Tegen jou, lief. :air_kiss:

Kun je niet zorgen dat hij wat aardiger doet, Curly? Please?

ik was dit weekend getuige van een bloeddorstig en macho-achtig uitbarstinkje van 343 !

Schaamteloze agressie! Heb je wel eens aan een gedwongen opname gedacht, Curliewurlie?

Kun je niet zorgen dat hij wat aardiger doet, Curly? Please?

Crowded House laat Carré toch joelen

Bron: De Volkskrant

AMSTERDAM - ‘Wat een prachtige zaal’, zegt Neil Finn, en hij kijkt Carré rond. Als er al eens een internationale popmuzikant in het koninklijk theater van Amsterdam optreedt, is het meestal een eminentie als Tom Waits, Brian Wilson of Lou Reed. En nu dus Neil Finn, de 49-jarige songschrijver uit Nieuw-Zeeland, en zijn oude band Crowded House. Finn blies de groep dit jaar nieuw leven in met het eerste nieuwe studioalbum sinds 1993 (Time On Earth) en een tournee.

Het toeval wil dat één van de allerlaatste Crowded House-optredens, voordat de groep zich in juni 1996 officieel ophief, iets verderop plaatsvond: niet in Paradiso of de Melkweg, maar onder de kroonluchters en plafondornamenten van grand café De Kroon aan het Rembrandtplein. En nu dus Carré, een statig theater met zetels van rood pluche.

Het past wel bij Crowded House, een beschaafde, wat gedistingeerde gitaarband die de popmuziek nooit deed schudden op zijn grondvesten, maar die ons tussen 1986 en 1993 wel een handvol sprankelende, melodieuze en ambachtelijke radiohits schonk.

Van die hits kwam in Carré, zoals je zou verwachten, een aantal in de opening voorbij (Distant Sun, It’s Only Natural, Fall At Your Feet) en een tweede worp tegen het einde en in de toegift (Don’t Dream It’s Over, Into Temptation, Weather With You). Het bleken, een slordige vijftien jaar na hun hitnoteringen, nog altijd volmaakte popliedjes van een band die sowieso meer singles- dan albumband was.

Ja, Crowded House is wat braaf. Nee, hun rock-’n’-rollgehalte is niet erg hoog, al vielen er wel degelijk enkele stevige gitaarerupties te noteren. Daar kwam nog bij dat Carré niet erg uitnodigt tot klappen, joelen en zingen. Het gevolg was een aanvankelijk wel heel bedeesd publiek, maar daar wist Crowded House wel raad mee. Na Fall At Your Feet wandelde Finn met zijn gitaar de zaal in om de meute tot meezingen te bewegen, en terug op het podium gooiden hij en bassist Nick Seymour er wat flauwe grappen over harige bipsen tegenaan.

Ziedaar, het ijs was gebroken, zeker toen meteen daarna één van de gloedvolle hoogtepunten van de avond volgde: Silent House, een ontroerend mooi lied over vergankelijkheid en afscheid.

Met de Nieuw-Zeelander Finn en de Australiër Seymour zijn overigens de enige twee overgebleven bandleden van het eerste uur genoemd. De Amerikaanse gitarist Mark Hart, toegetreden in 1993, kreeg dit jaar gezelschap van zijn landgenoot Matt Sherrod. Hij was ooit drummer van Beck en is feitelijk de opvolger van Paul Hester, die Crowded House vlak voor de breuk in 1996 verliet en in 2005 zelfmoord pleegde.

Na Hesters dood leek een serieuze Crowded House-reünie ver weg, maar het kwam er toch van, toen Finn besloot dat zijn voor een soloplaat bestemde nieuwe songs het Crowded House-gevoel hadden. Daar had hij gelijk in: Time On Earth is een waardig bandalbum (niet wereldschokkend, maar met enkele prachtige songs) en de herenigde band straalde spelplezier en warmte uit. In het Crowded House-universum is dat voldoende.