Wolfs genoot het vertrouwen van veel spelers en nam tijdens wedstrijden ook altijd met de technische staf plaats op de spelersbank. Tot het jaar 2000, toen de trainer van destijds Co Adriaanse hem verbandde. Die ingreep leidde tot veel steunacties voor de immens populaire materiaalman.

In het seizoen 1973-74 zat Wolfs tijdens de wedstrijden voor het eerst op de bank. "Dat vonden de spelers en de trainers fijn. Ik ben altijd een goede steun geweest. Ik heb ook invloed op het team. Dat is logisch. Ik ben meer bij die jongens dan thuis. Morten Olsen vond ik de fijnste trainer die Ajax heeft gehad. Ik mis hem elke dag. Hij was echt een vriend, voor iedereen. Ik heb er nog verdriet van dat hij weg is", vertelde hij in een van zijn laatste interviews.

De laatste jaren van zijn leven sleet Wolfs in een Amsterdams verpleeghuis.

De minuut stilte werd nog een beetje verpest (ook jammer dat een aantal Ajacieden ingingen op de provocaties van een aantal van die PSV-scumbags), maar het eerbetoon na de 2-1 en 3-1 was prachtig. Knap dat men op korte termijn nog zoveel voor elkaar heeft gekragen. Mooier konden de supporters en spelers Sjaak Wolfs niet eren, denk ik zo.

Rust zacht, Sjakie.

Is het te kort dag om een mooi eerbetoon te verwachten, Mike?

De wekelijkse column van Remko van der Ploeg voor Ajax1.nl

Afgelopen zondag werd weer eens duidelijk, dat profvoetballers een voorbeeld zijn voor hun supporters. Dat sommige spelers van PSV van verwaandheid naast hun schoenen lopen, wisten we al. Dat sommige spelers van PSV het IQ hebben van een gloeilamp was ook bekend. De trainer van de Eindhovenaren is net zo licht ontvlambaar als een steenkool die net uit zijn achtertuin is opgegraven. Het enige lampje wat bij deze man gaat branden, zit op zijn mijnwerkershelmpje.

Het is dus geen wonder, dat supporters van deze club geen minuut hun mond kunnen houden uit respect voor de doden. Deze leeghoofden, die het niveau hebben van een zilverui die wat nog niet eens bij het raampje van het potje mogen liggen, weten niet beter. Jarenlang supporteren ze namelijk eigenlijk al boven hun stand; ze kijken naar een stel omhoog gevallen sterren die maar één doel hebben: afbraakvoetbal spelen. Het soort voetbal dat deze supporters net kunnen begrijpen en aansluit bij hun beperkte geesten.

Sinds dit seizoen worden ze niet meer gered door een briljante Braziliaanse doelman met uitschuif-armen. Afgelopen jaren was PSV eigenlijk de FC Gomes, die samen met een andere Braziliaanse grootheid, Alex, de defensie dichtspijkerde. Ajax heeft afgelopen zondag het doek voor de Eindhovenaren definitief laten vallen. Het team van PSV bestaat uit een aantal middelmatige Zuid-Amerikanen, die niets snappen van hun trainer en ook geen respect tonen, een Serviër die voer is voor psychologen scheldt naar iedereen die hem niet begrijpt. Danko Lazovic bedankt supporters, trainer en medespelers op een wel hele rare manier; hij tiert naar ze, negeert ze of laat via zijn non-verbale gedrag heel Nederland weten hoe hij over hen denkt. De zogenaamde bescheiden vedette van het Eindhovense ensemble is Ibrahim Affelay. Dit straatschoffie uit Utrecht heeft in de wedstrijd tegen Ajax bewezen, dat hij op het hoogste nationale niveau nog niet zoveel te zoeken heeft. Affelay maakte zondag de gelijkmaker tegen Ajax; het enig wat hij moest doen was de bal in een leeg doel tikken na een briljante actie van Danko Lazovic. Zijn ware aard kwam toen naar boven; hij sprintte weg naar de zijlijn alsof hij net een wereldgoal had gescoord. Tot grote woede van de aangever, Lazovic, dankte Affelay zijn handjes die een denkbeeldige Koran moesten voorstellen en vierde zijn eigen feestje.

Het feestje was van korte duur, want Ajax walste in de resterende tijd over de PSV-ers heen en bezorgde hen een 4-1 nederlaag. De PSV-supporters begrepen er niets van; hoe konden de Ajacieden hun team zo te kijk zetten. Respectloos vonden ze het, het leek wel voetbal wat Ajax speelde en daar waren zij al jaren niet meer aan gewend om naar te kijken.

Sjakie Wolfs bekeek alles vanaf zijn nieuwe verblijfplaats; een sterretje hoog in de hemel. Sjakie zag zijn eigen portret ontvouwen worden op de tribunes. Sjakie zag Ajax winnen van PSV en juichte mee vanaf zijn ster. Een mooier afscheid hadden de Ajacieden hem niet kunnen geven. De overwinning was mooier dan de minuut stilte die hem werd ontnomen door supporters van een club, die niet weten wat fatsoen en respect inhoudt.

Het sterretje van Sjakie in de hemel is een tijdelijke verblijfplaats voor hem; volgend jaar zal dit sterretje namelijk weer neer dalen op aarde. Persoonlijk zal Sjakie het sterretje komen brengen en het op het Ajax shirt achterlaten.
Zo zal Sjakie voor altijd op het Ajax shirt te zien zijn als derde ster, die bij het dertigste kampioenschap hoort.

En als Sjakie toch weer even terug is op aarde zal hij met een glimlach om zijn mond respectvol kijken naar een doodstil centrum van Eindhoven, waar een platte kar werkeloos staat te zijn.

Ja, donderdag wordt Sjaak Wolfs gecremeerd, Marnix.

Aan de wedstrijd Ajax-PSV zat ook een emotioneel kantje, wat mij betreft. Ik vond het prachtig om te zien hoe de supporters van Ajax het overlijden van Sjakie Wolfs herdachten. Dat enorme spandoek met het gezicht van Sjakie, het gezang, schitterend. En dat allemaal voor een materiaalman. Waar in de wereld gebeurt dat nog meer? Ik vind dat de fanatieke Ajacieden zich daarmee van een heel goede, warme kant hebben laten zien.

En terecht. Ik heb Wolfs ook gekend, hij verdient zo’n afscheid, hij was echt een bijzondere man. Eentje die het gezicht van Ajax mede bepaalde. Types als Wolfs geven een profclub de warmte die er óók bij hoort. Dan is het mooi dat supporters op zo’n geweldige manier stilstaan bij het overlijden van zo’n man. Complimenten voor de Ajax-aanhang dus.