AMSTERDAM - Dit seizoen valt een raar patroon op. In vrijwel alle landen worden teams geen kampioen, terwijl ze een recordaantal punten hebben gehaald en in sommige gevallen zelfs meer dan honderd doelpunten hebben gemaakt. Chelsea en Manchester, Inter en Roma, Bayern en Schalke, Barcelona en Real Madrid en natuurlijk FC Twente en Ajax in Nederland.


Op Duitsland na is het verschil tussen de nummers één en twee met de subtop meer dan twintig punten. Soms is het gat met de nummer drie zelfs zo groot. Versneld door de recessie, worden er in het topvoetbal veel clubs afgerekend op jarenlang wanbeleid. Terwijl we het toch over een echte bedrijfstak hebben waar gigantische bedragen in omgaan.
Daarom is het onbegrijpelijk dat er nauwelijks iets wordt gedaan om de sport professioneler te gaan leiden. Dus mensen opleiden vanuit de geest van de bedrijfstak. Die niet alleen als sportman de sport begrijpen, maar ook begrijpen hoe het zakelijk binnen de sport werkt. Mensen die inzien dat je bijvoorbeeld met de 6+5-regel veel geld uitspaart. Je versterkt de opleiding en tegelijk wordt er minder geld aan transfers uitgegeven.
Ook in Nederland hadden de profclubs allang die afspraak met elkaar moeten maken. Want hoe langer je het uitstelt, hoe groter de problemen gaan worden. Terug naar de sterke nummers één en twee in landen als Spanje, Engeland, Italië, Duitsland en Nederland. Overal gaat het om traditieclubs, behalve in Nederland, waar FC Twente boven Ajax, PSV en Feyenoord is gekomen. Dat is de verdienste van Twente, maar verder moet de traditionele top drie zich natuurlijk diep schamen.
Als ik dan lees dat Ajax na dit seizoen een tekort van twintig miljoen heeft, dan irriteert me dat. Maar als de verhalen kloppen dat de trainer rond de drie miljoen euro per jaar krijgt, dan begin ik het probleem te begrijpen. Want hoe kan hij dan meedenken in het terugbrengen van de spelerssalarissen? Zolang ik er gespeeld heb, hadden alle spelers een laag basissalaris en hoge premies. Zo werd voorkomen dat als het elftal niet presteerde, de club toch het volle pond moest betalen. Zoals je extra veel verdiende als je veel presteerde.
Zo ben ik altijd bij Ajax opgevoed, tot mijn laatste contract aan toe. Dat was trouwens wel heel creatief samengesteld. De club had het toen financieel ook niet ruim en kon me eigenlijk niet betalen. We bereikten alsnog een akkoord, omdat ik alleen zou verdienen aan de extra recettes die Ajax na mijn komst binnen zou halen. Zo werd voorkomen dat de club de begroting bij moest stellen.
Dat ging na twee jaar alweer fout, omdat de extra recettes zo hoog waren geworden, dat ik ook veel verdiende. Dat vond het bestuur ineens te veel van het goede en kon ik vertrekken. Terwijl ik de club nog steeds niks kostte en Ajax door al die extra's ook nog extra verdiende. Dat vond ik ook het mooie van Frank Rijkaard en Pep Guardiola, die bij Barcelona met gewone salarissen begonnen zijn. Die werden pas verhoogd toen er extra goed werd gepresteerd. Dat zegt wel wat over de betrokkenheid van die twee met de club waarvoor ze werken.
Helaas zit het ook wat dat betreft niet goed bij Ajax. Als de club met verstand zou handelen, dan staat het binnen een jaar weer op de rails. Maar eerst zal Ajax terug moeten naar de mensen die echt van de club houden. Het zal voor veel personen heel hard zijn, maar er zullen veel andere poppetjes op veel verschillende plekken moeten komen. De ironie is alleen, dat de mensen die dit zouden moeten doen, niet toe zullen staan dat er veranderingen komen.

Anti Ajax...

bron: Column Jaap de Groot, De Telegraaf

Het zit ze dwars. En niet zo'n klein beetje ook. Naast het behalen van de beker, was de nationale antihouding binnen Ajax het gesprek van de dag.

Wat hebben we toch misdaan?

Kortom, de Amsterdammers kampen met een imagoprobleem. Ooit werd de Mokumse branie gekoppeld aan successen in binnen- en buitenland. Dat maakte Ajax stoer. Helemaal als er over de landsgrenzen grote namen uit Engeland, Duitsland, Spanje en Italië hautain de oren werden gewassen.

Iedereen vond het prachtig. Want met Ajax glorieerde héél Nederland mee. Intussen glorieert de club al een tijdje niet meer. Niet buiten Nederland en inmiddels ook niet meer buiten Amsterdam.

Toch bleef Ajax bluf acteren. Dat ging steeds meer irriteren. Helemaal toen gespeelde stoerheid overging in bijdehand doen. Op de verkeerde momenten, door de verkeerde figuren en met de verkeerde teksten.

De voorbeeldfunctie die Ajax jarenlang had, werd steeds verder aangetast. Zo creëerde de club een antihouding die het vorige weekeinde werd uitvergroot toen in diverse stadions het leedvermaak massaal werd uitgedragen.

Het probleem is vooral dat de club al jarenlang geen eenheid vormt. Zij die het boegbeeld zouden moeten zijn, worden op afstand gezet, op afstand gehouden of blijven zelf op afstand. Hiaten die geforceerd worden gedicht met types die het publiek niets doen, maar intussen wel het Ajax-gevoel uitdragen en zich namens Ajax presenteren.

Dan al die ego's die zeggen een rood-wit hart te hebben, maar bovenal bezig zijn zichzelf binnen Ajax te handhaven.

Een pijnlijke graadmeter is inmiddels ook de relatie met hoofdsponsor Aegon, die de afgelopen 25 jaar het imago van de schaatssport vanuit een breed uitgedragen wij-gevoel van enorme impulsen heeft voorzien. Zo ziet de club de door de verzekeringsgigant geïnitieerde publieksvriendelijke acties nauwelijks tot nooit zitten. Intussen stevent Ajax wel op een tekort van twintig miljoen euro af. In zo'n situatie kan het geen kwaad een sponsor te koesteren die goed is voor twaalf miljoen euro per jaar. Een bedrag waarin het af en toe uitdragen van het sponsorbelang verwerkt zit. Zoals in een snelgroeiende economie als China. Een land waar topclubs als Manchester United en Real Madrid regelmatig voor hun hoofdsponsor tussenlandingen maken. En is het niet China, dan staat er jaarlijks wel een trip naar elders in Azië of het Amerikaanse continent gepland.

Dat Ajax steeds verder afdrijft van wat een topclub hoort te zijn, blijkt uit het simpele gegeven dat de leiding er al twee jaar niet in geslaagd is om het eerste elftal in China te krijgen. Laatst leek Aegon eindelijk correct te worden bediend, tot de mededeling kwam dat de voorkeur van de spelers uitging naar een snoepreisje richting Curaçao en de trip naar China alsnog was afgeblazen. Geen directeur, geen bestuurslid en geen commissaris die ingreep.

Als Ajax niet oppast, raakt het zelfs zijn vrienden kwijt.

Het klopt toch wat hij zegt.

Dat er meisjes zijn met ballen hebben we sinds de introductie van het vrouwenvoetbal mogen aanschouwen, maar wat er nu werd vertoond op de Nederlandse velden is een kleine ramp.
Door de afwezigheid van Ajax-publiek tijdens de (tweede) bekerfinale en het keurige gedrag van de Feyenoord-supporters werd de wedstrijd niet overschaduwd door buitensporig gedrag van een stel onnozele hooligans, maar door de onkunde van de ballenmeisjes.

Uit onderzoek is gebleken dat de gemiddelde supporter niet naar het stadion komt voor het voetbal, dus dat er getracht wordt de amusementswaarde op een andere manier te verhogen is nog niet eens zo gek. Maar wie het in zijn hoofd heeft gehaald om een stel ballenmeisjes aan te wijzen tijdens de return van de bekerfinale zouden ze een stadionverbod moeten geven.

Hoogstwaarschijnlijk is dit 'ludieke' idee ontstaan tijdens een brainstormsessie met hoge heren van de KNVB die bij de brouwerij van de sponsor op bezoek zijn gegaan. Na een biertje of tien kwamen de heren tot de conclusie dat ze hun potentie jaren geleden hebben verloren en dat ze nu het liefste naar mooie vrouwen kijken in plaats van naar een aantrekkelijke voetbalwedstrijd.

Nu had de bekerfinale zijn schoonheid al verloren door er een tweestrijd van te maken en was er in de return na drie minuten al helemaal geen spanning meer, de wedstrijd had een climax kunnen ontwikkelen zoals het een echte finale betaamt. Jammer genoeg werd de snelheid uit het spel gehaald en de spelers verward door meer dan één bal op het veld, een wulpse blonde die deze trachtte te achterhalen en al die andere barbies in te strakke shirtjes net achter de reclameborden.

Dit was vragen om een anti-climax op sportief gebied. Hopelijk hebben de heren hun climax wel bereikt en met genoegen gekeken naar de onkunde van deze ballenmeisjes. Ik daarentegen heb me geërgerd en moest verscheidene keren terugdenken aan de fantastische ballenjongens in Nou Camp die tijdens de return van de halve finale tussen Barcelona en Inter onderdeel waren van het team. Ze bepaalden mede het tempo van de wedstrijd en wilden hun ploeg dolgraag zien winnen. Ze waren er op gebrand om hun ploeg te helpen en konden stuk voor stuk het spel lezen.

Na de Mickey Mouse-competitie hebben we nu dus de Playboy-beker. Onze Henk Kesler treedt af en hij heeft met de introductie van ballenmeisjes zijn afscheidscadeau wel gehad. We zullen hem allemaal uitzwaaien als hij met pluizige oortjes en een vrolijk wipstaartje de scepter overdraagt.

Het is te hopen dat Bert van Oostveen het sportieve belang wel bovenaan het lijstje heeft staan, want laten we eerlijk zijn: die meisjes hebben er gewoon de ballen verstand van.

Ik hoop voor je dat je net VI hebt gezien.

Als ik dan lees dat Ajax na dit seizoen een tekort van twintig miljoen heeft, dan irriteert me dat. Maar als de verhalen kloppen dat de trainer rond de drie miljoen euro per jaar krijgt, dan begin ik het probleem te begrijpen. Want hoe kan hij dan meedenken in het terugbrengen van de spelerssalarissen? Zolang ik er gespeeld heb, hadden alle spelers een laag basissalaris en hoge premies.

Maar eerst zal Ajax terug moeten naar de mensen die echt van de club houden. Het zal voor veel personen heel hard zijn, maar er zullen veel andere poppetjes op veel verschillende plekken moeten komen. De ironie is alleen, dat de mensen die dit zouden moeten doen, niet toe zullen staan dat er veranderingen komen.

Of hij is gewoon achterlijk.

KNVB nagelt falende bobo's aan de schandpaal

Bron: Voetbal International

Maandag komt dat unieke gezelschap clubbobo's bijeen in Zeist voor de algemene vergadering betaald voetbal. Zonder gêne zullen ze het wagenwiel weer uitvinden, trainers, scheidsrechters en spelers de schuld geven van tegenvallende prestaties en de rol van de media hekelen.

Eigenlijk zou directeur betaald voetbal Henk Kesler bij de ingang grote spiegels moeten ophangen, waar die door ijdelheid, clubliefde, blinde ambitie en wishful thinking gedreven officials zichzelf eens recht in de ogen moeten kijken.

Vaak gaat het om onberispelijk functionerende mensen in de maatschappij, maar zodra ze in aanraking komen met de voetbalwereld, slaan ze op hol, met het treurige resultaat, dat een volledige bedrijfstak, een enkele club uitgezonderd, op de rand van een faillissement balanceert.

De media houden u dagelijks op de hoogte van de financiële teloorgang van het betaald voetbal, nota bene de grootste amusementindustrie van dit land. De heren die in Zeist komen, smijten in hun bobo-rol met andermans geld, nemen onverantwoorde risico’s, sluiten meerjarige contracten af om die na een paar maanden weer te verbreken en houden er een asociaal personeelsbeleid op na.

Ze kopen peperdure spelers van louche makelaars en betalen middelmatige spelers salarissen waar een captain of industry zijn vingers voor zou aflikken. Dat zelfingenomen gezelschap wenst niet beoordeeld, laat staan bekritiseerd te worden.

Daarom mogen journalisten de vergadering betaald voetbal niet meer bijwonen. Ik kijk er dan ook niet van op als die heren allemaal op de Partij voor de Dieren stemmen, want daar wordt ook alles achter gesloten deuren bekonkeld.

De KNVB is het gestuntel en roekeloze beleid bij de clubs die voortdurend rode cijfers schrijven zat. De voormalige minister van Sociale Zaken en Werkgelegeheid en de oud-staatsscretaris van Financiën Willem Vermeend heeft het betaald voetbal intussen doorgelicht en kwam tot een verbijsterende, maar niet eens verrassende conclusie.

Hij schreef een vernietigend rapport over financieel mismanagement in de Eredivisie. Maandag horen de falende bobo’s in Zeist, dat ze voortaan harde bankgaranties moeten hebben, er zullen meerjarenbegrotingen gemaakt moeten worden en de personeelskosten moeten drastisch omlaag.

Het is afgelopen met het geheimzinnige gesmoes in achterkamertjes. De KNVB eist een transparant beleid. De clubs moeten hun jaarverslagen publiceren. En de KNVB maakt maandelijks bekend welke clubs onder curatele staan.

Er komt een zwarte lijst met falende managers. Zij worden voor altijd uit het voetbal geroyeerd. De transparantie moet een zuiverende werking hebben. Bert van Oostveen, de opvolger van Kesler, is wat radicaler dan zijn huidige baas. Van Oostveen is blij met de conclusies van Vermeend, hij wil straks een gezonde bedrijfstak runnen.

De helft van de clubs staat al onder curatele. Dergelijke cijfers komen in geen enkele andere branche voor. Clubbestuurders die er een potje van maken, worden ook keihard aangepakt.

Volgens het rapport beschadigen sommige bestuurders het imago van het voetbal. De KNVB gaat nu bekijken of daartegen juridische stappen te nemen zijn. Onbehoorlijk bestuur moet in de toekomst betekenen, dat er voor die mensen geen rol meer is in het voetbal.

Ook mogen er geen ridicule salarissen meer betaald worden. In 2009 was het gemiddelde spelersloon 351 duizend euro. Volgens Vermeend mag de salarislast maximaal 60 procent van de omzet zijn. Sommige clubs zitten zelfs op 80 procent.

Vermeend vindt het onaanvaardbaar dat gesubsidieerde clubs een vermogen aan de spelers betaalden en uiteindelijk in de rode cijfers eindigden. Daarom komt er een openbare zwarte lijst met clubs in de categorie 1, waardoor iedereen kan zien hoe de club er voor staat.

Die transparantie vindt hij heel belangrijk, omdat het tevens voor informatie naar de supporters en de overheid zorgt. Vermeend denkt dat geen club het leuk vindt om wekelijks verantwoording te moeten afleggen in Zeist. En hij vraagt zich af wie onder dergelijke omstandigheden nog bestuurder wil zijn, omdat je in de publieke opinie voortdurend onder toezicht wordt gesteld.

Het wordt maandag een gedenkwaardige vergadering in Zeist. Al die falende bestuurders en managers rijden naar het KNVB Centrum om hun eigen doodvonnis te tekenen. Vermeend komt in zijn rapport met louter integere voorstellen en aanbevelingen, terwijl de toekomstige directeur betaald voetbal zo snel mogelijk een professionele bedrijfstak wil creëren.

Indien de verantwoordelijke clubbestuurders en managers het algemeen belang boven het eigen belang stellen, heeft het voetbal op dinsdag een nieuw probleem. Dan moeten er bij bijna alle clubs met spoed professionals en bestuurders aangetrokken worden.

Uit ervaring verzeker ik u, dat het zo’n vaart niet zal lopen. Beleidsbepalers in het betaald voetbal zijn overlevers. Niet hun maatschappelijke functie, maar dat erebaantje bij de plaatselijke voetbalclub streelt hun ego’s en verschaft status in hun sociale netwerk.

Daar laten de heren zich zelfs voor beschadigen. Maar de financiële situatie is zo dramatisch, dat we gerust over een wanprestatie mogen praten, hetgeen betekent dat de verantwoordelijken nooit meer een functie in het voetbal mogen bekleden.

Bij FC Groningen, Heracles Almelo, FC Twente, FC Utrecht en VVV-Venlo heeft niemand iets te vrezen en bij Roda JC heeft de leiding de sportieve kant van de club weer onder controle. Het trotse Ajax betaalt de tol van jarenlang wanbeleid en het voortdurend de verkeerde mensen op de verkeerde plaatsen zetten.

Ajax leed dit seizoen, naar verluidt, ruim 20 miljoen euro verlies. De financiële situatie van Feyenoord is al transparant, maar daardoor niet minder hopeloos, terwijl de leden van de raad van commissarissen van stadgenoot Sparta hun grote liefde hoogstpersoonlijk om zeep hielpen. Het rapport ondertekenen en weg wezen, heren!

Bij AZ werd duidelijk hoe wankel een club is met een suikeroom als geldschieter. ADO Den Haag bestaat dankzij een suikeroom en het zieltogende Vitesse zou graag een suikeroom verwelkomen, want daar kunnen de beleidsbepalers de schuld niet eeuwig aan ex-voorzitter Karel Aalbers blijven geven.

Ook NEC wacht met smart op de gefortuneerde supporter Marcel Boekhoorn om uit de financiële problemen te komen. Bij PSV zit de leiding nog steeds met de financiële erfenis van Harry van Raaij, waardoor de huidige beleidsbepalers aan handen en voeten gebonden zijn.

Bij Willem II moeten de verantwoordelijke mensen zich diep schamen en de aan zelfoverschatting lijdende professionals bij
SC Heerenveen die dachten dat ze het wel zonder de voormalige voorzitter Riemer van der Velde zouden klaren, weten intussen beter. De club is al op zoek naar een nieuwe directeur.

In het verleden maakten de heren er een puinhoop van en als ze geen uitweg maar zagen, verscheen er een schijnheilig persbericht. Dan waren de werkzaamheden bij de club niet meer te combineren met de drukke maatschappelijke functie.

Nu heeft iedereen de tijd om aan zelfanalyse te doen en eens te kijken wat hij daadwerkelijk heeft bijgedragen. Ik kan me voorstellen, dat bestuurders en managers die open staan voor zelfkritiek hun consequenties aan het rapport van Vermeend verbinden, want het is een genadeloze aanklacht tegen hun functioneren.

Maar ik denk, dat volgend seizoen dezelfde, aan het pluche verslaafde heren de bestuurskamers en de directieburelen bevolken. In Zeist gebeurt het al jaren. Daar drinkt iedereen een glas, vervolgens doen ze een plas, maar alles blijft zoals het was.

Hoezo klein? We’re huge!

6 juli 2010. Nederland heeft zonet Uruguay met 3-2 aan de kant gezet en staat voor het eerst in 32 jaar weer in de finale van het WK voetbal. Waar 80.000 man op het Museumplein uitzinning van vreugde zijn, reageert Bert van Marwijk zo koel als altijd. Toch beseft hij wat er is gebeurt. ‘Ongelooflijk, zo’n klein voetballandje in de WK finale’. Je zag het aan de mimiek; deze man wil het nog niet geloven.
Maar beste Bert, waarom geloofde je het nog niet? Omdat het pas de 3e keer was dat we in de finale stonden? Omdat het ons nog nooit gelukt is dat ding te winnen? Of omdat je waarlijk denkt dat we zo’n klein voetballandje zijn? En als het die derde reden is, wordt het dan niet eens tijd dat je wat verder kijkt dan je neus lang is? En moeten we dat niet allemaal doen? In alle facetten van het Nederlandse voetbal?

Het eerste WK werd gehouden in 1930. In eigen land behaalde Uruguay direct de eerste wereldtitel. In de daarop volgende 70 jaar werden er nog 18 kampioenschappen gehouden (’42 en ’46 werden wegens oorlogsgeweld geskipped). In totaal leverde dit 8 verschillende winnaars op. Direct daaronder komt Nederland, met 3 maal zilver en 1 maal plek 4. In totaal hebben er 81 landen ooit deelgenomen aan het WK. Van deze 81 is Nederland dus nummer 9 op de eeuwige ranglijst. Mochten we over 4 jaar de titel behalen, stijgen we direct naar plaats 6 op de eeuwige ranglijst. Dan gaan we direct over die grote landen als Frankrijk, Spanje en Engeland heen. Vertel mij dan eens wat er nou zo klein is aan Nederland. We zijn een traditionele outsider. Onze zuiderburen, Algerije en Noord-Korea. DAT zijn pas kleine landjes. Niet wij!

Een andere reden waarom wij nou echt niet zo’n miniscuul zijn als iedereen ons wil doen geloven, is de impact die Nederland altijd en eeuwig heeft op het voetbal. Oranje is een merk dat staat! Door historische gebeurtenissen in de harten van mensen gesloten en nooit meer eruit gekomen. Het totaalvoetbal van de jaren ’70 veranderde het idee van voetbal in heel de wereld. Nog steeds refereet heel de wereld aan de teams van ’74 en ’78. In ’88 deden we het nog eens dunnetjes over en ’98 en ’08 keek iedereen weer watertandend naar Nederland. Op het fanforum van Arsenal (arsenal-mania.com) werd de focus direct verlegd van Engeland naar Oranje op het moment dat de eilandbewoners eruit vlogen. In Zuid-Afrika werden de straten steeds meer oranje na de uitschakeling van het gastland. We krijgen de credits die we verdienen. De wereld verwacht iets van ons. We zijn een bepalende factor op het wereldtoneel. Zonder Oranje zijn de kampioenschappen meestal een stuk saaier om te zien. Believe it or not, we’re huge, we’re hot!

Nog niet overtuigd? Nou, dan heb ik nog een andere voor je. Hoe kan het dat zo’n klein landje als Nederland 6 maal de winnaar levert van de belangrijkste europese prijs in clubverband? En hoe kan het dat ook toen de wereld weer watertandend keek? Wij ajacieden zouden ons bewuster moeten zijn van onze plaats in de geschiedenis van voetbal an sich. Wij ajacieden hangen een club aan doe voetbal naar een andere dimensie tilde. Hoe vaak worden we in het buitenland wel niet met totaalvoetbal om onze oren geslagen? Hoe vaak worden we wel niet als ‘dutch giants’ bestempeld? Porto, Marseille en Bremen krijgen die waardering niet. Wij wel. Waarom toch?

Het besef van onze plaats leeft niet in Nederland. We wonen in een landje waarin ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ het motto is. In zo’n land is geen plaats voor overdreven vaderlandsliefde. Daar is geen plaats voor een enorme trots en zelfbewustzijn. Nee, in plaats daarvan moet het altijd beter en komt de waardering pas achteraf. Zonde. Want de waardering is wel op z’n plaats.
Noem mij maar eens een land dat een Maarten Stekelenburg produceert.’ Geen wereldtop’ wordt er dan geroepen. Maar wie is die wereldtop dan wel? Die koekenbakker van Inter die zich 2 maal laat piepelen via een hoge bal? Iker Casillas? Zat ook niet lekker te ballen tegen Zwitserland. En laten we het dan maar over de keepers van het zogenaamde walhalla, de Premier League, maar zwijgen.
Noem mij maar eens een land dat een rechtsback produceert als Gregory van der Wiel. Verdedigend nog niet top. Maar goed, is Glen Johnson dat wel? En wat dachten we van Sergio Ramos, zet die eens tegen Messi of Robben. Zambrotta deed het ook veel beter niet waar?

Als ik terugkijk op het WK, besef ik maar weer eens wat we eens wat langer moeten nadenken met z’n allen. Over onze historie, over ons team. Over dat wat we hebben! Want de waardering voor dat wat we hebben is in het buitenland zoveel groter dan hier. Er is geen land ter wereld dat met een Sneijder, Robben, Van Persie en Van der Vaart kan spelen. Er is geen land ter wereld dat voetbal zo heeft beinvloed in de jaren als Nederland. Er is geen land ter wereld waarvan verwacht wordt dat ze altijd goed, technisch verzorgd voetbal op de mat leggen dan Nederland. Kijk naar Ajax. Vanuit een micky mouse competitie worden Suarez, Van der Wiel en Stekelenburg straks weer voor miljoenen verkocht. En het jaar daarna kan het de beurt zijn aan Vertonghen. Eriksen, Alderweireld en Lodeiro staan ook weer op de rol. We hebben zoveel, we beseffen het alleen niet. We kunnen nog zoveel weer gaan bereiken. Koester het, want het is er. Hier, in Nederland, in Amsterdam, en niet in Brussel, Bremen, Praag en Warschau.

Nu weer onze eigen armzalige competitie, heerlijk

Bron: Voetbal International

Genoeg over het WK. Ik hoopte dat Spanje won. Om verschillende redenen. Vooral om een miljoen mensen langzaam de schmink van hun kop te zien huilen. Huilende clowns blijven vernietigend mooi. Ben Cramer is er niet voor niets groot mee geworden. Nu werkt hij bij de Gamma als assistent-verfmenger, maar dat is weer een ander verhaal.

Ik mag daar graag naar kijken: volwassen mannen die vergeten dat ze als klomp zijn verkleed. Heel beteuterd op het museumplein staan met twee plastic tieten onder je armen, in die sfeer zaten we ongeveer. Een belachelijke drang om vooral maar feest te vieren. Het maakt niet uit waarom.

Nu was het het Nederlands elftal, maar als er over zes maanden een of andere Friese bosneuker de Elfstedentocht wint, staan we daar weer met zijn allen langs de sloten. Nederlanders laten graag zien wat voor lekkere rare gekkies ze zijn. Wie die euforie veroorzaakt, dat is inmiddels bijzaak. Het gaat om de spandoeken, niet om wie daar voorbijrijdt.

Ook tijdens het WK ging het over alles behalve voetbal. Die narcistische gezamenlijke tocht naar het stadion van de Oranje-supporters en dat zichtbaar genieten van alle aandacht; ik zal nooit begrijpen wat dat met voetbal te maken heeft. Ik hoopte, een dag voor de finale, op een vol Museumplein en een afstraffing door Spanje.

U kon mij voor 6-1 voor de Spanjaarden noteren. En ik zou er dan gaan staan, bij het Concertgebouw, om ze langs te zien trekken, vrouwen verkleed als oranje anuseitje, met hun armen om hun man heen, verkleed als lek ventiel. We konden het goed gebruiken, een paar jaartjes nationale rouw.

Op een of andere manier leek mij dat heel gezond voor de spelers van het Nederlands elftal, om na de verloren wedstrijd in de kleedkamer te zitten met een magnetisch balansbandje om je pols. Sneijder die in de hoek van de kleedkamer wezenloos over het rozenkransje van Yolanthe heen staat te pissen. Stekelenburg, die na zijn fouten tijdens Nederland-Uruguay gewoon weer het iets minder goede neefje van Edwin van der Sar was.

Het was voor iedereen beter dat we verloren. Zeker voor de mensen in het buitenland. Je had er niet aan moeten denken dat half Nederland als wereldkampioen op vakantie was gegaan. Ga op een willekeurig strand in Zuid-Europa staan en je pikt binnen een minuut de Nederlanders eruit.

Die zitten heel hard, met een halve kip op hun hoofd, te schreeuwen dat de pasta niet gaar is. Dat zou, als Nederland had gewonnen, alleen maar erger zijn geworden. Italianen die de hele zomer van Nederlanders met nat okselhaar moeten horen dat het nieuwe Totaalvoetbal nu in Nederland wordt gespeeld.

Ik denk dat Nederlanders deze zomer in Napels aan een pizzabakker zouden gaan vertellen hoe je het lekkerste brood maakt. 'Luister Italiaanse pik. Wij eten in Nederland knipwit. Dat is hoog brood. Brood waar je moeite voor moet doen.'

'Dus niet wat jullie doen, een beetje staan gooien met dat deeg, er met je reet op gaan zitten en het in een oven schuiven. Nederlanders werken voor hun brood, Italiaan. Twee gehaktballetjes uit eigen jus graag, en snel een beetje.'

Het Nederlands elftal heeft nog nooit zo lelijk gevoetbald. Armoedig was het. Saai. Ik zal dat nooit begrijpen, hoe je feestend de straat op kan gaan als er wordt gewonnen met slaapverwekkend voetbal. Ik houd niet van sporters die spelen om te winnen. Ik houd van spelers die willen winnen met mooi voetbal.

En anders liever niet. Duizend keer liever de fantastische wedstrijden onder Van Basten tegen Frankrijk en Italië dan het benepen voetbal dat Bert van Marwijk predikt. Als Mark van Bommel de beste man van Nederland is, dan weet je het wel. Een echte prof. Zuinig spelen. Scheidsrechter bewerken. Slim gaan liggen. Al die dingen waar ik zo’n vreselijke hekel aan heb. Voetbal als beroep.

Een WK winnen met het lelijkste voetbal van de afgelopen veertig jaar, ik zie er het nut niet van. Daarom hoopte ik dat Spanje zou winnen en daarom was ik blij dat dit vreselijk vervelende WK erop zat. Nooit werd er armoediger gevoetbald. Nooit waren de 100 meter-lopers en de kilometervreters zo overheersend aanwezig.

Nog nooit werden er op een WK zo weinig mensen gepasseerd met een schijnbeweging. Voetbal is een sport geworden die door 22 zorgvuldig in elkaar geschroefde atleten wordt bedreven. Het zijn donkere tijden, helemaal als je daar wereldkampioen mee kunt worden.

Maar niet te somber. Alles is weer bijna als vanouds. Alle spelers die Nederland tot in de finale hebben gebracht, trainen snel weer voor een ton per maand bij een Italiaanse, Spaanse of Engelse club, Sneijder belt vanuit Milan nog even naar Nederland om Piet Velthuizen te vertellen dat hij van de WK-premie precies vierduizend keer zijn maandsalaris kan betalen.

We moeten het weer met onze eigen armzalige competitie doen en dat vind ik heerlijk.

Het wordt een feest dit jaar. De voortekenen zijn gunstig. In Het Parool stond vorige week een foto van de Ajax-selectie, aan het trainen in Oostenrijk. Acht voetballers naast een schuurtje, ieder tot zijn middel in een klikobak.

In München wordt Robben door zestien doktoren heel voorzichtig om zijn hamstring gewreven. Bij Ajax staan ze in een oude gezinsverpakking zure bommen te wachten tot ze weer mogen trainen. Dat is het verschil. Feyenoord heeft geen trainingsveld en laat twee spelers van VVV met een echte grote-mensenhelikopter op het veld zakken.

De bekende, vertrouwde armoede. Bij AZ maken de selectiespelers hun eigen kaas, om de lunchkosten te drukken. Bij Heerenveen vouwen ze loempiavellen voor omringende Chinezen om de armspieren te trainen.

Dat veelbesproken geluksgevoel, de euforie die bezit van ons lichaam zou nemen aan het eind van dit WK, je voelt het zo in de grond verdwijnen als je denkt aan de ellende die ons weer een seizoen lang staat te wachten.