Ton Boot: Een wijze les?
Bron:
De Telegraaf
Afgelopen dinsdag werd het boek 'Nol, een levenslang pact met FC Utrecht' gepresenteerd. Nol de Ruiter beschrijft daarin ook de gang van zaken rondom het Nederlands elftal op het WK in 1990. Hij was toen assistent van hoofdcoach Leo Beenhakker en hield minutieus een dagboek bij. Voetbal International en Studio Voetbal, de talkshows die een voetballiefhebber niet mag missen, gingen het vorige weekend al uitvoerig op de opzienbarende voorpublicatie in.
Er wordt in het boek een onthutsend beeld van speeltuinvereniging 'Oranje' geschetst. Onze plaatselijke voetbalclub Duinranders S is daarmee vergeleken een strak geleide, professionele organisatie. Ik was verbijsterd.
Er komen smeuïge en pikante verhalen over de hoofdpersonen van toen naar buiten. Eigenlijk is dat niet interessant. We zijn nu 20 jaar - en wat echtscheidingen - verder, mensen kunnen immers veranderen.
Toch moet er iets rechtgezet worden. Bijna alle Nederlandse journalisten weigeren principieel over privézaken te schrijven en te praten. Dat is juist, zolang privé werkelijk privé is. Als het individuele gebeuren het algemene belang gaat aantasten, zoals hier duidelijk het geval is geweest, mag en moet de journalist erover melden. Dit zal natuurlijk zorgvuldig moeten gebeuren. Een aantal criteria - betreffende waarheid, relevantie, redelijkheid en zin - zullen dan in acht moeten worden genomen.
De Nederlandse sportjournalistiek, toch de kritische bewaker van de sport, heeft in 1990 eveneens hopeloos gefaald.
De enige legitimering van het oprakelen van het verleden is dat we er wat van kunnen leren. Maar dan zullen de feiten goed geanalyseerd moeten worden. Bij Oranje verdwijnt het vervelende nieuws altijd in de doofpot. We moeten de vuile was binnenskamers houden, is het bekrompen credo. Het gevolg is dat er nooit van fouten wordt geleerd en speculaties in de hand worden gewerkt.
Sinds 1990 zal er daarom wel weer het een en ander gebeurd zijn. Het publiek weet er weinig van. Bekend is een affaire in de periode Van Gaal (2000-2001). Nederland speelde in Kopenhagen een oefeninterland tegen Denemarken. Vóór de wedstrijd heeft een aantal spelers afspraken met callgirls gemaakt.
Die zaak heeft de bondscoach diep geraakt en hem zwaar teleurgesteld. Dat ons nationale elftal op het WK ontbrak, mag niemand verbazen. Van Gaal kreeg alle hoon over zich uitgestort. De spelers bleven buiten schot.
Dit absurde, contraproductieve gedrag komt bij veel topsporters - waar ook ter wereld en in welke sport dan ook - voor. Het is misschien simpelweg een sociologisch-psychologisch mechanisme, waardoor de top steeds weer vervangen wordt. Een geprogrammeerde vorm van zelfreinigend vermogen.
In Engeland maakt men het helemaal bont. Alles gebeurt er openlijk en brutaal. Voor de cruciale interland tegen Kroatië - plaatsing voor het EK in 2008 - was een aantal spelers stomdronken in een nachtclub gesignaleerd. Engeland verloor met 2-3. Bondscoach Steve McClaren werd ontslagen. De falende spelers, gluiperig voor de wedstrijd uit volle borst het volkslied meezingend, zijn nog steeds getapte internationals.
Het boek van Nol de Ruiter is eigenlijk een geschenk uit de hemel. Het heeft ons weer eens duidelijk gemaakt dat elk topteam, en zeker het Nederlands voetbalelftal, de neiging heeft om in zelfdestructief handelen te vervallen. Het zogenaamde Jezus Christussyndroom - het onbescheiden denken dat je echt goed bent en je je alles kan permitteren - leidt tot onkritisch en ondisciplinair gedrag. Ook Tiger Woods weet er alles van.
Wat is de conclusie voor Oranje in Zuid-Afrika? Dat we geen moeilijke tactieken nodig hebben. Dat we geen behoefte hebben aan complexe theorieën over teambuilding. Allemaal ingewikkelde speeltjes van interessant doende coaches en je reinste flauwe kul.
De les is dat een klein beetje gezond verstand en discipline (= normaal gedrag) noodzakelijk en waarschijnlijk voldoende zijn om wereldkampioen te worden.
Leo Beenhakker, publiciteitsgeile toneelspeler en luchtballon
Bron:
Vi.nl
Johan Cruijff is volkomen ten onrechte jarenlang verguisd en beledigd doordat hij nooit als bondscoach Oranje runde. Hij kreeg de gekste verwijten naar zijn hoofd geslingerd. Cruijff was een zakkenvuller en wilde onredelijk veel geld verdienen, hij was te laf, hij durfde het niet en hij mocht niet van zijn vrouw.
Kletskoek, voslagen onzin. Hij heeft zich drie keer aangeboden, maar de hypocriete Rinus Michels hield het steeds tegen. Hij gunde Cruijff de eer, roem en status niet. Nadat De Generaal in 1988 de Europese titel had gewonnen met het Nederlands elftal, was hij doodsbang dat Cruijff hem twee jaar later, met dezelfde spelersgroep, zou overtreffen door wereldkampioen te worden.
De publieke opinie, de media en de spelers waren vóór de komst van Cruijff, maar Michels schoof Thijs Libregts naar voren. Op het moment dat Libregts zijn sterspeler Ruud Gullit in de Volkskrant beledigde door hem lui te noemen en er nog aan toe te voegen dat die karaktereigenschap met het zwarte ras te maken had, werd hij in de aanloop naar het WK in 1990 ontslagen.
Achter de schermen werd geregeld dat de ongediplomeerde Cruijff de ploeg tijdens het toernooi zou coachen, terwijl de gediplomeerde Hans Kraay senior als teammanager zou optreden.
Dat voorkwam de afgunstige en egocentrische Michels, door als hoogste technische baas van de KNVB op het laatste moment Leo Beenhakker te benoemen. Het siert Cruijff dat hij alle hoon tot in lengte van jaren over zich heen liet komen zonder één keer terug te slaan door gewoon de waarheid te vertellen.
Nol de Ruiter assisteerde in 1988 al Michels en bleef die functie bekleden. Onder Beenhakker leverden de EK-sterren Ruud Gullit, Ronald Koeman, Frank Rijkaard, Jan Wouters en Marco van Basten een wanprestatie, waardoor Oranje roemloos ten onder ging in Italië.
In zijn column in Voetbal International ventileerde Beenhakker dat de media een kwalijke rol hadden gespeeld. ‘De pers heeft duidelijk een negatieve invloed gehad’, schreef de huidige technisch directeur van Feyenoord.
'Er zijn zaken in de kranten verschenen die ver bezijden de waarheid lagen. Er werden affaires gecreëerd die er niet waren. Ik wist wat me te wachten stond, ik wist dat ik helemaal niets te winnen had. Ik heb ook fouten gemaakt, maar dat kon bijna niet anders onder die bizarre omstandigheden. Ik weet niet of ik beschadigd uit dit WK ben gekomen. Ik heb het WK-boek hard dichtgeslagen.'
Hij voegde er nog aan toe dat er slechts een kwart van alle problemen binnen Oranje naar buiten was gekomen. ‘Nooit in mijn verdere leven zal iemand uit mijn mond vernemen wat er allemaal precies heeft plaatsgevonden.’
Beenhakker hield woord, maar vorige week werd zijn assistent De Ruiter zeventig jaar. Journalist Martin Donker maakte met hem het boek Nol. Een eervol overzicht van zijn voetbal- en trainerscarrière, maar de schoonvader van technisch directeur Foeke Booy van FC Utrecht bleek tijdens het WK in 1990 een dagboek te hebben bijgehouden.
Die aantekeningen geven het boek een extra dimensie, het is zelfs onthullend en gênant voor Beenhakker. De Ruiter lost het mysterie van Sicilië in een paar pagina’s op. Er zal nu ongetwijfeld een discussie op gang komen of het wel chic is twintig jaar na dato dergelijke feiten te publiceren, maar het is de waarheid van De Ruiter.
Hij heeft geen pretentieloos boekje willen maken, maar is met keiharde feiten gekomen die uitermate kwetsend zijn voor Beenhakker en een aantal internationals.
De Ruiter heeft zich destijds zó gestoord aan het theatrale gedrag van Beenhakker, de storende aanwezigheid van Freek de Jonge in het trainingskamp en de ongedisciplineerde houding van sommige spelers, dat hij op zijn zeventigste schoon schip wilde maken.
Enkele dagboekaantekeningen van assistent-bondscoach De Ruiter in zijn vorige week verschenen boek:
'Koffiedrinken met zijn allen. Alleen Leo liep weg naar Kees Jansma en Jack van Gelder en liet ons zo zitten. Hij is echt super publiciteitsgeil. Daarbij heeft hij weinig fatsoensnormen, wat terug te zien is bij de Ajax-spelers. Die gedragen zich duidelijk onbeschofter dan de rest. Wouters is een uitzondering. '
'Vanavond komen de spelersvrouwen slapen. Leo bemoeit zich nergens mee, hij is bang voor de spelers. Stanley Menzo komt zeggen dat zijn vrouw de komende nacht op zijn kamer slaapt. Er moet ook een kinderbedje komen. Plotseling kwam Rijkaard met zijn vrouw de spelersbus in. Ik zei daar wat van, en kreeg van haar een grote mond.'
'Eenmaal in de bus vond Leo dat dit een probleem was, een spelersvrouw in de bus. Uiteindelijk bedekte hij dit met de mantel der liefde, zelfs haar hele familie zat in het spelershotel. Leo bepaalt zomaar dat de spelersvrouwen om elf uur het hotel uit moeten, maar zijn eigen vrouw verblijft al twee dagen in het hotel.'
'Het EK 1988 moest verleden tijd zijn, Leo had zogenaamd afgerekend met de mythe Michels. Met veel komedie speelde hij dit. Iedereen moest gemotiveerd zijn, maar als ik hem wijs op de inzet van Rijkaard, die ronduit slecht is, doet hij daar niets mee. Zelfs Van Basten loopt zich te ergeren aan de instelling van Rijkaard. Het blijft allemaal toneelspel, ik vind Leo echt een grote luchtballon, die ik al lang heb doorgeprikt.'
‘De training was volgens mij weer eens niet voorbereid. Op het veld was het weer een chaos. Zelfs Freek de Jonge stond in het doel. Leo vindt alles best, hij is er duidelijk op uit bij de pers goed te liggen. De Jonge bleek bij Gullit op de kamer te verblijven. Dit was verboden. Gullit is een vervelende jongen. De buschauffeur voelde zich beledigd, doordat De Jonge wel aan onze tafel zat, terwijl hij niet welkom was.'
'Iedereen vindt dat de discipline ver te zoeken is. Gullit laat de groep weten, dat alleen Gerald Vanenburg en John van ’t Schip scherp zijn. Verder noemde hij Adri van Tiggelen en Ronald Koeman dat ze niet scherp waren. En de rest was klote.'
'Terwijl ik dit schrijf is De Jonge nog steeds in het hotel. We hebben nog even wat gedronken. Ook nu speelde De Jonge weer toneel en sprong in het water. Niet echt spontaan, maar alles geprogrammeerd. Voor de training was De Jonge, met vrouw, weer aanwezig. Gullit laat twee vriendinnen overkomen uit Milaan, ze blijven slapen.’
'Vijf spelers kregen last van kramp. Ronald Koeman is duidelijk te dik. Volgens dokter Frits Kessel had Koeman te veel vet. Dit was goed te zien in de wedstrijd. Na overleg met de spelers besloot Leo de tijd van thuiskomst te bepalen op half drie ’s nachts. Iedereen was op tijd terug, behalve Danny Blind. Leo zei dat hij Blind zou wegsturen, maar voert dat niet uit. Ik begrijp nu wat een zogenaamde toptrainer doet.'
'Hij hemelt de wedstrijd op, bekritiseert de vedetten niet en strijkt alle eer voor zichzelf op. Leo speelt enorm toneel en imiteert Michels op een vreselijke manier. Leo heeft voor de training een zogenaamd emotionele bespreking gehouden, prima toneelspel. Leo kan goed toneelspelen en iemand katten in een volle zaal. Zijn besprekingen hebben totaal geen inhoud, de trainingen zijn niet voorbereid en stellen niets voor. De organisatie is slecht.'
Beenhakker voelde zich na het WK niet beschadigd, verborg zich achter geheimtaal, maar wordt in het boek Nol alsnog getypeerd als een incompetente bondscoach. Ik denk dat Nol de Ruiter vorige week geen kist Hajenius of een fles Dimple heeft gekregen uit Rotterdam, maar ik heb zijn boek in één ruk uitgelezen.
Johan Derksen
= actief onderwerp
= inactief onderwerp