Bobson traint mee bij Jong Ajax

Bron: ELF

Kevin Bobson is weer terug op Nederlandse bodem. De flankspeler traint mee bij Jong Ajax om zijn conditie op peil te houden.

De 28-jarige Bobson liet in december vanwege privé-redenen zijn contract ontbinden bij Red Bull Salzburg. In de tussentijd vond hij nog geen nieuwe werkgever. Volgens technisch manager Danny Blind van Ajax blijft het voor de aanvaller bij Ajax alleen bij trainen. Zo meldt VI.

De Amsterdammer speelde in het verleden bij Ajax en kwam daarna uit voor NAC Breda, Espanyol, Willem II, NEC en Red Bull Salzburg.

Nee, is zeker niet goed genoeg, Rein. Dat heeft hij bij AJAX en zijn andere clubs al bewezen. Anders zou je wel slagen bij oa Espagnol en Red Bull.

Een beetje mededogen met Kevin Bobson mag best

Bron: Ad.nl

Het was maandagmiddag en ik moest aan Kevin Bobson denken. Soms heb ik dat, dat ik opeens aan Kevin Bobson moet denken. Of aan Romano Denneboom. Of aan Jhonny van Beukering. Aan de vergeten voetballers van overmorgen, zeg maar. De ware slachtoffers van de ingestorte transfermarkt.

Kevin Bobson gaat me het meest aan het hart, omdat dat de enige speler was die ooit de oordopjes van zijn iPod inhield tijdens een interview. Het kan ook een ouderwetse walkman zijn geweest, dat weet ik niet meer precies, maar Kevin was vastbesloten om die dag zo snel mogelijk een lekker R&B-nummertje op te zetten. R. Kelly, gok ik.

Ik besloot er niet boos om te worden, want Kevin bleek een lieve jongen. Hij praatte zacht, fluisterend bijna. In kleine korte zinnen. Geen jongen die expres zijn oordopjes inhoudt tijdens een interview, om een statement te maken. Het moet per ongeluk zijn geweest. Kevin was ze gewoon vergeten. Stom.

Ik volg Kevin Bobson nog een beetje, af en toe. Deze zomer was hij op proef bij Hartlepool United en bij Brighton & Hove Albion. Bobson is 29 jaar en nog steeds watervlug, maar ze wilden hem allebei niet hebben. Zijn laatste club was FC Wiltz 71, in de Luxemburgse tweede divisie. Geen club voor fijnproevers, schijnt.

Het raakt me, dit soort tragische verhalen. Voetballers met een mooie toekomst die opeens in het luchtledige verdwijnen. Louche zaakwaarnemer, blessure, wurgcontract, verkeerde keuze, trainer-die-het-niet-in-me-zag-zitten. Dat werk.

Het moet ergens in 2002 zijn geweest dat ik Kevin interviewde met twee oordopjes in zijn oren. Twee jaar later werd hij geselecteerd voor het Nederlands elftal, voor een interland tegen Macedonië. En weer een paar jaar later speelde Kevin Bobson bij een club die FC Wiltz 71 heet. Het kan snel gaan.

In transferperiodes zoals deze lees ik altijd het liefst de kleine internetberichtjes over dit soort bijna vergeten voetballers. Nicolae Mitea op proef bij NAC, bijvoorbeeld. Of: Jhon van Beukering speelt mee bij VV Presikhaaf. En: Romano Denneboom weet het ook allemaal niet meer.

Het is gemakkelijk om te roepen dat ze het allemaal zelf verprutst hebben. En dat het goed is dat het kaf zich eindelijk van het koren scheidt, in deze tijden van financiële rampspoed. Hadden ze maar wat harder moeten lopen, dat stelletje zakkenvullers. Leve de grote sanering.

Ik ga hier niet beweren dat we het allemaal heel zielig moeten vinden, al die geknakte carrières. Maar een beetje mededogen mag best. Achter die paar regeltjes op voetbalprimeur.nl gaat vaak een klein menselijk drama schuil. Pijn en tranen. Een droom in duigen.

Gijs Luirink, Andy van der Meyde, Henk Timmer, Ellery Cairo, Kurt Elshot, Steve Olfers, Richard Knopper, Romano Denneboom, Kevin Bobson.

Waar zijn ze? Wie helpt ze? (SJOERD MOSSOU)