Crowded House in Vorst: Er is weer leven in huis

Bron: De Morgen



Het was een emotioneel moment toen Crowded House (****) vrijdagavond het podium van Vorst Nationaal opstapte. Elf jaar na de split, en twee na de zelfmoord van drummer Paul Hester, viel de Nieuw-Zeelandse popgroep een hartverwarmend onthaal te beurt.

Een groep die over de luxe beschikt om de set met twee van haar beste nummers te beginnen, na het eigenlijke concert nog een uur bissen in de mouw heeft zitten, én tussendoor nog eens achteloos een classic of tien bovenhaalt, kan in principe weinig verkeerd doen. En inderdaad: Crowded House loste de verwachtingen moeiteloos in, profileerde zich als de ontbrekende schakel tussen The Beatles en Coldplay, en had naar goede gewoonte ook wat grapjes klaar om de vaak wat melancholieke sfeer van de songs te verluchten.

Het duurde niettemin even voor de groep het gevecht tegen de akoestiek van Vorst Nationaal won, waardoor 'Private Universe' en 'Four Seasons In One Day' niet meteen in fraaiste gedaante langskwamen. Vanaf 'In My Command' bleek dat euvel evenwel verholpen, en hoorde je een groep die speelde met de furie van een stel jonge punks, schurende gitaren en knallende drums incluis. Het was een zittend concert, daar in Brussel, en dat was geen cadeau in een zaal waar de stoeltjes vooraan niet de arm- en beenruimte bieden van een vlucht met Ryanair. Maar goed dat zanger Neil Finn de fans al snel aanspoorde om de securitymensen te negeren en overeind te komen. Het bleek meteen een kantelmoment waardoor de barrière tussen band en publiek prompt tot de laatste steen gesloopt werd.

De set - een vrijwel volledige greatest hits aangevuld met materiaal uit de nieuwe comebackplaat Time On Earth - was een natte droom voor iedereen die Crowded House in het hard droeg, en de verzoekjes die de groep vanuit het publiek kreeg toegeroepen, 'Better be Home Soon', 'Mean To Me', getuigden van smaak. 'Don't Dream It's Over' was goed voor een krop in de keel, en ook 'Weather With You' werd als door één man meegescandeerd.

Goed, je kon argumenteren dat het concert door het geïmproviseerde karakter links en rechts een beetje rammelde, maar daarmee zou je voorbij gaan aan het spontane karakter van de groep, en - belangrijker nog - aan de magie van het moment. Bassist Nick Seymour en multi-instrumentalist Mark Hart liepen te glunderen als een lichtworm, nieuwe drummer Matt Sherrod trommelde als had hij ooit nog bij de Muppet Show gewerkt, en Finn zelfs zong uitstekend. En stuk voor stuk stonden ze met een zichtbaar genoegen op de plek waar ze al veel eerder hadden moeten staan: op het podium, en dicht bij elkaar. Om kort te gaan: het reünieconcert van het jaar.

2night heerlijk naar Busta Rhymes ! Paar weken geleden al helemaal uit de plaat kunnen gaan met Method Man & Redman en dan vanavond ook lekker lauw lekker los!

Gister naar Bon Jovi geweest in de ArenA.