies weg, waar de Italianen in kunnen gaan spelen. Als Twente dat weet te voorkomen, dan ligt het goed op koers om Europa te verrassen.

Column Cruijff: Goede spelers lopen te veel

Bron: De Telegraaf

Er ontstaat in de voetballerij steeds meer een trend om middenvelders en aanvallers te complimenteren die veel kilometers hebben gemaakt. Vaak is de conclusie, dat ze goed hebben gevoetbald. Dit staat haaks op mijn visie, dat ze dan meestal het slachtoffer zijn geworden van slecht uitgevoerd positiespel.

Tijdens EURO 2008 vond ik het al vreemd dat technische spelers als Rafael van der Vaart en Wesley Sneijder rond de 10 kilometer per wedstrijd aflegden. Terwijl juist dergelijke types minder kracht zouden moeten verspelen om zo hun beste kwaliteit beter te kunnen gebruiken: het maken van acties. En hoe fitter je dan bent, des te effectiever is de actie. Die scherpte wordt aangetast naarmate je meer kracht verspeeld.

Ik blijf er daarom bij, dat als zo’n speler teveel kilometers loopt, het qua positiespel niet klopt. Ik ben er de laatste tijd extra op gaan letten tijdens de wedstrijden van Barcelona, één van de weinige ploegen die aan de top wèl weet hoe de posities moeten worden ingevuld. En wat blijkt? Tijdens de Champions-Leaguewedstrijden tegen Panathinaikos en Rubin Kazan legden Iniesta en Xavi samen 7,2 en 6,9 kilometers af. Dus zo’n 3,5 kilometer per speler. Nu zullen de metingen misschien een paar honderd meter kunnen verschillen, maar hier gaat het om het verschil van kilometers.

Voor mij toch het bewijs hoeveel extra’s er nog uit goede voetballers te halen is. Technici die vandaag de dag bij teveel teams het slachtoffer zijn van een visie die ze vaak dwingt meer kracht te gebruiken dan nodig is. Daarmee komen ze niet alleen in de wedstrijden minder tot hun recht, maar ook hun carrière wordt ingekort. Ze zijn sneller ’op’.

Terwijl het gewoon een kwestie van simpel en effectief trainen is. Oefenen op het zo innemen van de posities, dat er altijd twee aanspeelpunten zijn. En trainen op hoe er bij balverlies druk gegeven moet worden. Dit om te voorkomen dat er dan onnodige meters worden afgelegd. Doe je dat niet, dan worden de aanvallers gedwongen veertig meter terug te verdedigen. Terwijl het beter en effectiever is om honderd sprints van tien/vijftien meter te trekken, in plaats van steeds afstanden van veertig meter af te leggen.

Ooit was het positiespel het handelsmerk van het Nederlandse voetbal. Als je dan bekijkt hoe FC Twente en Ajax deze troef de afgelopen week in de Champions League uitspeelden, dan zie je dat dit niet optimaal is gebeurd. FC Twente is wat dat betreft het verst. De ploeg deed het eigenlijk uitstekend tegen Tottenham Hotspur, maar naast het feit dat ze door de arbitrage werden gepikt, moet je ook in staat zijn om negentig minuten geconcentreerd te blijven. Maar de intentie is er tenminste.

Bij Ajax zie je het alleen werken als de tegenstander zich terugtrekt, zoals AC Milan in de eerste helft deed. Maar zodra de Italianen druk gingen zetten, liep Ajax achteruit en bleef er van het positiespel weinig meer over. Dat was zonde, want ik had toch het gevoel dat dit AC Milan te pakken was.

De komende week speelt het Nederlands elftal tegen Moldavië en Zweden, twee tegenstanders die zich in gaan graven. Juist dan gaat het erom dat het veld goed breed wordt gehouden en dat de middenvelders gefocust zijn op de afvallende bal. Dat is de enige manier om een tegenstander onder druk te houden en te voorkomen dat er spelers onnodige meters maken.

Genoten van Nederland, bang voor Barcelona

Bron: De Telegraaf

Ik mag soms over het Nederlands elftal klagen, maar als het goed is dan ben ik ook de eerste om dat toe te geven. Zoals tegen Zweden. Eerlijk is eerlijk, ik heb me prima vermaakt. Het was niet alleen leuk om te zien, af en toe genoot ik echt van uitstekende combinaties.

Natuurlijk kan je op de fouten gaan wijzen, maar dat is nu even niet relevant. Voetbal is en blijft een spel van fouten, dus dat houdt in dat het elftal alleen maar nog beter kan worden.

Want als dit de ingeslagen weg is, dan ben ik dik tevreden en kijk ik uit naar de toekomst. Je ziet mooie combinaties, je ziet kansen en doelpunten. En tegelijk constateer je, dat er nog veel ruimte is om bepaalde onderdelen te verbeteren. Zoals de omschakeling. Kun je nagaan, hoeveel beter je nog kan worden.

Zo'n goed gevoel als ik aan Nederland-Zweden over heb gehouden, zo somber zie ik de toekomst voor Barcelona in. De afgelopen week werd er een algemene vergadering gehouden, waarin het vorige bestuur volledig werd afgemaakt. Als je de nieuwe leiders moet geloven is er binnen de club zeven jaar lang sprake geweest van alleen maar misstanden.

Maar ze zijn nog een stap verder gegaan. Uit de 120.000 socios van de club zijn er 1050 geselecteerd om over een door het bestuur voorbereid voorstel te stemmen, om zo de vorige leiders persoonlijk aansprakelijk te stellen voor een bedrag van tussen 50 à 60 miljoen euro dat de club door het wanbeleid onnodig kwijt zou zijn geraakt.

Het lot van Barcelona wordt dus in handen gelegd van zo'n 1000 leden, van wie de meesten geen enkel besef hebben hoe ze een begroting, inkomsten en uitgaven moeten beoordelen. Terwijl de te nemen beslissing enorme gevolgen voor de club kan hebben. Want als straks het voorstel wordt aangenomen, dan wacht de club een periode van zeker vier jaar waarin het nieuwe tegen het oude bestuur gaat procederen. Dat gaat niet alleen heel veel geld kosten, maar levert ook veel negatieve energie en publiciteit op.

Want zit het aan de top niet goed, dan lijdt de rest van de club daar ook onder. Kijk alleen maar naar hoe het Liverpool de afgelopen drie jaar is vergaan. Dat risico loopt Barcelona nu ook en dat doet extra pijn als je ziet hoe het elftal de laatste jaren heeft gespeeld en hoe fantastisch het ook dit weekeinde weer tegen Valencia voetbalde. Een lust voor het oog.

Je moet er daarom niet aan denken, dat dit straks allemaal onder druk komt te staan vanwege een competentiestrijd waar de voetballers, trainers en supporters verder buiten staan. Ik ben bang, dat Barcelona hiervoor straks een heel hoge prijs moet betalen.

Een Ajacied schittert bij uitvaart Feyenoord-icoon Ome Fred

Bron: Ad.nl


Ik was nog een jonge speler toen ik wel eens bij hem langs moest voor salarisverhoging ofzo. Nou, dan moest je toch wel even met goede argumenten komen. Ik verdiende 35000 gulden en na het seizoen '68/'69 vroeg ik hem, hij was bestuurder toen, om opslag. ,,Heb je dan wat bijgeleerd het afgelopen jaar,'' zei hij toen. Ik maakte me er met een grap vanaf en vroeg hem of hij de toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken, Luns, niet beter in dienst kon nemen. Die leek sprekend op Fred en kon ook nog eens heel goed leren. Maar de gedachte achter de reactie van Blankemeijer is me wel altijd bijgebleven. Je moet echt beter geworden zijn om meer salaris te krijgen. Ben ik het wel mee eens eigenlijk.

COLUMN Samen met heel veel andere mensen was ik zaterdag bij het afscheid van de vorige week overleden Fred Blankemeijer. Het was tamelijk indrukwekkend hoe deze oer-Feyenoorder een laatste groet kreeg. Ik was zeer geroerd door de manier waarop David Endt dat deed; hij was veruit de beste spreker in Rotterdam. En dan te bedenken dat David teammanager van Ajax is. Dat moet niet uitmaken, maar in deze tijd benadruk ik het toch graag.

Deze Ajacied zette Blankemeijer in zijn rede neer zoals ik altijd heb gevoeld dat Fred was; een man die op de achtergrond zijn liefde voor Feyenoord boven alles plaatste. Een ras-Ajacied zette dat gewoon fantastisch neer. Ik heb de tekst meegekregen omdat ik hem nog graag wil nalezen. Ik heb namelijk warme herinneringen aan Fred en die komen allemaal bij me op als ik het stuk van Endt lees. Ik vind dat Fred Blankemeijer een voorbeeld is geweest voor hoe je moet zijn bij een club; jezelf wegcijferen voor het uiteindelijke resultaat en het belang van de club.

Ik was nog een jonge speler toen ik wel eens bij hem langs moest voor salarisverhoging ofzo. Nou, dan moest je toch wel even met goede argumenten komen. Ik verdiende 35000 gulden en na het seizoen '68/'69 vroeg ik hem, hij was bestuurder toen, om opslag. ,,Heb je dan wat bijgeleerd het afgelopen jaar,'' zei hij toen. Ik maakte me er met een grap vanaf en vroeg hem of hij de toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken, Luns, niet beter in dienst kon nemen. Die leek sprekend op Fred en kon ook nog eens heel goed leren. Maar de gedachte achter de reactie van Blankemeijer is me wel altijd bijgebleven. Je moet echt beter geworden zijn om meer salaris te krijgen. Ben ik het wel mee eens eigenlijk.

In de afgelopen week ben ik positief verrast door Bert van Marwijk. Met de selectie van Mark van Bommel en Robin van Persie, is hij kalm zijn eigen koers blijven varen. Dat waardeer ik altijd in een coach, kiezen voor het belang van je ploeg en geen politiek bedrijven. Dat er dan wel eens wat gevoeligheden liggen, daar moet je lak aan hebben.

Bij Bert had ik daar vroeger twijfels over, maar die zijn al lang geheel verdwenen. En hij heeft meteen zijn winst gepakt. Zijn selectie was nog maar net bekend of zowel Arsène Wenger bij Arsenal als Louis van Gaal bij Bayern München zag het plotseling als een voordeel dat hun spelers wat minuutjes gingen pakken. Tja, wat moesten ze anders zeggen? Van Marwijk heeft die houding bij die mannen geforceerd en dat vind ik knap. Ik weet zeker dat zijn spelers hem daarvoor terugbetalen; ze hebben bevestigd gekregen dat Van Marwijk er duidelijk op de eerste plaats voor zijn spelers is.

Geen idee of de bondscoach dat allemaal vooraf beredeneerd heeft, maar dat maakt me niet uit; hij speelt het goed.

In het verlengde van het gezeur over vermoeide en geblesseerde internationals kwam ik inspanningsfysioloog Raymond Verheijen weer eens tegen in de media. Ik verdraag zijn verhalen over periodisering en arbeid-rust en zijn gekoketteer met zijn werkgevers Guus Hiddink en Frank Rijkaard niet altijd. Guus won met de Russen van Nederland op het EK van 2008 en dat lag allemaal aan de goede periodisering van Raymond. Een paar dagen later werden ze door de Spanjaarden van de mat geveegd. En aan wie lag dat dan? Ik vind dat vaak gebakken lucht. Ik geloof in de waarde van een goede inspanningsfysioloog, maar je moet het allemaal niet te belangrijk maken.

Alle prestaties vallen of staan met vertrouwen; vertrouwen in jezelf en het vertrouwen wat je krijgt van je trainer. Een voetballer met vertrouwen speelt ook op anderhalf been een goede wedstrijd, bij wijze van spreken. Ik spreek uit ervaring. Als je vertrouwen toeneemt dankzij de aanpak van een man als Verheijen, dan moet je die gebruiken. Maar het kan nooit een doorslaggevende factor zijn. Sporters, maar eigenlijk iedereen, moeten vooral trainen om hun talent optimaal te kunnen benutten en daar dan op de eerste plaats het zelfvertrouwen uit halen. Zo simpel is het. Maar ik krijg vaak het idee dat mensen er belang bij hebben om het allemaal moeilijker te maken dan het is.

Door Bart Vlietstra

Opperhoofd Jaap de Groot (chef-sport van De Telegraaf) heeft verordonneerd dat alle barbertjes moeten hangen en zijn indianen voeren die opdracht trouw uit.

De Telegraaf krijgt namelijk te weinig nieuws uit Zuid-Oost, bovendien is men ontrouw aan de spelopvattingen van beste vriend Johan Cruijff. En dan is er nog de TEG-affaire waarbij de naam van een andere volksheld, Marco Borsato, door het slijk is gehaald.

Alle pijlen dus op algemeen directeur en voormalig TEG-medeaandeelhouder Rik van den Boog. "Sinds die TEG-zaak loopt, is de soap tegen mij begonnen", bevestigt Van den Boog deze week in een openhartig interview in het magazine NUsport.


Omgebogen

Iedere oud-Ajacied die in het straatje van De T. praat, wordt opgetrommeld bij deze coupepoging. Of hun staat van dienst nu groot (Cruijff), gemiddeld (Marc Overmars, Stanley Menzo) of klein (Edo Ophof, Peter Boeve, Tscheu La Ling) is, maakt niet uit; zo gul als een goedheiligman worden de chocoladeletters uitgedeeld.

Hoe dwaas de uitspraken ook zijn. Volgens Cruijff gaat Ajax 'Feyenoord achterna', ook La Ling meent dat het 'financieel heel erg bergafwaarts gaat'. Ophof is in al zijn wijsheid tot de conclusie gekomen dat 'het beestje ziek is en geholpen moet worden'. Terwijl Ajax toch echt in het eerste kwartaal van het nieuwe boekjaar een kleine winst heeft geboekt.

Dat mag gerust een wereldprestatie worden genoemd, want de erfenis uit het koop-maar-raak-tijdperk van Cruijff-protégé's Marco van Basten en Henk ten Cate was gigantisch.


In het nauw

Van den Boog is strijdbaar. In NUsport-magazine: "We hebben zakelijk grote stappen gemaakt. Als dan een paar mensen blijven zeuren dat het slecht gaat, blijf ik juist zitten."

Voor een langer verblijf van trainer Martin Jol moet gevreesd worden. Nee, de Scheveninger zal niet ontslagen worden door de huidige clubleiding. Ze zouden gek zijn. Jol bezorgde Ajax een recordaantal punten, de beker én kwalificatie voor de Champions League.

Dat zijn ploeg nu minder draait is voor een groot deel terug te voeren op het krankzinnige aantal wedstrijden dat zijn dragende spelers te verstouwen kreeg in 2010.


Vakman

De aanrukkende tegenwind vanuit Sloterdijk, waar De Telegraaf zetelt, helpt niet mee. De eergevoelige trainer voelt zich in het nauw gedreven en wisselt vaker dan we van hem gewend zijn. Als er deze winterstop weer een Engelse middenmotor aanbelt, lijkt het me goed voorstelbaar dat Jol zijn biezen pakt.

'Nergens is er zoveel gezeik als bij deze club', vernam ik van een intimus van Jol. Na Co Adriaanse en Louis van Gaal dreigt dus een derde vakman gewurgd te worden door De Telecruijff, zoals Adriaanse de bondgenoten ooit treffend samenvatte.

Gelukkig is Peter Boeve beschikbaar.

Cruijff is een geschenk uit de hemel

Bron: Voetbal International

Johan Cruijff is een integere man. Dat weet ik zeker. Met Jaap de Groot en Frits Barend vormde ik tijdens zijn actieve periode een select groepje journalisten dat kind aan huis was in Vinkeveen en later in Barcelona.

Ik trok jaren met hem op en kan niets naars over hem melden. Hij was eigenlijk teleurstellend bescheiden voor zo’n grote voetballer. Cruijff hanteerde ouderwetse fatsoensnormen en runde zijn gezin alsof het om de ultieme hoeksteen van de samenleving ging.

Zijn voetbalvisie is uniek, Cruijff streefde altijd naar oogstrelend en spectaculair aanvallend spel. Hij weigerde via een sluwe counter te winnen. Daardoor nam hij af en toe roekeloze risico's, wat voor zijn tegenstanders een reden was met het nodige leedvermaak te melden dat Cruijff geen verstand van verdedigen had.

Hij heeft me meermalen verteld dat een coach van een topclub financieel onafhankelijk moet zijn, zodat hij dan bij het nemen van zijn beslissingen geen rekening hoeft te houden met de eventuele gevolgen voor zijn gezin. Cruijff wilde zich niet schamen voor het voetbal waarvoor hij verantwoordelijk was. Hij is een echte liefhebber, een fijnproever.

En hij heeft vreemde trekjes. Er bestaan maar twee clubs voor hem: Ajax en Barcelona. In het souterrain in Barcelona regende het via de fax aanbiedingen van alle Europese topclubs, maar meestal las Cruijff die brieven niet eens. En na zijn vertrek in 1996 zette hij definitief een punt achter zijn actieve carrière.

Bij Barcelona maken de beleidsbepalers inmiddels dankbaar gebruik van de adviezen van de voormalige Nummer 14. Niemand voelt zich aangevallen of bedreigd, want iedereen weet dat Cruijff geen enkele functie ambieert en dat hij het beste met de club voor heeft.

Die houding staat haaks op het achterdochtige en angstige gedrag van de Ajax-bobo’s. Zij ervaren Cruijff als een luis in de pels en als een man die de macht in Amsterdam wil overnemen.

Om zichzelf tegen het dreigende grote gevaar te wapenen, braken voorzitter Uri Coronel, directeur Rik van den Boog en trainer Martin Jol voortdurend denigrerende teksten uit over de man die hun club groot maakte.

Zwakke broeders en mensen met een slecht geweten zien achter elke boom een vijand. Zonder het te beseffen speldt de Ajax-leiding zichzelf een brevet van onvermogen op, want Cruijff wil alleen maar helpen. Hij groeide op in Betondorp, op een steenworp afstand van De Meer.

Zijn vader Manus was een Ajacied, zijn stiefvader ome Henk was terreinknecht, zijn moeder was huishoudster bij trainer Vic Buckingham en Cruijff zelf was na Piet Keizer de tweede fullprof op de loonlijst.

De voormalige sterspeler is een oprechte supporter die zijn club vanuit Barcelona volgt en zich al jaren zorgen maakt. Hij laat dat keer op keer blijken, maar de raad van commissarissen en de directie zijn te trots en te bang om hem uit te nodigen voor een gesprek en de op- en aanmerkingen van het wereldberoemde erelid serieus te nemen.

Cruijff houdt van een pragmatische aanpak, hij is bepaald geen zachte heelmeester. Hij wil de volgens hem noodzakelijke reorganisatie bij de basis starten, omdat de jeugdopleiding in zijn ogen niet goed functioneert.

Twee jaar geleden leek het er eindelijk van te komen, maar trainer Marco van Basten stond niet toe dat ook zijn vrienden slachtoffer zouden worden van de sanering, waardoor Cruijff alweer afreisde naar Barcelona voordat hij was begonnen.

Doordat hij via een schotel alle wedstrijden van Ajax volgt en door zijn boezemvriend Rolf Groteboer bijna dagelijks op de hoogte wordt gehouden van alle interne ontwikkelingen, maakt hij zich opnieuw zorgen. Hij ziet zijn jeugdliefde afglijden en verloederen tot een zieltogende club.

Hij gebruikt zijn column in De Telegraaf als spreekbuis, maar heeft niet door dat de grootste krant van Nederland zijn boodschap als een hetze misbruikt. Dezelfde krant schept er ook genoegen in directeur Van den Boog structureel af te schilderen als de kwade genius achter de faillissementen van zanger Marco Borsato, terwijl de rechter die conclusie nog niet heeft getrokken.

Ik begrijp overigens heel goed waarom de heren Coronel, Van den Boog en Jol elke opmerking van Cruijff bagatelliseren. Ze weten dat ze wanbeleid voeren en daardoor kwetsbaar zijn, en ze willen ten koste van alles overleven, doordat hun ego's veel groter zijn dan het belang van Ajax.

De drie verschuilen zich voortdurend achter het feit dat ze met de erfenis van hun voorgangers te maken hebben. Dat is niet onjuist, maar sinds de huidige beleidsbepalers aan de macht zijn, is het mismanagement schrijnender dan ooit tevoren.

Coronel schreef een uitstekend beleidsrapport, nadat zijn voorgangers al die trainers die de laatste tien jaar langskwamen veel te veel macht hadden gegeven en er daardoor een onthutsende kapitaalsvernietiging was geweest.

Nieuwe passanten zouden hun eigen hofhouding niet meer mogen meebrengen, maar moesten werken met de door Ajax aangestelde technische staf en er zouden geen breedte-aankopen meer worden toegestaan. Aankopen moesten daadwerkelijk iets toevoegen aan het elftal.

Als Coronel karakter zou hebben, was hij al opgestapt, want vanaf zijn eerste dag als voorzitter heeft hij zijn eigen rapport genegeerd. Voor het enige lid met een voetbalachtergrond in de ledenraad, Theo van Duivenbode, was dat een reden op te stappen.

Ook Van den Boog heeft boter op zijn hoofd. Hij geeft Jol de ruimte voortdurend veteranen aan te trekken die niets toevoegen aan de ploeg, waardoor het gevoerde beleid een minachting van de eigen jeugdopleiding is.

Er is tien jaar intensief geïnvesteerd in een jong talent en op het moment dat hij als wisselspeler aan het eerste elftal kan ruiken om ervaring op te doen, wordt zijn plaats ingenomen door de met overgewicht kampende Mido, terwijl André Ooijer de goed functionerende Toby Alderweireld verving.

En ondanks verontrustende rode cijfers werd Mounir El Hamdaoui gekocht, waardoor de club nog steeds geen specifieke vleugelspits onder contract heeft, terwijl sindsdien de transferwaarde van Luis Suarez gehalveerd is. Tel uit je winst.

In het verleden kregen de passanten veel macht, maar sinds de komst van Jol heeft de beroemde Ajax-cultuur plaatsgemaakt voor de Jol-cultuur. De club had het kunnen weten, want ook bij Tottenham Hotspur en Hamburger SV werd de leiding gek van zijn gezeur om spelers en het feit dat hij op allerlei posities in de club relaties wilde aanstellen.

Bij Ajax is de passant Jol nu trainer/coach én technisch directeur. Hij bepaalt alles. Jol weet dat er geen geld is, maar blijft desondanks zaniken om voetballers die het elftal niet sterker maken. Zijn broer Cock, een voormalig leraar en gemeenteraadslid, functioneert als zijn invloedrijke rechterhand.

Dezelfde Martin Jol durft met zijn Soprano-act het beroemde rapport terzijde te schuiven als niet relevant en Cruijff neer te zetten als een notoire querulant die al jaren op de achtergrond voor onrust zorgt.

Een fatsoenlijke club roept een werknemer die een erelid als een onbeduidende lastpost afschildert tot de orde, maar de heren hebben allemaal hetzelfde doel: overleven. De directeur laat zich chanteren door Jol die naar Fulham dreigt te vertrekken en herhaalt steeds dat hij hem nooit zal ontslaan.

Dat is nobel en het is niet aan de orde, maar Van den Boog kan in de situatie komen dat Jol in het belang van Ajax móét worden ontslagen.

Als Ajacied, supporter en buitenstaander hoef je de club maar te volgen om tot de conclusie te komen dat het de hoogste tijd is eens naar Cruijff te luisteren. Net als bij Barcelona wil hij overal in de organisatie van Ajax mensen met een clubverleden.

Niet iedere ex-speler is daarvoor geschikt, maar Keje Molenaar en Theo van Duivenbode hebben tijdens hun maatschappelijke carrière bewezen dat ze die verantwoordelijkheid aankunnen. Marc Overmars kan in de toekomst een ideale technisch of algemeen directeur worden, want hij heeft geen trek in een positie in de ledenraad.

Als beleidsbepaler kun je jezelf en de buitenwereld wel blijven wijsmaken dat alle voetballers dom zijn en dat de zittende staf het uitstekend doet, maar Cruijff is met zijn 63 jaar nu op een leeftijd dat hij voor de laatste keer zijn nek wil uitsteken.

En mensen die bang zijn voor de confrontatie met hem, verdienen het niet een functie bij Ajax te bekleden. Cruijff is namelijk een geschenk uit de hemel. Hij heeft een Ajax-hart, wil geen baan, geen geld en geen macht.

Cruijff wil louter helpen om de club weer op poten te zetten. Zo'n interim-manager moet je koesteren. Hij heeft het al eens bewezen, hij heeft Ajax groot gemaakt en bezit de juiste voetbal- en toekomstvisie.

Cruijff is geen man die zich op het ereterras van leedvermaak op de dijen slaat. Hij is de enige met de status en het charisma om Ajax te kunnen renoveren. Dat gaat ten koste van bepaalde personen, mensen die altijd roepen dat de club groter is dan wie ook. Ik ben benieuwd welke beleidsbepalers tot de oprechte Ajacieden behoren.


Johan Derksen